Ποια «πρακτικά» διδάγματα από το έπος της Πίνδου είναι άραγε δυνατό να αντλήσουν οι «απλοί και καθημερινοί» οδοιπόροι των κλειστών στροφών της ιστορίας που βιώνει σήμερα η πατρίδα; Σημείωνε εν έτει 1985 ένας πατρινός μαχητής της Πίνδου τα παρακάτω: «Η ώρα δεν είναι λιγότερο κρίσιμη από την 28η Οκτωβρίου 1940. Τότε εγερθήκαμε για να σώσουμε την τιμή μας και την ακεραιότητα της χώρας μας. Τώρα πρέπει να εγερθούμε για να σώσουμε την ίδια μας την ύπαρξη, που κινδυνεύει μάλιστα όχι από ξένον εισβολέα αλλά από εμάς του ίδιους. Βαρύτατη ευθύνη φέρνουμε όλοι οι Ελληνες για το κατάντημα, στο οποίον έχει περιέλθει η οικονομία μας. Φταίνε, χωρίς άλλο, οι ολίγοι, ιδιαίτερα εκείνοι, που, διατηρώντας ή αυξάνοντας την περιουσία τους, κατάντησαν προβληματικές τις επιχειρήσεις τους, αλλά φταίνε και οι πολλοί που ζητούν όλο και περισσότερα για τον εαυτό τους, άρα από το κοινωνικό σύνολο, χωρίς να σκέπτονται ότι στο σύνολο αυτό ανήκουν και οι ίδιοι. Αν, […] δεν διπλασιασθεί η απόδοση της εργασίας όλων, αν δεν επιβάλουμε στους εαυτούς μας να ξοδεύουμε μόνο τόσα όσα θα ξοδεύαμε αν ήμασταν φτωχοί,[…] αν δεν πνεύσει ένα καθαρό αεράκι θυσίας, θα παύσει (η Ελλάς) να είναι ανεξάρτητο κράτος και ο λαός μας θα παύσει να έχει το κεφάλι ψηλά».
Καίριες επισημάνσεις του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για το σήμερα και το αύριο, με αναφορές στην απλή καθημερινότητα! Οι εποποιίες δεν είναι κατά κανόνα αποτέλεσμα αποκλειστικά στιγμιαίων εξάρσεων, ούτε έρχονται εξ ουρανού. Εκκινούν από το ήθος του καθημερινού βίου. Η γόνιμη «αντιπαράθεση» με τη βαριά ήττα των χρόνων της κρίσης είναι η κύρια πρόκληση. Ακόμα και εάν αρχίσει εκ νέου να «βρέχει» χρήμα, ειδικά τώρα που «φεύγει η τρόικα» ή πλησιάζει η ώρα του «σκισίματος των μνημονίων», ας πιστοποιήσουμε στην πράξη πως «πήραμε το μάθημα μας», πως συνειδητοποιήσαμε τη σοφία της στρατηγικής να ζούμε «ζυγισμένα», με εγκράτεια, με στόχο την προκοπή και την πρόοδο, με έγνοια για τους διπλανούς, τους γείτονες, τους συνανθρώπους μας, διότι αυτοί είναι η πατρίδα, και με ετοιμότητα για μικρές θυσίες κατ’ αρχάς…
