Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου
Η συγκρότηση της νέας κυβέρνησης συνοδεύθηκε από μια ευχάριστη έκπληξη για το δυτικό άξονα της χώρας: Επτά μέλη της έλκουν την καταγωγή τους από τη Δυτική Ελλάδα. Ανάμεσα τους ξεχωρίζει η περίπτωση του κ. Νίκου Νικολόπουλου που παρά τη μακρά θητεία του στα έδρανα του κοινοβουλίου δεν είχε αναλάβει υπουργικά καθήκοντα. Ξεχωρίζει για δυο λόγους: Τόσο διότι αναδεικνύει την έντονη κάθετη κοινωνική κινητικότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, όσο και διότι προβάλλει μια επιτυχημένη προσωπική πορεία που ομοιάζει με επίπονο αγώνα αντοχής ανώμαλου δρόμου.
Η εργατική συνοικία της Αγίας Τριάδας στην Πάτρα δεν συνιστούσε εφαλτήριο προδιαγεγραμμένης τροχιάς προς της επιτυχία. Ούτε η οικονομική ένδεια των κατώτερων στρωμάτων της μεταπολεμικής Ελλάδας εξασφάλιζε την απρόσκοπτη αφοσίωση στα γράμματα ή προμήνυε μια λαμπρή πολιτική σταδιοδρομία. Παρά το δυσμενές περιβάλλον εκκινήσεως ο κ. Νικολόπουλος κατέδειξε στην πράξη για μια ακόμα φορά πως στην Ελλάδα ο διαχωρισμός των κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι στεγανός. Οι ατομικές δεξιότητες, η εργατικότητα και η τύχη οδηγούν στην προκοπή και στο διεμβολισμό των ταξικών διαχωρισμών. Αυτή η κοινωνική κινητικότητα συνιστά κίνητρο δημιουργίας και σκληρής δουλειάς ειδικά στους τρικυμισμένους καιρούς μας διότι πιστοποιεί πως η πλαγιοκόπηση της αναξιοκρατίας από τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας είναι παρά τις δυσχέρειες «στο χέρι μας».
Η ανυπομονησία, η βιασύνη και η παραίτηση στην πρώτη δυσκολία συνιστούν στοιχεία της ελληνικής νοοτροπίας. Ο Έλληνας τα θέλει όλα, εδώ και τώρα και άκοπα. Η πολιτική καριέρα του κ. Νικολόπουλου στο λυκαυγές της διαγραφόταν σαν αγώνας ταχύτητας προς την κορυφή. Ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, μια συγκρουσιακή αντίληψη της πολιτικής και μια αιχμηρή, συχνά επικοινωνιακά άστοχη, εκφορά του πολιτικού λόγου οδήγησαν σε ποικίλους εκτροχιασμούς και επιβράδυνση της ανοδικής πορείας. Η εργώδης και συστηματική σπουδή λαθών και παραλείψεων επέφερε όμως την υπέρβαση των ανωτέρω αδυναμιών. Η αταλάντευτη προσήλωση στο σκοπό της προσφοράς στην κοινωνία και οι διαρκείς διορθώσεις της πορείας εξασφάλισαν την παραμονή στην κοινοβουλευτική κονίστρα για πάνω από δυο δεκαετίες. Η προσπάθεια είχε βαθμιαία εξελιχθεί σε αγώνα αντοχής ανώμαλου δρόμου. Η ζωή τα φέρνει συχνά έτσι, ώστε να απαιτείται υπομονή και επιμονή, αναπροσαρμογές στρατηγικής, ακαταπόνητη αγωνιστικότητα και αυξημένες αντοχές για την επίτευξη των στόχων, για να γυρίσουμε τη ρευστότητα των καιρών με το μέρος μας… Οι αρετές αυτές ίσως φανούν χρήσιμες στην πορεία εξόδου της ελληνικής κοινωνίας από την παρούσα κρίση, αφού η πορεία αυτή θα είναι μάλλον ένας επίπονος μαραθώνιος…
Το πεδίο της απασχόλησης σε μια κοινωνία με 22% ανεργία είναι εκ των πραγμάτων ναρκοθετημένο, ενώ οι ακροβολισμένοι ελεύθεροι σκοπευτές καραδοκούν. Ο συμπολίτης υφυπουργός έρχεται σήμερα αντιμέτωπος με την Σκιά που πέφτει κατά τον Τ. S. Eliot ανάμεσα στη θεωρία και στην πραγμάτωση της. Στην επιτυχή δίοδο της στενωπού ίσως συμβάλλει η αντίληψη του ότι η πεμπτουσία της ανθρώπινης εμπειρίας είναι πρωτίστως η ζωή του μεμονωμένου ανθρώπου, οι έγνοιες του, οι χαρές του, τα βάσανα του και όχι η ιστορία των μεγάλων και των δυνατών… Μια τέτοια προσέγγιση δύναται να συνεισφέρει στη προώθηση της κοινωνικής συνοχής και των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών ως αντίδοτα στη παρακμή, στην αδράνεια και στη γραφειοκρατικοποίηση της πολιτικής διότι έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και όχι τη νομή της εξουσίας…
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=40523&srv=28 6 Ιουλίου 2012
Πελοπόννησος της Κυριακής, 8 Ιουλίου 2012