Καταγραφές Λόγου

Οταν ήμουν παιδί ο καθηγητής των θρησκευτικών μας μιλούσε για την αχαριστία και την κακία των Εβραίων. Τους Εβραίους δεν τους έβλεπα. Έβλεπα μόνο έναν άνθρωπο μεταξύ γραφικού και φαιδρού και συνέχιζα να παίζω ναυμαχία. Όχι πως δεν είχα επαφή με το κακό, είχα. Μόνο που το κακό, ο δαίμονας, ήταν για μένα απόλυτα υπαρκτός. Φορούσε φανέλα με κόκκινες και άσπρες ρίγες και ερχόταν από τόπο παρακατιανό, από το λιμάνι. Ολυμπιακός το όνομα του, γαύρος κατά κόσμον. Ήταν κακός γιατί σπάνια καταφέρναμε να τον νικήσουμε. Είχε και βλάσφημους οπαδούς. Δυο φορές τον χρόνο, μια στην Αλεξάνδρας, μια στο Καραΐσκάκη τον έβλεπα κατάματα. Ήταν ο δαίμων της εμπειρίας μου. Όταν έγινα 16 είπα να μιμηθώ τους μεγάλους. Πήγα λοιπόν και γράφτηκα στο σύνδεσμο φίλων Παναθηναϊκού Ομονοίας, πλέον ορθόδοξοι της “Θύρας 13” τότε. Εν σώματι λοιπόν πηγαίναμε στα παιχνίδια. Μια φορά παίζαμε με την ΑΕΚ. Είναι η πρώτη φορά που έπιασα τον εαυτό μου να βρίζει μαζί με τους αδελφούς του συνδέσμου τον γαύρο. Με την ΑΕΚ παίζαμε, τον γαύρο έβριζα, τον γαύρο που δεν έβλεπα! Το φαινόμενο συνεχίστηκε. Κάθε φορά αισθανόμουν όλο και καλύτερα, όλο και πιο ασφαλής. Ασφαλής στην βεβαιότητα ότι η Παναθηναικάρα είναι βασικά αήττητη και όταν χάνει χάνει από μηχανορραφία του γαύρου που λαδώνει διαιτητές και εξαγοράζει παίκτες.

Τα χρόνια πέρασαν. Τα πιο πολλά τα έζησα μακριά. Μακριά από τη γειτονιά μου, από τον θεό και από τον δαίμονα της. Κάθε φορά που γυρίζω μου λέει γνωστός μου αρχαιολάτρης για πολλοστή φορά ότι οι Εβραίοι κατέστρεψαν τον κλασσικό ελληνισμό με τον χριστιανισμό που είναι δική τους θρησκεία. Μου λέει φίλος χριστιανός ότι δεν πάει πια στην εκκλησία γιατί δεν αντέχει τις αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη που την έγραψαν οι Εβραίοι. Άλλος φανατικός ορθόδοξος μου λέει πως αυτοί υποκίνησαν την επανάσταση στην Ρωσία για να συντρίψουν την Ορθοδοξία. Μια συγγενής μου θεωρεί το Ολοκαύτωμα εβραϊκή σκευωρία. Οι πιο ρεαλιστές μου λένε ότι αυτοί μας δάνεισαν για να μας κάνουν υπόδουλους στις τράπεζες τους.

Ο δαίμων της γειτονιάς δεν φτάνει πια. Ο Εβραίος είναι εκείνος που φταίει για όλα ώστε εμείς να μη φταίμε για τίποτα. Έτσι μπορούμε να συνεχίζουμε χωρίς τύψεις και, χωρίς πίεση για αποφάσεις, να απολαμβάνουμε την ευδαιμονία μας. Δαίμων ο Εβραίος, δαίμων ευ-δαίμων.

