H Δύναμη σου

Elena2

βυθόςΤην ώρα του βυθού τάραξες τα νερά
και χάθηκα.
Έχεις τον τρόπο να με σώζεις απ’ τη νάρκη
και να με βρίσκεις μετά οπωροφόρο στον μπαξέ σου.

Διονύσης Καρατζάς
Οπωροφόραpng

Παρά μαζύ και χώρια

Τώρα που όλα είναι έτοιμα για το ταξίδι
μια τελευταία υπόμνηση:
Πάρε μαζύ σου τ’ απαραίτητα
κι ό,τι άλλο νομίζεις
αλλ’ άφησε μου το φεγγάρι. Αυτό
όπου και να ‘σαι
μπορούμε να το μοιραζόμαστε.
Κι’ όταν αυτού σημαίνει μεσημέρι
ν’ αγνοείς τη διαφορά ώρας
και ν’ αφήνεις απείραχτους τους δείχτες του ρολογιού σου
να συνεχίζουν
σα να ‘σαι ακόμα εδώ
για να συντονίζουμε την ύπαρξη μας στο χρόνο…

Ό,τι έχεις αφήσει, ειν’ εδώ.
Ό,τι έχεις πάρει μαζύ σου, είν’ εδώ.
Σα να ‘μαστε μετέωροι πιο πολύ στο χρόνο
παρά μαζύ και χώρια.

Δημήτρης Κάββουρας. Εύθετος χρόνος
Κάββουρας

Για Πατρείς και πολιτογραφημένους Πατρινούς/ές κυρίως…

Η χθεσινή ομιλία του εκδότη της ιστορικής “Πελοποννήσου” κ. Θεόδωρου Λουλούδη στη Διακίδειο Σχολή Λαού με τίτλο “Πάτρα 2028” σκιαγραφεί μια ελπιδοφόρα προοπτική για την Πάτρα παρά το δυσώδες σημερινό περιβάλλον. Η παρουσίαση του οράματος του είναι πρωτότυπη, κινείται σε πολλά επίπεδα και ξεφεύγει από το ασφυκτικό πλαίσιο τοπικιστικών αγκυλώσεων και μικροπολιτικών λογικών. Είναι όραμα που αγκαλιάζει το σύνολο της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και του ξεχασμένου δυτικού άξονα της χώρας. Όπως ο ομιλητής τόνισε για να πραγματωθεί η υπέρβαση του μίζερου παρόντος απαιτείται να αποφασίσουμε να πράξουμε οι ίδιοι, να πάρουμε πρωτοβουλίες και μην περιμένουμε μοιρολατρικά να μας σώσουν. Επιβάλλεται να αποφασίσουμε σήμερα να στηρίξουμε και να προβάλουμε ό,τι θετικό έχουμε. Να βγούμε από την εσωστρέφεια μας και να αναλάβουμε το μητροπολιτικό μας ρόλο… Αναγκαία προϋπόθεση είναι επίσης και η ευχή και η ευλογία του Πρωτοκλήτου των Αποστόλων…
Πάτρα 2028

Αρμύρα και πνιχτή μυρωδιά λαμαρίνας καραβιών

Tου Π. Κ. Αλεξόπουλου

Σημειώνει ο νομπελίστας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ πως «κάθε πόλη έχει έναν ήχο που οι κάτοικοι της γνωρίζουν καλά και μοιράζονται σαν κοινό μυστικό –το σφύριγμα των ωστικών κυμάτων στο μετρό του Παρισιού, οι ήχοι των μοτοσικλετών στη Ρώμη ή το κροτάλισμα των μηχανών στη Νέα Υόρκη». Και οι άλλες αισθήσεις λειτουργούν συχνά ως εργαλεία ψηλάφισης μιας πόλης, ως υπερηχητικό μέσο μεταφοράς της σκέψης καρφί σε αυτές: Για παράδειγμα η οσμή βραστού αυγού που πλημμυρίζει την Ταϊπέι, στο Πόρτο η αφή του νοτισμένου από την πηχτή υγρασία δέρματος, ή ακόμα το άγριο, παγωμένο άγγιγμα του ανέμου στο Ρόστοκ.

Ποιό να είναι άραγε ένα εμβληματικό χαρακτηριστικό της Πάτρας που εντοπίζεται αδιαμεσολάβητα από την όραση, την ακοή, την αφή, τη γεύση ή την οσμή; Η αναζήτηση του είναι απόπειρα ριψοκίνδυνη και πιθανόν εκ των προτέρων καταδικασμένη, αφού η πόλη επλήγη καίρια από την άναρχη μεταπολεμική αστυφιλία και από τον αισθητικό εκβαρβαρισμό που προξένησε η εμμονή στη χρησιμοθηρία. Τόσο απομεινάρια μιας άλλης εποχής όπως οι καμάρες που σκέπουν τους Πατρινούς σαν το χέρι του Θεού ή η ιδιοτυπία του σκισίματος της πόλης σε άνω και σε κάτω και το μανταρισμα της με σκάλες κοσμήματα του δημοσίου χώρου, όσο και δώρα της φύσης όπως η γεύση της Μαυροδάφνης ή τα ηλιοβασιλέματα του Πατραϊκού δεν εμπεριέχουν καθολικά τη δυναμική του βίου της σύγχρονης πόλης.

