Του Δρ. Π.Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου
Ήταν κοινός τόπος στα πηγαδάκια που σχηματίζονταν έξω από τα εκλογικά κέντρα του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών της Νέας Δημοκρατίας πως ο ποιοτικότερος υποψήφιος ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Παρά τη γενική αυτή διαπίστωση περίπου 70% των ψηφοφόρων επέλεξε κάποιον άλλο υποψήφιο.
Ο δεύτερος γύρος των εκλογών είναι ιδιαίτερα κρίσιμος, μιας και ο νικητής του θα είναι ο δυνάμει εκφραστής όσων πιστεύουν σε ένα νοικοκυρεμένο κράτος δικαίου, ορθολογισμού και ίσων ευκαιριών για ολους τους πολίτες. Αντιμέτωποι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο πρώτος ταυτισμένος με τους αγώνες της Νέας Δημοκρατίας εδώ και περίπου σαράντα χρόνια. Η ζωή του Βαγγέλη Μεϊμαράκη είναι η Νέα Δημοκρατία. Ξέρει ανθρώπους και πράγματα στο κόμμα όπως γνωρίζει τα μέλη της οικογένειας του. Γνωρίζει καλά την τέχνη της διατήρησης ισορροπιών και της αποτελεσματικής κομματικής δουλειάς. Πέρασε απο πολλά υπουργεία και κομματικά οφίτσια, τα οποία υπηρέτησε με ευσυνειδησία, δίχως όμως να κάνει τη διαφορά σε κάποιο πόστο που ανέλαβε. Αντίπαλος του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Σχετικά νέος σε ηλικία. Με σταδιοδρομία στον ιδιωτικό τομέα για περίπου δέκα χρόνια μάλλον επιτυχημένη. Εισήλθε στην πολιτική με διαβατήριο το δίκτυο της ισχυρής του οικογένειας. Την κληρονομιά του ονόματος την αυγάτισε. Εμπλούτισε το δημόσιο διάλογο με τις οικολογικές ευαισθησίες του. Μπήκε στο καμίνι του υπουργείου διοικητικής μεταρρύθμισης. ‘Ήλθε αντιμέτωπος με τη σκιά που, κατά τον Τ. S. Eliot, πέφτει ανάμεσα στη θεωρία και στην πραγμάτωση της. Δε συνθηκολόγησε με το λαϊκισμό. Πήρε δύσκολες αποφάσεις στοχεύοντας στον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους, στο νοικοκύρεμα των κρατικών υπηρεσιών. Άφησε σφραγίδα ποιότητας. Προτίμησε, αντί του λαϊκισμού, να είναι χρήσιμος στην πατρίδα, σε μια ευρωπαϊκή πατρίδα.
Τα μέλη της Νέας Δημοκρατίας βρίσκονται μπροστά σε ένα δυσκολο δίλημμα. Από τη μια το συναίσθημα, ένας συναγωνιστής, μπροστάρης των κομματικών αγώνων. Από την άλλη ένας ριζοσπάστης με «φούρια» για αλλαγές που θα εξασφαλίσουν το ευρωπαϊκό μέλλον της πατρίδας. Ποιόν χρειάζεται σήμερα περισσότερο η παράταξη και η χώρα; Η Νέα Δημοκρατία, τόσο σε επίπεδο προσώπων, όσο και ιδεών, παρακμάζει. Τα πρόσωπα έχουν κουράσει. Ο πολιτικός λόγος βρίθει κοινοτοπιών, «σιωπών και διαρροών». Τα στελέχη στην πλειονότητά τους είναι παιδιά του κομματικού σωλήνα. Έχει μέλλον το κόμμα, εάν η νοσηρή αυτή κατάσταση διαιωνιστεί, ειδικά στη σημερινή κλειστή στροφή της ιστορίας; Μάλλον όχι. Από την άλλη, η πατρίδα χρειάζεται τη Νέα Δημοκρατία ως εκφράστρια του φιλοευρωπαϊκού κοινωνικού ρεύματος. Το ρεύμα αυτό απαιτεί στην πράξη ριζοσπαστικές αλλαγές και άμεση ρήξη με τη μετριοκρατία, το λαϊκισμό και τις διαχειριστικές λογικές. Εάν το κόμμα συνεχίσει να μην μπορεί να εκφράσει δυναμικά το συγκεκριμένο ρεύμα, είναι καταδικασμένο σε περαιτέρω συρρίκνωση και μάχες οπισθοφυλακών. Η έως τώρα πορεία του Κυριάκου Μητσοτάκη «μιλάει» για έναν αποτελεσματικό «φουνταριστό» των πράξεων και των ιδεών που κατορθώνει να είναι εκλογικά επιτυχημένος. Δύσκολη απόφαση ανάμεσα στο συναίσθημα και τη λογική για το εκλεκτορικό σώμα. Το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας θα καθοριστεί από την ανοικτότητα των οριζόντων, το αίσθημα ιστορικής ευθύνης και το αισθητήριο του μελλοντος όσων θα προσέλθουν στις κάλπες. “Πελοπόννησος της Δευτέρας”, 04.01.2016
