Τούτες τις μέρες, που κάτι φρικτές και για μένα πρωτόγνωρες κεφαλαλγίες με έριξαν στο κρεβάτι, έτρεξε ο νους μου στην υπόθεση της επικείμενης προεδρικής εκλογής. Αναλογίστηκα τους σπουδαίους άνδρες που κόσμησαν με το κύρος τους το «ξεγυμνωμένο» σήμερα από αρμοδιότητες αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Μιχάλη Στασινόπουλο, τον Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κωστή Στεφανόπουλο. Είναι δύσκολο στοίχημα η επιλογή ενός καλού Προέδρου Δημοκρατίας, ειδικά σήμερα που τα ηθικά αναστήματα σπανίζουν ή συνειδητά και επιμόνως ιδιωτεύουν. Ειδικά σήμερα που η κρίση συνθλίβει στο διάβα της ανηλεώς ανθρώπους, μηχανισμούς, βεβαιότητες, δεσμούς και σχέσεις.
Είναι σταυρόλεξο για γερούς λύτες η επιλογή ενός Προέδρου ικανού να στέκεται ουσιαστικά και καίρια πάνω από τις εντάσεις της εσωτερικής πολιτικής κονίστρας και να λειτουργεί ως παιδαγωγός (του σημερινού ασυνάρτητου και δειλού πολιτικού δυναμικού μας…), δάσκαλος και πηγή έμπνευσης του λαού μας, όσο επιτρέπει τούτες τις μέρες η ψυχοπιεστική καθημερινότητα εμπνεύσεις και υψηλόφρονες σκέψεις… Μοιάζει με πορεία στην έρημο η αναζήτηση μιας προσωπικότητας με στέρεη και αρχοντική, όχι όμως ξιπασμένη, περπατησιά στα μονοπάτια της οικουμένης, περπατησιά που να αρμόζει στα πολιτισμικά επιτεύγματα τούτου του λαού, του μικρού πληθυσμιακά που κουβαλάει όμως στους ώμους του πλήθος αιώνων ιστορίας… Μόνο ένας τέτοιος σπουδαίος άνθρωπος δύναται να κινείται με άνεση στο ασυνείδητο των υψηλόβαθμων συνομιλητών του ανάμεσα στην a priori καταδικαστική σήμερα για την πατρίδα στυγνότητα της διεθνούς πολιτικής σκακιέρας και τον κόσμο του πνεύματος, στο γήπεδο του οποίου ένας σπουδαίος Έλληνας μπορεί να επιβάλλει ως καλός «power forward» το σεβασμό και να υπενθυμίζει με κάθε ντρίπλα του, με κάθε καλό πλασάρισμα του στη ρακέτα «το βάρος της φανέλας». Με αυτό τον τρόπο ίσως να είναι εφικτή, έστω και εν μέρει, έστω και προς στιγμήν, η απάλυνση των προκαταλήψεων και των αρνητικών συναισθημάτων που έχουν πυροδοτήσει τα τεχνάσματα και τα «κολπάκια» μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες…
Ανέτρεξα με αφορμή τούτες τις σκέψεις στην προσφώνηση στο αεροδρόμιο του Παρισιού του Γάλλου Προέδρου Valéry Giscard d’Estaing στο φιλόσοφο, λογοτέχνη και ακαδημαϊκό Κωνσταντίνο Τσάτσο, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας εν έτει 1979 τη Γαλλία: «Ενσαρκώνετε τον Ουμανισμό. Η διαύγεια του ύφους, η αίσθηση του Ανθρώπινου και του Μέτρου, που διακρίνει το λογοτεχνικό και φιλοσοφικό έργο σας, σας εντάσσουν στους αυθεντικούς απογόνους μιας διανοήσεως και μιας τέχνης, που μέσα τους δεν έπαψε ο πολιτισμός μας να αναζητεί την πηγή των εμπνεύσεων του».
Δύσκολοι καιροί… Στοιχήματα στην κόψη του ξυραφιού…