Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού
Το 1954 μια ομάδα ελλήνων δημοσιογράφων συνόδευσε τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας καλύπτοντας δημοσιογραφικά την επίσημη επίσκεψη του. Ανάμεσα τους ήταν και η Ελένη Βλάχου, η οποία μετά τις συναντήσεις της ελληνικής αποστολής με την τότε γερμανική ηγεσία σημείωνε: «Πρέπει κανείς να γυρίσει πίσω πολλά χρόνια, να ξεφυλλίσει πολλές σελίδες ιστορίας, για να συναντήσει εποχή που τη Γερμανία κυβερνούσαν άνθρωποι… που φέρουν τους τίτλους «πρόεδρος», «καγκελάριος», «πρωθυπουργός» με την απλή αφηρημένη αξιοπρέπεια ενός σοφού καθηγητή που απέκτησε νέα τήβεννο».
Ο νέος πρωθυπουργός της χώρας καθηγητής κ. Λουκάς Παπαδήμος είναι καταξιωμένος επιστήμονας και κορυφαία προσωπικότητα του οικονομικού σύμπαντος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Δεν εξαρτά την αυτοεκτίμηση του από τον πρωθυπουργικό θώκο. Η περίπτωση του εμφανίζει ομοιότητες με τη περίπτωση των πρώτων μεταπολεμικών δυτικογερμανών ηγετών. Αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας σε μια εξαιρετικά δύσκολη, σχεδόν τραγική συγκυρία. Η πατρίδα είναι λεηλατημένη οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά, αλλά κυρίως ηθικά! Σε αντίθεση με τη κατεστραμμένη Γερμανία του τέλους της δεκαετίας του 1940, τα ερείπια στη σημερινή Ελλάδα δεν είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού. Ο εσωτερικός οφθαλμός των Ελλήνων δακρύζει όμως καθημερινά εδώ και μήνες μπροστά στο φόβο, στην ένδεια και στα ηθικά και κοινωνικά αδιέξοδα που αφήνουν πίσω τους οι σπατάλες, ο άφρων δανεισμός, η οικογενειοκρατία, η εξουσιολαγνεία, η υπερκατανάλωση, η πνευματική οκνηρία και ο άκρατος υλισμός των τελευταίων δεκαετιών. Η λύση του καθηγητή κ. Παπαδήμου σχεδόν επεβλήθη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν κατέστει εξόφθαλμη η ατέρμονη αναποτελεσματικότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο Konrad Adenauer επίσης επελέγη από τους Δυτικούς συμμάχους για να εξυπηρετήσει τα τότε συμφέροντα τους. Ο πρώτος μεταπολεμικός γερμανός καγκελάριος έσπασε όμως το ασφυκτικό πλαίσιο που του είχαν επιβάλλει οι σύμμαχοι. Με γνώμονα το ιστορικό συμφέρον του γερμανικού λαού πέτυχε να θεμελιώσει τη σύγχρονη εθνική κυριαρχία της Γερμανίας. Ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδος δύναται να λειτουργήσει το ίδιο καταλυτικά στη πορεία ανασύνθεσης του πολιτικού συστήματος και στη μεταλλαγή της πολιτικής κουλτούρας. Στις πρώτες δηλώσεις του δέσποσαν η απλότητα, το μέτρο, η μετριοπάθεια, η συνοχή του λόγου, η σαφήνεια, ο πραγματισμός και οι εκκλήσεις για ενότητα και σύνεση. Ο λαϊκισμός, η κολακεία, οι βερμπαλιστικές υπερβολές, οι οξύτητες, τα κενά περιεχομένου σχήματα λόγου, οι μεγαλόστομες υποσχέσεις και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που κυριαρχούν στον εν Ελλάδι πολιτικό διάλογο απουσίαζαν εκκωφαντικά. Ίσως η συμφωνία των κομμάτων που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση να λειτουργήσει ως τροχοπέδη και να ναρκοθετήσει τις όποιες προσπάθειες του. Μήπως όμως ο Adenauer δεν επελέγη κατ’ ουσίαν ως δοτός πρωθυπουργός μιας χώρας με σχεδόν ανύπαρκτη εθνική κυριαρχία; Δυστυχώς τα υλικά της νέας κυβέρνησης είναι εν πολλοίς φθαρμένα και απαξιωμένα. Ίσως επιδιωχθεί ο δυναμιτισμός του σχεδιασμού και των προσπαθειών του κ. Παπαδήμου εκ των έσω… Στη παρούσα συγκυρία όμως το ανεπαρκέστατο και στρουθοκαμηλικό πολιτικό σύστημα είναι βυθισμένο στην ανυποληψία και το ηθικό τέλμα. Η διεμβόλιση του –ειδικά από προσωπικότητες εγνωσμένης θεληματικότητας και αποτελεσματικότητας όπως ο νέος πρωθυπουργός της χώρας- δεν είναι πλέον ουτοπία!