Μια εβδομάδα και κάτι μετά την ιφιγενοποίηση της Κύπρου στο βωμό του ενιαίου νομίσματος και των ανίερων σκοπιμοτήτων των διεθνών τοκογλύφων έρχεται  η επέτειος της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ ως ανελέητος “φουνταριστός” της μνήμης να τρυπήσει τα δίχτυα της κατήφειας, της παραίτησης και της απαισιοδοξίας. Τα δίχτυα που εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια υφαίνει ο αργός θάνατος της Ελλαδικής οικονομίας  και μαντάρησε αστραπιαία όπου απαιτήθηκε η συμφωνία ολετήρας του Κυπριακού τραπεζικού συστήματος…

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=snGu0qonpl0]

Μνήμη ΕΟΚΑ… 58 χρόνια μετά από εκείνη την αυγή που ακούστηκε στην Κύπρο το προσκλητήριο του Διγενή σε αρραβώνα Ελευθερίας … Προσκλητήριο σε αγώνα αυτοδιάθεσης και δυναμικού παρόντος στην ιστορική συνέχεια του Γένους… σε πείσμα των αντικειμενικών δεδομένων και των δήθεν ιστορικών εθισμών τοπικού χαρακτήρα… Σε τούτο το σημείο εντοπίζεται η «εκρηκτική» επικαιρότητα του μηνύματος του αντάρτικου του ’55-’59… Ειδικά σήμερα που αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, δειλά εκκινεί να υποπτεύεται -όχι σε επίπεδο ιδεολογικό ή συνθηματολογικό- πως σε πείσμα των τριάντα τόσων χρόνων κάλπικης ευμάρειας και κίβδηλου ευδαιμονισμού συνεχίζει να σηκώνει στις πλάτες του την άκαυτη βάτο της μνήμης της Πίνδου και του Άθωνος… Άλλωστε τι “επιγενετικές” επιδράσεις να έχουν τριάντα χρόνια σε μια πορεία 35 και βάλε αιώνων  μεταξύ σφύρας και άκμονος;…

“Δεν είμαστε σε σταυροδρόμι, είμαστε μπροστά σε μία αβυσσαλέα μαύρη τρύπα. Ο δρόμος είναι υποχρεωτικά ή πάνω ή κάτω. Απορρίψτε το έρμα και ετοιμαστείτε για κάθετη απογείωση. Ο φοίνικας που θα αναγεννηθεί από τις τέφρες αυτού τού ηθικά ετοιμόρροπου συστήματος πρέπει να έχει, και θα έχει, πλατειές και δυνατές φτερούγες…” (Χρίστος Γούδης)

Ζούμε το λυκόφως των Θεών (Götterdämmerung), αλλά και των Eιδώλων, που εκ των πραγμάτων (de rerum natura) συμπαρομαρτεί το λυκαυγές μιας αυγής που δεν γνωρίζουμε το χρώμα της. Θα είναι ρόδινη (ροδαυγή, morgenröte) χρυσή ή απλά μαύρη; Τί θα ανατείλει μετά την δύση του Πράσινου Ήλιου; Ένας οξυβελής Ήλιος ή μήπως ο Μαύρος Ήλιος (die Schwarze Sonne) του μεσονυκτίου; Το παιχνίδι βρίσκεται σε εξέλιξη…

Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Στην Ελλάδα, ακόμη κι αν οι πολλοί υποκύψουν, υπάρχει πάντα η εξαίρεση, το «πλην Λακεδαιμονίων». Πάντα υπάρχει η προσδοκία για την Νέα Σπάρτη. Η θυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες δεν πήγε χαμένη. Άνοιξε τον δρόμο της νίκης. Για τον θαλασσομάχο Ευρυβιάδη στην Σαλαμίνα (αυτός ο Σπαρτιάτης ναύαρχος ηγείτο του ελληνικού στόλου, γεγονός που δεν σεβάστηκε και επιμελώς και διαχρονικά το αποκρύπτει η «δημοκρατική» αθηναϊκή προπαγάνδα) και για τον Παυσανία στις Πλαταιές. Η Λυκωνία (Λακωνία) έδωσε τότε την απάντηση που ποιητική αδεία υϊοθέτησε ο Σαίξπηρ στο έργο του: cry havoc and let slip the dogs of war. Όταν χρειάσθηκε φώναξε «όλεθρος» κι αμόλυσε τα λυκόσκυλα να διώξουν τα κοπρόσκυλα από την πατρίδα μας. Έτσι έγιναν τα πράγματα. Κι ό,τι συνέβη στο παρελθόν μπορεί να συμβεί ξανά στο μέλλον. Στο εγγύς ή στο απώτερον, δεν έχει σημασία. Μπορεί πάντως να συμβεί.

