Με αφορμή τις εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας στις 22.11.2015…που τελικά ποτέ δεν ξεκίνησαν, ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, το “σοφό παιδί”, δημοσίευσε στο capital.gr ένα άρθρο “καθαρό” από στερεότυπα, παρωπίδες και ανακυκλώσεις ετοιμοπαράδοτων βεβαιοτήτων και κυρίως πέραν από τις συνήθεις εν Ελλάδι σκοπιμότητες. Δεν αναφέρομαι στα όσα ισχυρίζεται ο συγγραφέας σχετικά με την εσωκομματική διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού, αλλά στα όσα επισημαίνει περί της διαδρομής και της συμβολής της Δεξιάς στην ιστορική εξέλιξη της πατρίδας. Βρίσκω το άρθρο του Χρήστου Χωμενίδη ευθύβολο, ιστορικά τίμιο, ανοιχτόκαρδο και ζυγισμένο (..ακόμα και στο συνήθως «δύσκολο» θέμα των ευθυνών της αποτυχίας της Μικρασιατικής εκστρατείας) . Η ματιά του είναι πολύ πιο καθαρή από τις προσεγγίσεις των “συνήθων”, συστημικών «ταγών» της Κεντροδεξιάς που δρώντας “αυτο-ακρωτηριαστικά” εξαντλούν τη θεμελίωση της αυτοεκτίμησης τους στη μεταδικτατορική δράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή…
Ρήγας, άσος, μπαλαντέρ
Του Χρήστου Χωμενίδη
Από το 1980, που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής την κατέλιπε στους επιγόνους του για να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας (“ρυθμιστής του πολιτεύματος” κατά το Σύνταγμα του 1975, προτού ο Ανδρέας Παπανδρέου πριονίσει τις εξουσίες του Προέδρου και καταστήσει τη χώρα πρωθυπουργοκεντρική με την αναθεώρηση του 1986), η “Νέα Δημοκρατία” έχει διεξαγάγει καμιά δεκαριά εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη καινούργιας ηγεσίας.
Η “Νέα Δημοκρατία”. Η ιστορική διάδοχος της ΕΡΕ, του “Ελληνικού Συναγερμού”, του “Λαϊκού Κόμματος”. Η παράταξη που κυβέρνησε την Ελλάδα τα μισά χρόνια του 20ου αιώνα. Και αν της χρεώνεται η τελευταία φάση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, η οποία κατέληξε στην Καταστροφή, της πιστώνεται το βελούδινο πέρασμα στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία μετά την τραγωδία της Κύπρου το 1974. Και βεβαίως η ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1979, όταν όλη η αντιπολίτευση -πλην του μικρού ΚΚΕ εσωτερικού- κραύγαζε “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”.
Η παράταξη που –σε σύμπνοια με το Κέντρο- κέρδισε τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-49, διαχειρίστηκε όμως τόσο άγαρμπα –και αλαζονικά- την νίκη της, ώστε να δώσει στην Αριστερά το “ηθικό πλεονέκτημα”. Που είχε στους κόλπους της προσωπικότητες όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος και ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Δημήτρης Χορν κι ωστόσο παραχώρησε στους αντιπάλους της την πολιτιστική ηγεμονία. Που ενώ ανέδειξε ήρωες – από τον Ίωνα Δραγούμη μέχρι τον Παύλο Μπακογιάννη-, δεν απέκτησε στη συλλογική συνείδηση ποτέ σχεδόν τίποτα το ηρωικό. Φάνταζε ανέκαθεν σαν ο χώρος των νοικοκυραίων, οι οποίοι κοιτάζουν τη δουλειά τους και δεν πέφτουν στη φωτιά.
