Έγραφε ο μακαρίτης Γιάννης Καραλής το Πάσχα του 1965 τα κάτωθι ενδιαφέροντα και διαχρονικά… “Πάψανε από χθες το βράδυ να βελάζουν τ’αρνιά -μια και έγιναν μαγερίτσα και κοκορέτσι- και αρχίσανε το βέλασμα οι άνθρωποι. Τ’αρνιά συνήθως βελάζουν, όταν είναι νηστικά. Μεις βελάζουμε όταν είμαστε ντερλικωμένοι. Θα το διαπιστώσετε σήμερα, μετά το φαγοπότι και το ξεκοκκάλιασμα του οβελία. Βελάζουμε όταν τρώμε , όταν πίνουμε και όταν διασκεδάζουμε. Φυσικά, μερικοί κάνουν σαν παληοπροβατίνες που θρηνούν το ‘γλυκύ τους έαρ’. Το βέλασμα είναι πιο έντονο όταν το φαγοπότι είναι τζάμπα… Σε γιορτάσια, σε γάμους, σε βαφτίσια και σε… Πασχαλινά τραπεζώματα στο σπίτι του κουμπάρου. Άσε αν βρεθής σε λόχο στρατού τέτοια μέρα! Κοπάδι που έχασε τον προσανατολισμό του. Ένα βέλασμα ευχάριστο, χαρούμενο, έντονα Ελληνικό… Ποιμενική συναυλία, κατόπιν γενναίας μάσας και οινοποσίας… Πάσχα τερπνόν σημαίνει: Βέλασμα μέχρι τον ουρανόν…”
Ο Πελοποννήσιος
“Πελοπόννησος”, 25 Απριλίου 1965