Category Archives: Uncategorized

Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου

Tη νύχτα της περασμένης Παρασκευής δεν κοιμήθηκα καλά… Ένιωθα πολύ μόνος… Όλη η πόλη σα να απουσίαζε… Το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα βουβάθηκαν εκεί κατά το βραδάκι… Λες και έλειπαν όλοι… Σε αντίθεση με την κατακραυγή και τις λαλίστατες καταγγελίες της εν ψυχρώ δολοφονίας του Π. Φύσσα, οι επίσης εν ψυχρώ δολοφονίες δυο ακόμα νέων ανθρώπων και ο βαρύς τραυματισμός ενός τρίτου (μάλλον αυτοί δεν έχουν όνομα, επώνυμο, μάνα, πατέρα, σύντροφο…Πιθανόν η παρουσία τους πλησίον των γραφείων της Χρυσής Αυγής έχει απορροφήσει όλες τις άλλες ψηφίδες της ταυτότητας τους…) απλώς αγνοήθηκαν… Η αντίθεση κραυγαλέα… Μα έλειπαν πράγματι όλοι; Τα διαμερίσματα στις απέναντι πολυκατοικίες φωτισμένα… Η Γούναρη πολύβουη ως συνήθως… Γιατί τότε αυτή η εκκωφαντική σιωπή; Αναρωτιόμουν για ώρες…

Σιγά σιγά οι τραγικές δολοφονίες των τελευταίων εβδομάδων και η αντιδιαμετρικά αντίθετη προσέγγιση τους από τα φλύαρα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (λες και ο θάνατος έχει χρώμα και κομματική ταυτότητα…) «έδεναν», «κούπωναν» με τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά και τον υποδόριο μανιχαϊσμό των κυρίαρχων ιστορικών εν Ελλάδι προσεγγίσεων: τα στρατιωτικά κινήματα και οι απόπειρες εκτροπής Βενιζελικής εμπνεύσεως ήταν απλώς εκφάνσεις της πολιτικής δράσης της «δημοκρατικής» παράταξης ενώ η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου εξισώνεται με την Απριλιανή Χούντα των Συνταγματαρχών… Η εγκατάλειψη του κραταιού Ποντιακού αντάρτικου από το Ελληνικό Κράτος επιβαλλόταν από τον πολιτικό ρεαλισμό, ενώ οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου συνιστούσαν προδοσία… Η εξόντωση Κεντρώων και Δεξιών αντάρτικων σχηματισμών μεσούσης της Κατοχής από τον Άρη οφειλόταν σε προσωπικές διαφορές, ενώ οι αντεκδικήσεις των μη κομμουνιστών μετά το πέρας της ΕΑΜοκρατίας και στη συνέχεια μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας ταυτίζονταν με το αντικομμουνιστικό μένος του μετεμφυλιακού κράτους… Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αδόλφου ενσάρκωναν την κόλαση. Τα γκούλαγκ του Ιωσήφ ήταν απλώς ο αναγκαίος προθάλαμος του σοσιαλιστικού παραδείσου, γι΄αυτό δεν πολυμιλάμε για τα τελευταία, μιας και ναρκοθετούν τις βεβαιότητες μας, όπως οι τελευταίες δολοφονίες…

Που είναι οι λαλίστατοι διανοουμενίσκοι και οι πολυλογούντες των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων; Για την επανεκκίνηση της πατρίδας απαιτείται η αποτίναξη των βαριών ιδεολογικών πανωφοριών, αλλά και καθαρές ματιές στον καθρέπτη μας… Το τέρας των βεβαιοτήτων και των προκρούστειων λογικών είναι μέσα μας… «Κι’ ειν’ οι σιωπές οι ρίμες του θανάτου» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)