Η ιστορία βρίθει εκπλήξεων και ριζικών ανατροπών. Αρκεί ο καταλύτης να βρεθεί σε θέση πρωταγωνιστή! Τότε η ανατροπή του σκηνικού καθίσταται -ίσως με κόπους και θυσίες- εφικτή. Η διαχείριση της παρακμής και η διαιώνιση των ατέρμονων και ατελέσφορων κομματικών παιγνίων δεν ανήκουν στη κουλτούρα του κορυφαίου επιστήμονα που συνδιαμόρφωσε τα τελευταία έτη την οικονομική ζώνη του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Μακάρι να επιδιώξει τη ρήξη με το αμαρτωλό, ένοχο και ανερμάτιστο σύστημα της Μεταπολίτευσης… Για τη διάβαση του Ρουβίκωνα και την κοπή του γόρδιου δεσμού των ελληνικών αδιεξόδων είναι αναγκαία πέραν των ικανοτήτων, του οξέως πολιτικού αισθητηρίου, της στρατηγικής σκέψης, της τόλμης και του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού, η ψηλάφηση της σημερινής συγκυρίας με όρους ιστορικής μνήμης και πολιτισμικής συνέχειας του Γένους των Ελλήνων, διότι η Ελλάδα πέρα από τους δείκτες και τις οικονομικές παραμέτρους του εδώ και του τώρα είναι «γη της φωτιάς και του αίματος, αλλά και γη της ελπίδας και γη της ελευθερίας» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος) . Η οικονομική συρρίκνωση και το ηθικό τέλμα θα αντιμετωπιστούν πρωτίστως μέσω της πνευματικής επανεκκίνησης! Εάν ο νέος πρόεδρος της κυβερνήσεως εγκλωβιστεί σε μια αποκλειστικά τεχνοκρατική, σχεδόν διεκπεραιωτική προσέγγιση της πρόκλησης που έχει εμπρός του και συμβιβαστεί με τις επιταγές των κομματικών επιτελείων, ίσως προσφέρει κάποιες υπηρεσίες στον τόπο, δεν θα έχει όμως δράσει ως καταλύτης, δεν θα έχει ανοίξει νέους δρόμους προκοπής, δεν θα έχει εκκολάψει την ελπίδα, δεν θα έχει συμβάλλει στο ξέσπασμα μιας ειρηνικής επανάστασης αστικού ήθους, αξιοκρατίας και σύνεσης που θα σαρώσει το κομματικό κατεστημένο, και δεν θα έχει βάλει τις βάσεις του μέλλοντος… Θα συνεχίσουμε παγιδευμένοι στη μετριότητα να χάνουμε καθημερινά τη μάχη με το αυτονόητο και να «ανακαλύπτουμε» διαρκώς σε βιβλιοθήκες «ξεχασμένα» δωμάτια γεμάτα με θησαυρούς βορά της εγκατάλειψης, της λήθης και του θανάτου…
“Πελοπόννησος”, 27 Νοεμβρίου 2011
www.thebest.gr, 10 Δεκεμβρίου 2011