Δύσκολες βδομάδες τούτες οι τελευταίες. Μετακόμιση, κλείσιμο λογαριασμών, αλλαγές στη γεωμετρία του σώματος, κούτες, κουτάκια, μπαγάζια, μεταφορικές εταιρίες, ταχυδρομεία και ταυτόχρονα πίεση στη δουλειά. Ζόρι πολύ. Φθάσαμε στα όρια μας… Αυτό που με εντυπωσίασε όμως δεν ήταν τόσο η σωματική κούραση, όσο η αλλοίωση της αίσθησης και της βίωσης του χρόνου. Οι μέρες περνούσαν δίχως να αφήνουν ίχνη. Ο μόνος τρόπος για να διαπιστώνουμε το πέρασμα του ήταν οι στόχοι (απλοί και καθημερινοί) που πιάναμε και οι Κυριακές της Σαρακοστής, τις οποίες όμως τούτη τη χρονιά δυστυχώς μόνο επιδερμικά ως ονόματα και μόνο τις ψηλαφίσαμε. Ύπνος, δουλειά, φροντίδες για κάθε μικρολεπτομέρεια της μετακόμισης, αγωνία για την Έλενα και την Αιμιλία…
Ο χρόνος για έναν συναισθηματικά επιπεδωμένο άνθρωπο είναι σαν γραμμή παραγωγής βιομηχανικής μονάδας: Τρέχει «αδιαφορώντας» για τον κόσμο γύρω της…για τους εργάτες, τους εξωτερικούς συνεργάτες, τους προϊσταμένους ή τους διευθυντές που την «υπηρετούν»… Τι μένει τώρα από αυτές τις εβδομάδες; Θα το δείξει εν τέλει ο χρόνος… Αυτό που σίγουρα μένει ήδη καλά φυλαγμένο στο συρτάρι της μνήμης είναι η θερμή παρουσία ανθρώπων που «πάσχισαν» με τη συμπεριφορά τους να «μπογιατίσουν» τη ζωή μας με χρώματα κανονικότητας και συνέχειας…
Ειδικά η επιδίωξη της συνέχειας πολύ με συγκίνησε. Άφησε έντονο αποτύπωμα μιας και δεν πιστεύω σε τομές στη ζωή. Δεν θεωρώ πως η ζωή τεμαχίζεται (με εξαίρεση ίσως τα αποτελέσματα της λεπίδας του θανάτου και των βαθιών τραυμάτων της ψυχής και του σώματος). Δεν έχει ασυνέχειες. Πιστεύω σε νέα κεφάλαια που ανοίγουν. Εμπλουτίζουν τα κεφάλαια αυτά το βιβλίο της ζωής μας. Διανοίγουν νέους δρόμους. Φωτίζουν νέες διαστάσεις. Διαμορφώνουν νέες προοπτικές… Η ζωή κατά κανόνα δεν τεμαχίζεται. Είναι διαδοχή κεφαλαίων. Ψηλαφώ τη ζωή ως ροή ύδατος. Ας πούμε ως ποτάμι. Τα νερά του ποταμού συνεχίζουν ακατάπαυστα το δρόμο τους «προς το μέλλον»… Κάθε ψάρι όμως μπορεί να στρίβει και να τραβάει το δρόμο του και ενάντια στη ροή του ρεύματος. Έχει πάντα αυτή την πολυτέλεια, σε πείσμα της ασημαντότητας του για το σύστημα του ποταμού…
Αυτό που έχει προτεραιότητα τούτη την ώρα είναι να συλλέξουμε τα σπαρμένα εδώ και εκεί σε τούτη την όχθη του ποταμού Ίζαρ κομμάτια μας. Να στήσουμε το νέο σκηνικό… Έως τότε μια βαθιά υπόκλιση…