www.pelop.gr,  3 Νοεμβρίου 2013

http://www.pelop.gr/?page=article&docid=142115&srv=28

Σχετικά με τις δυνατότητες προκοπής και προόδου σήμερα με την κρίση να βαθαίνει και την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη: “Εμένα με σαγηνεύει η ιστορία του ποντικού που έπεσε μαζί με τα πολυάριθμα αδέλφια του μέσα σ’ένα μαστέλο γάλα, κι ενώ εκείνα, αφού πάλεψαν λίγο για να κρατηθούν στον αφρό απελπίζονταν και αφήνονταν να πνιγούν, αυτός δεν έπαψε να χτυπάει πόδια, ουρά, κεφάλι, να παλεύει ασταμάτητα και να χτυπιέται, μέχρι που έπηξε το γάλα ολόγυρα και ο ποντικούλης, πατώντας πάνω στο βούτηρο βγήκε έξω από το μαστέλο κύριος…”

Αθηνά Κακούρη, Πελοπόννησος της Κυριακής, 20 Οκτωβρίου 2013

Όταν οι κομματικές παρωπίδες πέφτουν και τα ιδεολογικά στερεότυπα αφήνονται στην άκρη, ίσως η προσωπικότητα του Ιωάννη Μεταξά ασκεί μια περίεργη έλξη. Ταλαιπωρήθηκε η μνήμη του «βάναυσα» από τις «προοδευτικές» ιδεοληψίες και τις εκ του πονηρού απόπειρες ερμηνείας του ρόλου του στο έπος της Πίνδου. Λεηλατήθηκε η μνήμη του μεταπολεμικώς και από περιθωριακές ομάδες της Ακροδεξιάς αλλά και εσχάτως από το νεοφασιστικό κίνημα της Χρυσής Αυγής. Ασκεί έλξη απόμακρη και μυστηριώδη η ιστορική διαδρομή του Μεταξά, σαν ανδριάντας πεταγμένος σε αποθήκη, ρημαγμένος εδώ και χρόνια. Tα μαγνητικά πεδία που δημιουργούν αυτήν την έλξη παραμένουν εν πολλοίς απροσδιόριστα…

Ίσως είναι η μοναχικότητα της πολιτικής πορείας του Μεταξά στο χώρο της Δεξιάς και στην ιστορία. Οι Λαϊκοί δεν τον κατανόησαν ποτέ. Του χρέωναν την άρνησή του να συνδράμει την ηγεσία της παράταξης κατά την κορύφωση της Μικρασιατικής εκστρατείας. Η εκλογική απήχηση των Ελευθεροφρόνων παρέμεινε παρά τις προσδοκίες και τους αγώνες του αρχηγού τους πεισματικά αμελητέα. Η μοίρα επεφύλαξε όμως στον Ι. Μεταξά μια συγκλονιστική ανατροπή σχετικά με τη δημοτικότητα του: Τους τελευταίους μήνες της ζωής του έτυχε πρωτόγνωρης αγάπης και παλλαϊκής αποδοχής! Στη συνέχεια ιδεολογικά φτιασιδώματα αλλοίωσαν το μύθο του• κομματικά στρατευμένες προσεγγίσεις αποπειράθηκαν να ναρκοθετήσουν στην ιστορική μνήμη το ρόλο του Εθνικού Κυβερνήτη στο Έπος του ´40…

Ίσως είναι η πρωτόγνωρα διαυγής εποπτεία των εξελίξεων στην παγκόσμια πολιτική κονίστρα και η βαθειά αντίληψη του γεωστρατηγικού βάθους του Ελληνισμού και των ορίων του, δίχως συναισθηματικές παρωπίδες ή καιροσκοπισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται τόσο η πλήρης αντίθεσή του στην απόβαση του Ελληνικού Στρατού στην Ιωνία, όσο και η επιβολή της αστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, που σήμανε το τέλος μιας τρικυμιώδους περιόδου συνυφασμένης με αλλεπάλληλα στρατιωτικά κινήματα (σαν αυτό του 1967, που οδήγησε στην Απριλιανή Χούντα). Στη διαυγή εποπτεία της διεθνούς σκακιέρας οφείλεται επίσης η ήδη από το φθινόπωρο του 1936 συνειδητή επιλογή της παράταξης, στο πλευρό της οποίας η Ελλάδα θα έμπαινε στον επερχόμενο μεγάλο πόλεμο (1,2,3).

