Του Dr. med. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού
Η μεμψιμοιρία και η αυτιστική εσωστρέφεια βασανίζουν για δεκαετίες αυτή τη πόλη και εγκλωβίζουν τη ζωή της σε μια στείρα άρνηση. «Στη Πάτρα –έγραφε πριν από χρόνια ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος- η ψυχή μας είναι υγρή…». Τόσο διαρκώς και αδιαλείπτως υγρή που το σκοτάδι των κομματικών στρατεύσεων και η άπνοια της ανεργίας, που έπεσε βαρειά πάνω στο σώμα της πόλης στις αρχές της δεκαετίας του ΄90, έκαναν τη ψυχή μας σχεδόν να μουχλιάσει και να συνεχίζει ακόμα και σήμερα να αποστρέφει φοβισμένη το βλέμμα της από τον ορίζοντα που αρχίζει να ροδίζει… Η πόλη ετούτη αλλάζει και έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί, αρκεί να σταθούμε και να την κοιτάξουμε στα μάτια…
«Στην Πάτρα… οι καμάρες δεν μας προστατεύουν μόνο από τη βροχή…Γέννησαν μέσα μου το αίσθημα ότι κάποια σκέπη υπάρχει παντού, μια σκέπη που είναι η παλάμη του Θεού και οι κολώνες είναι ίσως, τα δάκτυλα του…», συνεχίζει ο Κανελλόπουλος. Τους τελευταίους μήνες τοποθετήθηκαν φανοί στις καμάρες της Κορίνθου στο ιστορικό κέντρο, για να αναδειχθεί ένα σημαντικό στοιχείο της φυσιογνωμίας αυτής της πόλης, και ίσως για να «φωτιστεί» λίγο το χέρι του Θεού που μας προστατεύει και μάς καλεί να υπερβούμε την εσωστρέφεια και την αδιέξοδη μεμψιμοιρία μας… Σε αντίθεση με την άμετρη περί καγκέλων φιλολογία της εποχής Αβραμόπουλου στο Δήμο Αθηναίων, η κοινωνία των Πατρών αγνόησε την αλλαγή… Είναι τάχατες τούτο ένα ακόμα σημάδι της ρηχής μας σχέσης με τη πόλη; Ή μήπως αντικατοπτρίζει την απώλεια της μνήμης του τρόπου του «ευ ζειν» της αστικής παράδοσης της Πάτρας, τον οποίο η αισθητική του νέου φωτισμού υπηρετεί; Φαίνεται οτι εθιστήκαμε στον να μην αντέχουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Εγκλωβισμένοι στη «μούχλα» της ψυχής μας και λοξοκοιτώντας διαρκώς προς το υβριδικό, μεταπρατικό και τελματωμένο αθηναϊκό σύστημα εξουσίας, συμβιβαστήκαμε στη συντήρηση μιας σχέσης με τη πόλη μας από συνήθεια και όχι από ανάγκη…
Η Πάτρα αργά και βασανιστικά είτε μέσω της μετρίων επιδόσεων πολιτιστικής πρωτεύουσας, είτε μέσω των μεγάλων έργων που ήδη τρέχουν ή σύντομα ξεκινούν, είτε μέσω της πνευματικής, επιστημονικής, λογοτεχνικής και καλλιτεχνικής παραγωγής των ανθρώπων της, είτε μέσω της καρναβαλικής δημιουργίας αναγεννιέται, με σεβασμό πάντα στην ιστορία της… Βαθμιαία δημιουργείται το πεδίο για να αναπτυχθούν περαιτέρω οι δημιουργικές δυνάμεις αυτού του τόπου και να απεγκλωβισθούν τα εδώ και κάποιον καιρό εκ νέου αναδυόμενα πολυσυλλεκτικά και κοσμοπολιτικά χαρακτηριστικά της πατραϊκής κοινωνίας. Ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια και τα αυτιά μας σε αυτά που μας περιβάλλουν. Ας ψηλαφίσουμε τις καμπύλες αυτής της πόλης. Ας διαλεχθούμε μαζί τους… Ας κοιτάξουμε κατάματα τη μαγεία και το φως του προσώπου της…
«Πελοπόννησος», 27 Ιανουαρίου 2008