Η ιστορία της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα θα έπρεπε να διδάσκεται (και) ως παράδειγμα αστοχίας στην οικοδόμηση ενός ελκυστικού προφίλ. Η ψήφος στη συντηρητική παράταξη δινόταν κατά κανόνα αρνητικά, “για να αποφευχθούν τα χειρότερα”, “για να σφίξουν τα λουριά”. Η “Νέα Δημοκρατία” και τα κόμματα που προϋπήρξαν στον ίδιο πολιτικό χώρο συστηματικά αδικούσαν τον εαυτό τους.
Στις εσωκομματικές αναμετρήσεις της “Νέας Δημοκρατίας”, το δίλημμα τέθηκε πάντα μεταξύ ενός καθαρόαιμου Δεξιού υποψήφιου κι ενός που ήταν ικανός να ανοιχτεί και προς το Κέντρο.
Το 1980, ο Ευάγγελος Αβέρωφ –κεντρογενής μεν, πλην εκφραστής στα στερνά του της άτεγκτης Δεξιάς- είχε αντίπαλο τον Γεώργιο Ράλλη, ο οποίος μολονότι προερχόταν απ’τα σπλάχνα της παράταξης, είχε διευρύνει μεταδιδακτόρικα τους ορίζοντες του. Είχε λύσει –μεταξύ των άλλων- μονοκοντυλιά το γλωσσικό πρόβλημα με την καθιέρωση της δημοτικής στην παιδεία και στη διοίκηση, προς σκανδαλισμόν των παραδοσιακών εθνικοφρόνων.
Το 2009, η φιλελεύθερη Ντόρα Μπακογιάννη συγκρούστηκε με τον λαϊκό δεξιό Αντώνη Σαμαρά. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα κρίνει εάν –σε περίπτωση που είχε επικρατήσει η Ντόρα- θα είχε αποφευχθεί ο διχασμός μεταξύ “μνημονιακών” και “αντιμνημονιακών” και ο ακρωτηριασμός της παράταξης από τον Πάνο Καμμένο.
Στο τέλος του 2015, οι τρεις από τους διεκδικητές της ηγεσίας στη “Νέα Δημοκρατία” εμφανίζουν αξιοσημείωτο πολιτικό ενδιαφέρον.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης επιδιώκει να βαπτισθεί στη λαϊκή κολυμβήθρα ως αρχηγός. Έχοντας τεθεί επικεφαλής σχεδόν από σπόντα, μετά την αποχώρηση του Αντώνη Σαμαρά τον Ιούλιο… Έχοντας διεξαγάγει έναν συμπαθητικό πλην πτωχό σε αποτελέσματα προεκλογικό αγώνα τον Σεπτέμβριο… Είτε θα κερδίσει στις προσεχείς δυό Κυριακές την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων. Είτε θα οδηγηθεί σε τιμητική αποστρατεία.
Ο Μεϊμαράκης πλασσάρεται σαν η ψυχή της “Νέας Δημοκρατίας”. Ο μετριοπαθής και ανοιχτόκαρδος πολιτικός. Το αξιόπιστο πρόσωπο που θα κληθεί να βάλει σε τάξη το χάος το οποίο θα αφήσει πίσω του ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Μεϊμαράκης, στην πραγματικότητα, αποτελεί την ενσάρκωση της θεωρίας του ώριμου φρούτου. Δεν αισθάνεται υποχρεωμένος να φορτισθεί ιδιαίτερα ιδεολογικά – δεν βλέπει καν σε τι θα τον ωφελούσε κάτι τέτοιο. Πολυσυλλεκτικός καπετάνιος μιας πολυσυλλεκτικής παράταξης, κοιτάζει πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά του και εγγυάται με τη στιβαρότητά του τις ισορροπίες. Εάν τελικά επικρατήσει, θα σημαίνει ότι οι Νεοδημοκράτες δεν προσβλέπουν τόσο στη δική τους νίκη όσο στην ήττα του Σύριζα. “Είναι κι αυτή μια στάσις – νοιώθεται” όπως θα το εξέφραζε ο Καβάφης.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης θυμίζει –τηρουμένων, εννοείται, των αναλογιών- τον Ρόναλντ Ρέηγκαν. Τύπος θεατράλε, μικρομεσαίας προέλευσης και αμφισβητούμενης αισθητικής, διαθέτει εντούτοις το εντονότερο επικοινωνιακό χάρισμα. Έχει σαφείς ιδέες και ξέρει να τις εκλαϊκεύει, συγκρουσιακή ιδιοσυγκρασία και θαυμαστή αντοχή στην καθημερινή τριβή με τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Το γεγονός πως οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον αποστρέφονται θα μπορούσε να καταγραφεί και στα υπέρ του.