Ίσως είναι πάλι η συστηματική και διακριτική ηθική και υλική προπαρασκευή της κοινωνίας και των ενόπλων δυνάμεων για τον τιτάνιο αγώνα ενάντια στον Άξονα (π.χ. Γραμμή Μεταξά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, πολεμική αεροπορία). H αταλάντευτη προσήλωση σε σαφώς οριοθετημένους γεωπολιτικούς σκοπούς. Η στιβαρότητα που αποπνέει η διαχείριση των εθνικών υποθέσεων από το Μεταξά. Το σταθερό και σίγουρο κράτημα του τιμονιού. Όλα τούτα επέτρεψαν την κατάλληλη στιγμή στο Δαυίδ να κατατροπώσει στη Πίνδο ένα Γολιάθ με ηθικώς πήλινα πόδια.

Ίσως είναι η λυσσαλέα αντίστασή του Μεταξά στις εύκολες αποφάσεις και η σχεδόν καλβινιστική εγκράτεια του έναντι των σειρήνων του λαϊκισμού. Έτσι περιορίστηκε το εύρος της προέλασης του Ελληνικού Στρατού έως τα βόρεια γεωγραφικά όρια των βορειοηπερωτικών ελληνικών κοινοτήτων και δεν επεκτάθηκε βαθύτερα στο Αλβανικό έδαφος, προκειμένου να μη ξυπνήσουν τα φαντάσματα της Μικρασίας.

Ο Θιακιώτης Εθνικός Κυβερνήτης είναι αδιαμφισβήτητα ένα τέκνο της εποχής του. Μιας εποχής που δονείτο από τις βαθιά διχαστικές λογικές, από κινηματικές και στρατοκρατικές απόπειρες ως μέσο πολιτικής επιβολής και από τη στρεβλή λειτουργία της Δημοκρατίας, Ίσως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του Ι. Μεταξά ότι στο ιστορικό πλαίσιο των χρόνων της διακυβέρνησης του (π.χ. επιβολή δικτατορίας, αυταρχισμός, περιορισμός της ελευθερίας του τύπου, διωγμός των κομμουνιστών) χαλύβδωσε την ενότητα της διαιρεμένης κοινωνίας, προώθησε καίριες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (π.χ. καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης, στροφή προς τη δημοτική γλώσσα), επούλωσε εν πολλοίς τις πληγές του εθνικού διχασμού και οδήγησε το έθνος στη Νίκη και τη Δόξα.

Αυτή η ενότητα, σε συνδυασμό με τη συμπηξη μιας δημοκρατικής πρωτοπορίας με συνείδηση της ιστορικής πορείας του Γένους και την ανάδειξη ενός δημοκρατικού ηγέτη με καθαρά χέρια και πάθος ανιδιοτελούς προσφοράς είναι σήμερα κεντρικά κοινωνικά αιτήματα, προκειμένου η πατρίδα να επιστρέψει σε τροχιά δημιουργίας και προκοπής. «Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει, έστω και χωρίς ελπίδα νίκης…μόνον διότι πρέπει», άλλωστε «δια τους Έλληνας υπέρ την Νίκην η Δόξα» (Ι. Μεταξάς).