Τίποτε δεν έχει ακόμη τελειώσει. «Ήλθον αι ειδοί του Μαρτίου» είπε ο Καίσαρ ανεβαίνοντας τις σκάλες του Καπιτωλίου, ειρωνευόμενος τον μάντη που είχε προβλέψει την δολοφονία του εκείνη την ημέρα. «Ήλθον αλλά δεν παρήλθον», του απήντησε αυτός, καθώς ο Καίσαρ έπεφτε μετά από λίγο νεκρός, μαχαιρωμένος από εκείνους που εξέφραζαν την λαϊκή οργή. Γιατί δεν επρόκειτο περί προφητείας αλλά περί νομοτελειακής πρόβλεψης του τέλους του παιχνιδιού.

Τίποτε δεν έχει τελειώσει. Η Ελλάδα ποτέ δεν τελειώνει. Πάντα αναγεννάται από τις τέφρες της. Θαρσείν χρη…

…Ο δρόμος που καλούμαστε να επιλέξουμε δεν είναι πια αριστερά ή δεξιά. Δεν είμαστε σε σταυροδρόμι, είμαστε μπροστά σε μία αβυσσαλέα μαύρη τρύπα. Ο δρόμος είναι υποχρεωτικά ή πάνω ή κάτω. Απορρίψτε το έρμα και ετοιμαστείτε για κάθετη απογείωση. Ο φοίνικας που θα αναγεννηθεί από τις τέφρες αυτού τού ηθικά ετοιμόρροπου συστήματος πρέπει να έχει, και θα έχει, πλατειές και δυνατές φτερούγες.

Καθηγητής Χρίστος Γούδης

www.cgoudis.gr

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ImimvEuvRjc]

Θυμάμαι πριν από χρόνια μια φλεβαριάτικη Τσικνοπέμπτη. Σκαστός με το τρένο από Νυρεμβέργη για Μόναχο.

Η άφιξη απρόσμενη.  Έκπληξη…

Το μάτι πίσω από το «μάτι» της θύρας
Το καινούργιο «άγνωστο» πανωφόρι
Η δυσπιστία σου έναντι του οπτικού ερεθίσματος
Το δάκρυ σου
Η αγκαλιά ως το τώρα…

Φωτογραφία της μνήμης σχεδόν καρμπόν του σήμερα: Πορεία με  στροφές κλειστές…
Μόνο που στο πεδίο τώρα υπάρχει και ένας ακόμα παίκτης…
Ατίθασος, παιγνιώδης, απρόβλεπτος… ως παιδί…

Θυμήσου
ακούμπα στο 2
νιώσε
στηρίξου στο 2
άκου
καρτέρα οχυρωμένη  στο 2
υπόμεινε και επέμεινε
Πέτα ψηλά! Για το στόχο σου

Το 2 της ενότητας, γέννημα θρέμμα της τήξης των μονάδων… Σκαρί γερό!

