Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε τη Μεγαλοβδομάδα που πέρασε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος». Θυμόμουν καλά πως το είχα κρατήσει διότι με είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που ξεγυμνώνει και εκθέτει με λόγια απλά και άμεσα την ιδιοτέλεια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, τη μονομερή και μονομανική ενασχόληση μας με το χρήμα, τα δάνεια, τα χρέη. Αυτός ο εγκλωβισμός συνιστά απόρροια της κυριαρχίας του οικονομισμού τις τελευταίες δεκαετίες και της ληστρικής αφαίμαξης του κοινωνικού σώματος τη τελευταία διετία… Το «ξετρύπωσα» την περασμένη Δευτέρα ανάμεσα σε σημειώσεις και σωρούς αποκομμάτων στην Πάτρα με θέα τον Πατραϊκό και την Παλιοβούνα…
Γερμανικές Αποζημιώσεις
Του Δημήτρη Αβραμίδη
Κοιτάζω τους πολιτικούς που μάς μιλάνε για τις γερμανικές αποζημιώσεις και που τις σχετίζουν με το μέγεθος του δημοσίου χρέους. Να πάρουμε δηλαδή από του Γερμανούς, ως κατοχική αποζημίωση, τα τριακόσια τόσα δισεκατομμύρια που χρωστάμε σήμερα και να ξοφλήσουμε μια και έξω.
Με πιάνει μια ντροπή κάθε φορά που συναντάω αυτή τη λογική. Ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός στα Καλάβρυτα. Το Δίστομο. Οι νεκροί της εθνικής αντίστασης. Οι υλικές καταστροφές. Οι νεκροί από την πείνα και τις κακουχίες. Οι άνδρες που πολέμησαν στην Αλβανία. Τι είναι όλα τούτα; Είναι λεφτά που τα ζητάμε πενήντα χρόνια μετά για να πληρώσουμε δάνεια που εμείς πήραμε και που κυρίως πήγαν στην κατανάλωση.
Πρέπει να είμαστε μια ολωσδιόλου ξεδιάντροπη γενιά. Όχι μόνο υποθηκεύσαμε το μέλλον των παιδιών μας, αλλά επιπλέον ζητάμε να εισπράξουμε εμείς τώρα, για όσα υπέστησαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Εκείνοι οι στίχοι του Ντίνου Χριστιανόπουλου μου έρχονται στο νου με κάτι τέτοια, οι στίχοι που λένε: «Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξέρες/ γιατί το τζάκισες το χέρι σου./ Το τζάκισες για να χορεύουν σέικ/ τα κωλόπαιδα»…