1. Δ.Γ. Φωκάς. Έκθεσις επί της δράσεως του Β. Ναυτικού κατά τον πόλεμον 1940-1944. Τόμ. Α, Ιστορική Υπηρεσία Βασιλικού Ναυτικού, Αθήνα, 1953, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών

2. Ι. Μεταξάς. Το προσωπικό ημερολόγιο του, Ίκαρος, Αθήνα, 1964

3. G. Gafenco, Derniers Jours de L’Europe, Un voyage diplomatique en 1939, Εgloff, Paris, 1946

“Πελοπόννησος”. 26 Οκτωβρίου 2013

…Να φαντάσου πως στέκεις εμπρός σ’έναν μεγάλο πίνακα με δεκάδες ρολόγια, ρολογάκια, δείκτες, χρωματιστά φώτα, καμπανάκια. Σου ζητούν να μάθεις να περιγράφεις αυτόν τον πίνακα και το βρίσκεις δουλειά πολύ δύσκολη ανιαρή και τελείως άχρηστη. Κάτι τέτοιο συμβαίνει συχνά και με την ιστορία…

[Το σημαντικό είναι] να δεις πώς λειτουργεί ο μεγάλος αυτός πίνακας, τι κάνει τα φωτάκια ν’αναβοσβήνουν και τα ρολόγια να γυρίζουν, και κυρίως –κυριότατα- να καταλάβεις τι μετρά ο πίνακας. Γιατί τότε θα δεις πως η Ιστορία μετρά τη ζωή μας, τη ζωή τη δική μου και τη δική σου και των δικών σου, όχι σε κάποιον αόριστο, περασμένο χρόνο αλλά σήμερα, εδώ που μιλάμε, τώρα…

 Αθηνά Κακούρη, 1821- Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε. www.patakis.gr

He checked his watch-  forty minutes to go… His watch was a Casio, it was splash- proof, and it did exactly one thing, which was to tell the bloody time. This was another point of difference between him and guys these days. They all wore James Bond watches with separate chronometer dials, resistant to a depth of one thousand meters. What the hell did they think was going to happen to them? That they would be thrown clear from the high street stores where they worked and sink to the bottom of the Mariana Trench, from which they would swim clear only owing to their ability to time events to the split second? Those guys wouldn’t know a fraction of a second if it jumped up and denied them an Olympic medal. They had no concept of what could be won and lost in one. Time was wasted on this new breed of man who could spend a whole night with a woman and then upload it in less than a minute…

Chris Cleave, ‘Gold’,  SimonandSchuster.com

-Γιαγιά πως τ’αντέχεις ολ’αυτά; Τη ρώτησε ξαφνικά.

-Ο καιρός όλα τα θεραπεύει, παιδί μου, είπε και έμεινε σκεφτική, κι ύστερα: -όλα, ακόμα και την αρρώστια της ζωής.

Την αρρώστια της ζωής;

-Σε ταλαιπωρεί το κρύο και η ζέστη, σε φοβίζουν βροντές και σεισμοί, τρέμεις για τους δικούς σου. Κι ύστερα σε βασανίζει το κορμί σου, σε πληγώνουν οι γύρω σου. Πρέπει κάποτε να ησυχάσεις και απ’αυτήν…

Σάββας Παύλου, Τρία Διηγήματα, “Νέα Ευθύνη”- Περιοδικό Ελευθερίας και Γλώσσας, Τεύχος 19, Σεπτέμβριος- Οκτώβριος 2013