Χρατς, κλικ, φλας, τζιζ

Του Κωνσταντίνου Μάγνη,  www.pelop.gr

Καθώς οι καρναβαλικές εκδηλώσεις πυκνώνουν, πληθαίνουν και τα φλας που αστράφτουν σαν φωτάκια σε δέντρο χριστουγεννιάτικο. Με μηχανές και κινητά φωτογραφίζουμε και αυτοφωτογραφιζόμαστε αφειδώς και ακόρεστα. Τα πάντα θεωρούνται άξια λήψης και στιγμιαίας περιφοράς. “Κοίτα τα μούτρα σου” “Α χα χα”. Σε λίγα δευτερόλεπτα τα μούτρα της προγενέστερης στιγμής έχουν σκεπαστεί από άλλα μούτρα και κάποια καινούργια “α χα χα” έχουν κάνει τα προηγούμενα να ξεχαστούν. Οι φωτογραφίες σωρεύονται στις μνήμες των συσκευών, αλλά όχι απαραίτητα και στις μνήμες των ανθρώπων. Αφού όμως οι συσκευές ανέλαβαν να θυμούνται και να σωρεύουν υλικό της ιστορίας, ο δικός μας εγκέφαλος απελευθερώνεται από αυτό το βάσανο, όπως και από το βάσανο της αξιολόγησης.

Οι τυπωμένες φωτογραφίες, τα παλιότερα χρόνια, ήταν λιγότερες και χειροπιαστές. Ο κόσμος αλώνιζε όλα τα φωτογραφεία της πόλης μπας και εντοπίσει την αφεντομουτσουνάρα του κάπου. Αν σου ξέφευγε κάποιο κομμάτι, σε έπιανε τρόμος και ενοχή, σαν να ανακάλυπτες ένα χαμένο παιδί σου που δεν το έχεις δηλώσει σε δημοτικό σχολείο. Τα λιγοστά αυτά κομμάτια της κάθε χρονιάς μετατρέπονταν βαθμιαία σε άλμπουμ από αυτά που ξεφυλλίζονται κατά καιρούς ή επιδεικνύονται στον επισκέπτη που κραύγαζε επιδοκιμαστικά από ευγένεια και μετά παραδίδονται στη νεότερη γενιά για να θαυμάσει τα ανδραγαθήματα των γονέων. “Κοίτα εδώ: Ο παππούς ντυμένος Μίκυ Μάους” “Αααααααααααααα!”

Οι άυλες φωτογραφίες θάβονται κάτω από τόνους επόμενες και μεθεπόμενες. Ισως μείνουν σε κάποια μνήμη μηχανής (αλλά ποιάς απ’ όλες), ίσως διασωθούν σε κάποιο τσιπ (που έχεις ξεχάσει πως διαθέτεις), σε ένα σι ντι του σωρού, από αυτά που φυλάς σε ντουλάπια, συρτάρια, φακέλους, χωρίς κωδικοποίηση σε μητρώο. Ισως κάποτε κάποια από αυτά τα ανοίξεις. Και θα δεις να παρελαύνει το πρόσωπό σου σε μυριάδες εκδοχές. Ο Ενας που γίνεται Χιλιάδες, και ταυτοχρόνως ένας Τίποτας. Τι υπόσταση έχει κάτι που υπάρχει σαν να μην υπάρχει;

Και κάπως έτσι, η ψηφιακή εποχή μας, ο πληθωρισμός των συσκευών, η κατάχρηση των δυνατοτήτων, ο εκμηδενισμός της κρίσης και της διάκρισης, σε συνδυασμό με την απογείωση της αυταρέσκειας και της αλαζονείας, άρα και της κενότητας, μας επέτρεψαν να χαθούμε μέσα σε μια μεραρχία από φωτογραφημένους αλλά στην ουσία Απωλεσθέντες Εαυτούς που κάηκαν σαν τον Ικαρο πλησιάζοντας το καταστροφικό φλας του ήλιου περισσότερο από όσο επιτρεπόταν.