Εάν εκλεγόταν, ο Άδωνις θα διεκδικούσε την επιστροφή της “Νέας Δημοκρατίας” στην εξουσία με υπεράνθρωπο σχεδόν ζήλο. Θα παρακολουθούσαμε ως κοινή γνώμη έναν ζογκλέρ και έναν κασκαντέρ ταυτόχρονα, έναν θηριοδαμαστή κι έναν που καταπίνει φλόγες. Έναν τύπο εν ολίγοις που δεν θα ορρωδούσε προ ουδενός προκειμένου να μας κερδίσει.
Το μεγάλο του –φευ- μειονέκτημα είναι οι απόψεις του. Δεν αναφέρομαι στις θέσεις του για την οικονομία. Αλλά στα εθνικόφρονα πιστεύω του. Στο “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια” που ευαγγελίζεται και το οποίο –στις μέρες μας- κάθε άλλο παρά συγκινεί τον κεντρώο πολίτη. Μοιραία ο Άδωνις θα απευθυνόταν στην πέραν της “Νέας Δημοκρατίας” Δεξιά. Μονάχα που οι ψηφοφόροι των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” και της “Χρυσής Αυγής” είναι –φοβάμαι- τσιμενταρισμένοι. Μισούν οποιονδήποτε συνιστά, κατά τη γνώμη τους, κομμάτι του “συστήματος”. Ακόμα και τον Άδωνι…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί τον λιγότερο παραδοσιακό από τους υποψήφιους. Η παρατήρηση πως οι Μητσοτάκηδες ουδέποτε υπήρξαν αμιγώς δεξιοί ισχύει κατ’εξοχήν για εκείνον. Σαφώς στοχεύει στον πέραν των κομματικών του συνόρων χώρο. Διακηρυγμένα διεκδικεί το 38% των Ελλήνων που ψήφισε “Ναι” στο δημοψήφισμα. Χαμηλών σχετικά τόνων πλην οργανωτικότατος, περισσότερο εγκάρδιος παρά γοητευτικός, αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως έναν Ευρωπαίο πολιτικό του μέλλοντος.
Εάν εκλεγόταν, θα επιχειρούσε θεαματικά ανοίγματα, τολμηρές υπερβάσεις. Θα επιχειρούσε να επανιδρύσει την παράταξη με όρους του παγκοσμιοποιημένου 21ου αιώνα. Το ερώτημα θα ήταν κατά πόσον η “Νέα Δημοκρατία” θα έβρισκε τη βούληση, την ψυχική αντοχή, να τον ακολουθήσει σε κάτι τέτοιο. Σίγουρα πάντως, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη επικεφαλής της Αντιπολίτευσης, ο Αλέξης Τσίπρας θα φάνταζε ακόμα πιο νεόγερος, ακόμα πιο απολιθωμένος, ακόμα πιο αστοιχείωτος…
Δεν θα στοιχημάτιζα ούτε μια μετοχή ελληνικής τράπεζας για την έκβαση των εσωκομματικών εκλογών. Θα στοιχημάτιζα αντιθέτως ό,τι θέλετε πως το μέλλον του τόπου κρίνεται τις δυό προσεχείς Κυριακές.-
Στην ίδια γραμμή της υπέρβασης της ομφαλοσκοπικής εμμονής της σημερινής Κεντροδεξιάς στη δράση του μεταδικτατορικού Καραμανλή κινούνται και τα παρακάτω δημοσιεύματα μου: