… Μη σηκώνεις πιο ψηλά τη ματιά σου από μένα. Από μένα και τη μητέρα. Όταν είμαστε πολύ νέοι, μικροί, ψάχνουμε να δούμε την Πατρίδα, ποιά είναι, που. Έρχεται ώρα, σαν τώρα, που βρήκαμε την Πατρίδα, είμαστε εμείς η Πατρίδα, εγώ, η μητέρα σου, σεις που πάτε στα σύνορα της, το δρόμο της. Πήγαινε, παιδί μου, στο λόχο σου. Τα βόλια θα σε σεβασθούν. Με την ευχή μου.
Στην Ελλάδα από τ’ αρχαία τα χρόνια, οι άνδρες όταν πηγαίνουν στον πόλεμο, και λούζονται και κτενίζονται και καθρεφτίζονται. Στον καθρέφτη του σπιτιού τους, της μάνας, της γενιάς τους.
Κώστας Τριανταφύλλου, Μανζικέρτ και άλλα 12 νέα διηγήματα