old coat … drawing on crumpled paper, charcoal ,  by Dora Bratelj

Του Δρ. Π.Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου

Στο καμίνι της κρίσης ανατράπηκαν στεγανά και έλιωσαν πολυετείς πολιτικές εχθρότητες. Τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα, που φιλοδοξούν να εκπροσωπούν το κοινωνικό κέντρο, επέδειξαν «ανίερη» -για το ιδεολογικό αλφαβητάρι της Μεταπολίτευσης- ευελιξία προκειμένου να αγκιστρωθούν στην εξουσία. Δυστυχώς οι ανατροπές δεν αφορούσαν το ήθος του πολιτεύεσθαι. Οι ψίθυροι περί αναξιοκρατίας, διαφθοράς, απαξίωσης της λειτουργίας του κοινοβουλίου αλλά και εξαρτήσεων από εξωθεσμικά κέντρα, που κάθε τόσο σπάζουν τη συνομωσία της σιωπής των κεντρικών μέσων μαζικής ενημερώσεως (ΜΜΕ), αυτό πιστοποιούν και αμαυρώνουν τις όποιες φιλότιμες μεταρρυθμιστικές απόπειρες… Το μονοπάτι εξόδου από την κρίση δεν διανοίγεται όμως με αμαρτωλές έξεις και εξουσιολογνεία. Η διάνοιξη του απαιτεί ηθικό κύρος, όραμα, πάθος προσφοράς, συνείδηση ιστορικής συνέχειας και πίστη στη νομιμότητα. Η πίστη στη νομιμότητα δεν ταυτίζεται αποκλειστικά με κατασταλτικές πολιτικές έναντι των άκρων. Αφορά πρωτίστως τον (αύτο)έλεγχο των λειτουργών της πολιτείας και του πολιτεύματος. Δεν στοχεύει σε πρόσκαιρα επικοινωνιακά κέρδη. Δεν συνιστά μια ακόμα μεσοβέζικη λύση. Αποτελεί καίριο στοιχείο του αναγκαίου αξιακού συστήματος για την έξοδο από την κρίση… Το κοινωνικό κέντρο παίζει σήμερα τα ρέστα του στο παρά πέντε της επέλασης των πολύβουων «συνιστωσών» του λαϊκισμού… Η τράπουλα είναι δυστυχώς σημαδεμένη, διότι τα πρόσωπα που το εκπροσωπούν δεν είναι σπαθιά, ανοίγοντας έτσι την κερκόπορτα στη βία και στον Αριστερό και Δεξιό εξτρεμισμό…

Ίσως πάλι να υπάρχουν άσοι ελπίδας σε κάποια μανίκια που επιβάλλεται επειγόντως να σηκωθούν… Η κινητικότητα που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια και καταλύθηκε από τις κοινωνικές ανατροπές αποτελεί ακτίνα αισιοδοξίας, μιας και δεν περιορίστηκε στο επίπεδο των ηγεσιών, αλλά διατρέχει το σύνολο του κοινωνικού σώματος. Το καμίνι της κρίσης στάθηκε αφορμή για συναντήσεις δυνάμεων, προσώπων και δυναμικών του κοινωνικού κέντρου που έμειναν όλα αυτά τα χρόνια συνειδητά στο πολιτικό περιθώριο και μακρυά από αμαρτωλά «πάρε- δώσε». Δημιουργικοί επιστήμονες, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, του μόχθου και της προκοπής, επιτυχημένοι επιχειρηματίες και έμποροι διαλέγονται και εντοπίζουν κοινούς τόπους και κοινά αιτήματα: ανταγωνιστικότητα, αξιοκρατία, διαφάνεια, δημοκρατική εμβάθυνση, αποκέντρωση, καλλιέργεια της πολιτισμικής αυτοσυνειδησίας (τι σημαίνει σήμερα να είσαι Έλληνας… να έρχεσαι από μακρυά και να είσαι ταγμένος να πας μακρυά;…), ισότιμη συμμετοχή στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι…