Με αφορμή μια φωτογραφία «τραβηγμένη» από το Θοδωρή Δάσιο- Ταπεινό αντίδωρο στις κοινές ανησυχίες και έγνοιες μας…

«Όλες οι ιδεολογίες είναι παγίδες που κάνουν τον άνθρωπο να γίνεται μάζα, να χάνει την αίσθηση του ατομικού εαυτού του, να κυνηγάει το αόριστο και τ’ άφταστο, ν’ αδιαφορεί για τις συγκεκριμένες πράξεις του, να σκοτώνει και να σκοτώνεται για να πάει στον Παράδεισο, να γίνεται Κάιν για να εκτελέσει το ιδεολογικό καθήκον του, να καταπατεί τις δέκα εντολές για να εκπληρώσει την ενδέκατη, την υπερβατική και ανύπαρκτη…» «Ο Πόλεμος και το Μέλλον»

Ο ακαδημαϊκός και πρώην υπουργός κ.  Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο κατά τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στις 25.11.2012 εν Αθήναις:

«Σεβαστέ και αγαπητέ Καθηγητά μου,

Υπήρξες ο κορυφαίος ευγενής της ελληνικής πολιτικής πολιτικής στον 20ό αιώνα. Υπήρξες και ο κορυφαίος της γενιάς σου λειτουργός του πνεύματος. Ως πολιτικός, είτε βουλευτής, είτε υπουργός, είτε πρωθυπουργός, έδρασες με άκρα εντιμότητα και με ανιδιοτέλεια και υπήρξες ανένδοτος πρόμαχος της πολιτικής ελευθερίας. Υπήρξες καθηγητής πανεπιστημίου χαρισματικός. Εργάσθηκες με τη γραφίδα ηρωϊκά, δίχως φειδώ των ψυχικών σου δυνάμεων και μεγαλούργησες ως συγγραφέας. Έφυγες από τη ζωή πνευματικά βαθύπλουτος και υθικά περίβλεπτος… Ευτύχησα να είμαι ο πρώτος ή μάλλον ο σύμπρωτος με δύο άλλους μαθητής σου όταν άρχισες να διδάσκεις ως υφηγητής. Με την ιδιότητα αυτή προπάντων, αλλά και ως πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας, της οποίας υπήρξες αριπρεπέστατο μέλος, και ως πρώην υπουργός παιδείας, προβαίνω με βαθύβλητη ευλάβεια στην άρση της ελληνικής σημαίας, ηθικής σκέπης του ανδριάντος σου, και αποκαλύπτω προς τους Πανέλληνες την αγαλμάτινη μορφή της προσωπικότητας σου, εμπνευστική προς μεγαλουργία ενάρετη». Πηγή: Νέα Ευθύνη, Περιοδικό Ελευθερίας και Γλώσσας, Τεύχος 15, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2013

Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε ο πολυμαθέστερος πρωθυπουργός του 20ού αιώνα. (Literary Times, 1977). Εκείνο που με συγκλονίζει στη πορεία του είναι -ανάμεσα σε πολλά- η ετοιμότητα του για τη μεγάλη θυσία, δίχως συμβιβασμούς και παζαρέματα. Αυτή η ετοιμότητα για τη μεγάλη θυσία που εξέλιπε από τον τόπο μας τα τελευταία 30 έτη. Πάνε πολλά χρόνια από την εποχή που ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος επέλεγε να τίθεται με το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε επικεφαλής της πομπής που διέτρεχε το μέτωπο από άκρη σε άκρη την εποχή της κομμουνιστικής ανταρσίας αψηφώντας τις ναρκοθετημένες οδούς… Και πάνε ακομα περισσότερα χρόνια από τότε που ως πληρεξούσιος της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας κατέφθασε ολομόναχος με μόνο του όπλο το ηθικό κύρος του στην Πελοπόννησο δίχως να σκιαχθεί «όλα τα σάπια λεμόνια του Μωριά που τον περίμεναν» σύμφωνα με τις προβλέψεις συναδέλφου του στην κυβέρνηση, όπως μαρτυρεί ο Γιώργος Σεφέρης…

Προκήρυξη της 25^ης Σεπτεμβρίου 1944 που κυκλοφόρησε εν Πάτραις επί τη αφίξη του πληρεξούσιου της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου)