Μια καίρια απάντηση στο ερώτημα έδωσε σε χρόνο ανύποπτο ο διευθυντής συντάξεως της “Πελοποννήσου” κ. Κωνσταντίνος Μάγνης, πιστοποιώντας για μια ακόμα φορά πως η “Πελοπόννησος” είναι κομμάτι της αυτοσυνειδησίας τούτης της πόλης: «Πάτρα σημαίνει αρμύρα και πνιχτή μυρωδία λαμαρίνας καραβιών… Οποιος πλησιάζει τον Μόλο μέρες με άπνοια και ηλιαράκο, μπορεί να καταλάβει τι θα πει αυτό». Η Πάτρα λοιπόν προσεγγίζεται με τη γεύση που αφήνει η θάλασσα και ο στυφός, υγρός αέρας της στο πρόσωπο και στα χείλη, αλλά και με την βαριά μυρωδιά της επαφής της λαμαρίνας με τη θάλασσα (ένα φιλί μετά από δεκάλεπτο ψυχοθεραπευτικό ρέμβασμα στο άκρο του Μόλου με τα πόδια να αιωρούνται πάνω από το νερό πιστοποιεί διπλά του λόγου το αληθές). Σε αυτό το βίωμα εμπεριέχονται η εμπορική παράδοση της πόλης, ο Πρωτόκλητος, τα βλέμματα των Ναπολιτάνων φυγάδων αλλά και τα δάκρυα των εκδιωγμένων Πατρινοϊταλών, το χλωμό επιχειρηματικό παρόν, ο βαρύγδουπος τίτλος της πόλης πύλης προς τη Δύση, στοιβαγμένα ανθρώπινα δράματα σε αμπάρια πλοίων για την Ιταλία, η ναυμαχία του Λεπάντο, τα υπερωκεάνια για τη γη της επαγγελίας, καρναβαλικές τελετές λήξης, αποβάσεις κατακτητών και κουρσάρων, ταξίδια αστραπή για Μπάρι, Ανκόνα, Τεργέστη, Βενετία, το βιομηχανικό παρελθόν, ο βαρύς αέρας τούτης της γης και τόσα άλλα, ανομολόγητα. Πόσοι έχουν τέτοια βιώματα σε αυτή την πόλη και τα μοιράζονται σαν κοινό μυστικό; Δυστυχώς ελάχιστοι, αφού «δεν ζούμε την πόλη μας… με το νόημα της οικειότητας και της βίωσης. Ξεχνάμε ότι οι πόλεις είμαστε εμείς…» (Διονύσης Καραντζάς).

www.pelop.gr, 26 Νοεμβρίου 2012
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=64200&srv=28
Πελοπόννησος, 28 Νοεμβρίου 2012

Πολυτεχνείο 1973: Το έπος των ανεντάχτων… Η κομματική καπηλεία και η αμείλικτη ιστορία… Τρεις χαμάδες για προβληματισμό…

«…Το πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της Νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού. Το πολυτεχνείο όχι μόνο δε έριξε την Δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε….Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας λόγω ανυπάρκτων …”πολυαρίθμων νεκρών” να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας…».
Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας, Υπουργός, περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, 10/05/1979.

«…Όταν έγινε το πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν την δικτατορία και ότι όπως στα χρόνια της κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον……Έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθηκαν έξω και μακριά, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε πολύ ακόμη, αν δεν την έριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της απόπειρας κατά του Μακαρίου…».
Κωνσταντίνος Τσάτσος, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Υπουργός, Ακαδημαϊκός, “Λογοδοσία Μιας Ζωής”

Εισαγγελικό Πόρισμα του Δημητρίου Τσεβά
α) Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί:
1.Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15′ της 16.11.73.
2.Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως περί ώρα 22.30′ της 16.11.73.
3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30′ της 16.11.1973.
4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη περί το μεσονύκτιον της 16.11.1973 εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμαδών.
5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20΄ ώραν της 17.11.1973,
6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30΄ ώραν της 17.11.1973.
7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00′ της 17.11.1973.
8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρου, ετών 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30΄ της 17.11.1973.
9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 – Νέος Κόσμος οικίας της περί ώρα 12.30′ της 17.11.1973.
10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις από αδέσποτη σφαίρα περί ώραν 12.15′ της 17.11.1973.
11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00′ της 17.11.1973.
12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00′ της 17.11.1973. Απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973.
13. Ανδρέας Στεργίου Κούμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδόν Καποδιστρίου περί ώρα 14.00′ της 18.11.1973. και απεβίωσε την 30.1.1974.
14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30′ της 18.11.73. και
15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετραυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40′ της 18.11.1973. και απεβίωσεν την 18.12.1973.

β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:
1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινάς ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων υπό της αστυνομίας αερίων.
2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την εν Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00′ της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και
3. Δημήτριος Παπαϊωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου λόγω αερίων.
Δημήτριος Τσεβάς, Εισαγγελέας Πρωτοδικών

Εισαγγελικό Πόρισμα

Χαμάδα

Parking

Έχω παρκάρει ακριβώς απέναντι.
Το παράθυρο της μπροστινής κάμαρας φέγγει
που σημαίνει κάποιος ειν’ εκεί. Αλλά
και στο υπόλοιπο σπίτι, τέτοια ώρα,
όλο και κάτι γίνεται. Αν μαζύ με το σπίτι
είχαμε πουλήσει και τις συνήθειές μας
θα ήξερα. Τόσα, ξεχασμένα και μη,
μείναν εκεί απούλητα… Κι’ εγώ
παρκαρισμένος απέναντι, στα σκοτεινά.

Βρέχει. Οι υαλοκαθαριστήρες δουλεύουν
όμως το παρμπρίζ δεν καθαρίζει
κι’ όλα φαίνονται θολά, δακρυσμένα.

Το Φύλλο
Εύθετος Χρόνος
Δημήτρης Κάββουρας

Εικόνα

Philokalia

Εικόνα

Middlesex

Εικόνα

Approaching non- Western Communities…

Εικόνα

Hundreds walk by candlelight to remember people affected by HIV and AIDS