Έως σήμερα οι κοινοί τόποι και τα κοινά αιτήματα δεν συνοδεύθηκαν από τακτικές κινήσεις στο ναρκοθετημένο πεδίο της δράσης. Από τη μια, το ενοχικά αλληλοστηριζόμενο πλέγμα συμφερόντων του κυβερνητικού μηχανισμού και των κεντρικών ΜΜΕ μοιάζει ανάχωμα ανυπέρβλητο που τρομοκρατεί και απελπίζει. Από την άλλη, ιδεολογικά βαρίδια και αδράνειες με αναφορές στο παρελθόν και στρουθοκαμηλικές ναρκισσιστικές εμμονές («είμαι Αριστερός, δεν είναι δυνατό να βρεθώ στο ίδιο μετερίζι με τους Δεξιούς») ναρκοθετούν τη σύμπηξη πρωτοβουλιών ικανών να δράσουν ως επιταχυντές στην πορεία δημιουργίας μιας δημοκρατικής πρωτοπορίας. Λειτουργούν σαν βαριά πανωφόρια που ίσως μας προστάστευσαν κατά το καταχείμωνο των σφοδρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, αλλά τώρα, στο λυκαυγές της νέας εποχής συνιστούν τροχοπέδη στις προσπάθειες μας να ξεχυθούμε τρέχοντας στο λιβάδι του μέλλοντος.

Παραδειγματικός, ανυστερόβουλος ανατροπέας των επίπλαστων κομματικών περιχαρακώσεων, όταν η ιστορική συγκυρία το επέβαλε, υπήρξε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ανεψιός του εκτελεσμένου για εσχάτη προδοσία Δημητρίου Γούναρη. Αποτίναξε από πάνω του το βαρύ πανωφόρι του εθνικού διχασμού. Βγήκε στο «αντάρτικο» ιδρύοντας το Εθνικό Ενωτικό Κόμμα μόλις 13 έτη και ένα μήνα μετά την εκτέλεση των Έξι. Ίσως ήταν η συγκεκριμένη κίνηση που μπόλιασε καίρια το δημόσιο διάλογο τότε και επέτρεψε τη συγκρότηση σωτήριων για το μέλλον της χώρας συστρατεύσεων τη δεκαετία του ’40.

Αντιμέτωπος με την καίρια πρόκληση της μετουσίωσης των συναινέσεων σε πολιτική δράση βρίσκεται σήμερα κάθε ενεργός πολίτης που ποθεί να σωθεί η κοινωνία από τον σπαραγμό και να τεθεί η πατρίδα σε τροχιά ανασυγκρότησης. Οι κοινοί τόποι είναι η πυξίδα. Το ήθος και τα καθαρά χέρια η αναγκαία συνθήκη. Η πολιτιστική αυτοσυνειδησία και η πίστη στις πανανθρώπινες αξίες του Ελληνισμού ο καταλύτης… Να αποτινάξουμε επιτέλους τα βαριά πανωφόρια από πάνω μας… «Να πούμε τρεις φορές παρ’ όλ’ αυτά, τρεις φορές να φτύσουμε στις παλάμες μας όπως ένας παλιός στρατιώτης κι έπειτα να προχωρήσουμε μπροστά, να συνεχίσουμε τον δρόμο μας, όμοιοι με σύννεφα του δυτικού ανέμου, προς το άγνωστο»… (Georg Heym)

pelop.gr, 30 Σεπτεμβρίου 2013

Σημείωνε ο Παναγής Τσαλδάρης σε χρόνια αλλεπάλληλων κινημάτων και αντιδημοκρατικών εκτροχιασμών τα παρακάτω: “Όταν συνηθίσωμεν να ζώμεν και να κινούμεθα μέσα εις την νομιμότητα, θα γίνωμεν το στερεότερον κράτος και η δικαιοτέρα κοινωνία. Αυτού του πράγματος έχομεν προ παντός άλλου ανάγκη…”. H πολιτεία οφείλει να πατάξει τώρα με αυστηρότητα τις παραβατικές και εγκληματικές πρακτικές του Δεξιού εξτρεμισμού.  Έτσι μόνο θα προστατευθεί η κοινωνική συνοχή και η ειρήνη…  Η ώρα του καθαρισμού της κόπρου του Αυγείου έρχεται αδυσώπητη και δυστυχώς δεν υπάρχουν εδώ και κάποια χρόνια ανεύθυνοι… Ούτε ανεύθυνες πένες… Η  δημοκρατική πρωτοπορία που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση θα είναι μαζί τους αμείλικτη…