Στον Παναγιώτη Κανελλόπουλου

Στον άνθρωπο τον ανώτερο

Στον άνθρωπό τον τίμιο και ακέραιο που απαρνήθηκε θέσεις τιμές και αξιώματα

γιατί δεν θέλησε να κάνει αβαρία στην συνείδησι του

Στον άνθρωπο που μπρος στο συμφέρον και τις δύσκολες στιγμές του έθνους δεν

ολιγώρησε να προσφέρη τις υπηρεσίες του και τον εαυτό του

Στον άνθρωπο που σαν εύορκος και συνειδητός στρατιώτης παραμέρισε κάθε

εγωϊσμό και φιλοδοξία για να υπηρετήσει την πατρίδα του και τον βασιλέα του όταν του το επέβαλλε το χρέος του στο έθνος

Σ΄αυτόν προσατενίζει σήμερα όλος ο υγειώς σκεπτόμενος λαός

Σ΄αυτόν με εμπιστοσύνη και πίστη όλοι θα υποταχθούμε

Σ΄αυτόν ο λαός της Πελοποννήσου και κυρίως η πόλις μας η ιδιαίτερη πατρίδα του

αναθέτει εν λευκώ της εμπέδωση της ασφάλειας της τάξεως και της ησυχίας του τόπου

καλώς να έλθει ο μέγας ανατέλλων αστήρ το καύχημα της Πάτρας

«Φοίνιξ» Πηγή: Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986) Χρήστος Αθ. Μούλιας

«Η Ελλάδα μας ραγίζει. Όλα τα είχε πάθει, αλλά έμενε ακέραιο το γυαλί της ηθικής ακεραιότητα της. Είχε γίνει μάλιστα κρύσταλλο. Τώρα ραγίζει και τούτο. Δεν λέω ποιος είναι υπεύθυνος. Όταν η μοίρα φτάνει σε τέτοια τραγικότητα δεν ρωτάς για ευθύνες…» “Ημερολόγιο Κατοχής”

Δυο χαμάδες μία ελληνιστί και μια αγγλιστί με αφορμή τα ογδοντάχρονα του λογίου της Κρήτης κ. Αλέξανδρου Παπαδερού του  ιδρυτή της Ορθόδοξης Ακαδημίας που πάλεψε και παλεύει ακαταπόνητα δεκαετίες τώρα για να δημιουργεί και λειτουργεί ως κάτοπτρο διάδοσης του οικουμενικού φωτός της Ορθόδοξης Θεολογίας…

Γενναιοδωρία και όραμα:

http://www.amen.gr/article12385

…”Ο Αλέξανδρος Παπαδερός, ο κύριος Αλέκος για τους πάμπολλους ανά τον κόσμο φίλους του, συνεχίζει να εκπλήσσει με μια νεότητα που, ευτυχώς, δεν λέει να τον εγκαταλείψει, έστω κι αν σήμερα, 9 Φεβρουαρίου 2013, γίνεται 80 ετών. Για τη φρεσκάδα του βλέμματος, την αντισυμβατικότητα των πρωτοβουλιών και την τόλμη των ανοιγμάτων του αισθάνεται κανείς ευγνώμων, καθώς αυτές εμπνέονται συνετά από τη σοφία της παράδοσης της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και την ανθρώπινη ζεστασιά της Μεγαλονήσου”…

Greece: Alexandros Papaderos

http://everystoryhasalife.blogspot.de/search?q=Papaderos

…”I kept the little mirror, and as I became a man, I grew to understand that this was not just a child’s game but a metaphor for what I might do with my life. I am a fragment of a mirror whose whole design I do not know.

“With what I have, I can reflect light – truth, understanding , knowledge – into the black places in the hearts of men. I can change some things in some people. Perhaps others may see and do likewise.

This is what I do.”

Οικουμενικές προσωπικότητες… Μια τέτοια ήταν και η Rita Levi-Montalcini. Κάτοχος του βραβείου Nobel. Πρωτοπόρος της νευροφυσιολογίας, ακαταπόνητη  la Professoressa, φύση βαθιά καλλιτεχνική, χαλκέντερη εργάτρια του λόγου και της γραφής, ενεργός πολίτης με λόγο οραματικό σε καιρούς της Ιταλίας χαλεπούς… Θαυμάζω απεριόριστα τους κορυφαίους των επιστημών που κατορθώνουν να σπάνε το στενό κορσέ της επιστημοσύνης τους και να διεκδικούν την αισθητική ομορφιά σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνονται.  Ζηλεύω καταχθόνια τους επιστήμονες που παλεύουν με νύχια και με δόντια μέσα σε τούτη την κατακλυσμιαία ροή νέας γνώσης  να διατηρήσουν τη συνολική θέαση του πεδίου του ανθρώπινου γίγνεσθαι, διεκδικώντας στα ίσια τον τίτλο του Αναγεννησιακού ανθρώπου… Ειδικά σήμερα, σε μια εποχή εξαιρετικά dürftig (με την Ελυτική έννοια του όρου) που κυριαρχεί και αποθεώνεται η μονομέρεια και δοξάζεται το γκρίζο της «στεγνής» επιτυχίας και του χρήματος τέτοιες μορφές είναι φάροι λαμπροί και πρότυπα… Για ποιούς; Για πόσους;…

Απολαύστε τη νεκρολογία του Βρετανικού Economist…

http://www.economist.com/news/obituary/21569019-rita-levi-montalcini-biologist-died-december-30th-aged-103-rita-levi-montalcini

“Το 2013 ανακηρύχθηκε Έτος Καβάφη. Συμπληρώνονται 150 χρόνια από τη γέννηση του στην Αλεξάνδρεια στις 17 Απριλίου του 1863. Όπως έγινε δεκτό από τον πνευματικό κόσμο, αυτός ο ποιητής του οικουμενικού Ελληνισμού, δεν είναι εθνικός ποιητής (όπως ο Παλαμάς και ο Ελύτης), αλλά ούτε και πανανθρώπινος (όπως ο Σεφέρης και ο Ρίτσος). Δεν λέει τα ίδια σε όλους τους ανθρώπους, αλλά διαφορετικά σε διαφορετικούς, μένοντας πάντα Έλληνας. Έτσι παραμένει ανεξάντλητος, με παγκόσμια καταξίωση. Δεν είναι πλέον ένα άτομο, ένα έργο, ένα μνημείο, αλλά ένα ολόκληρο πεδίο πολιτιστικής δράσης, που σ’ αυτό κινούνται κάθε είδους δημιουργοί…”

Παύλος Μαρινάκης

Πελοπόννησος της Κυριακής, 13 Ιανουαρίου 2013

Το άσμα που ακολουθεί ήταν το κρυφό δωράκι του Δ. Σαββόπουλου στο δίσκο του Χρονοποιός το 1999. Δεν φαινόταν πουθενά… Ήταν η έκπληξη στο τέλος της ακρόασης του δίσκου! Εξαιρετικής ευαισθησίας οι αναφορές στις αλλαγές του ρόλου του ανθρώπου κατά την πορεία της ζωής του γύρω από τον άξονα της γιορτής της Πρωτοχρονιάς: Παιδικές και εφηβικές Πρωτοχρονιές, Πρωτοχρονιές με δικά σου παιδιά και οικογένεια, Πρωτοχρονιές με απώλειες. Η νοσταλγία των ευτυχισμένων στιγμών του παρελθόντος. Συγκλονιστική και βαθιά ανθρωπιστική, αισιόδοξη και ελπιδοφόρα η αναφορά στο κλείσιμο: “Τα χρόνια τρέχουν χύμα και εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα!”. Ο άνθρωπος με τις σχέσεις του, τα ζόρια και τις έγνοιες του είναι στην ουσία ο χρονοποιός. Είναι αυτός που νοηματοδοτεί το χρόνο! Αυτός κρατάει το κλειδί! Καλό πέρασμα στο 2013!

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=7Vad5Zw1tk0]