Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου

Στα πλαίσια της διασυνδετικής ψυχιατρικής φροντίδας σε νοσοκομείο της κεντρικής Ευρώπης «έπεσα πάνω» σ’έναν «παροδικό» γείτονα μου με καταγωγή από τη Λιθουανία… Είκοσι-τεσσάρων περίπου ετών κατά την ετικέτα του, με κουκούλα για να κρύβει τα αραιωμένα του μαλλιά, μιλούσε με κάθε ευκαιρία κατά τη διάρκεια της εξέτασης για τα ταξίδια που έκανε, για τόπους που επισκέφθηκε, για θάλασσες που γνώρισε κι απ’την καλή και απ’την ανάποδη… Σε μια αποστροφή του λόγου του «κοντοστάθηκε», σούφρωσε τα μάτια και εστίασε στο καρτελάκι με το όνομα μου που κρεμόταν στο μέρος της καρδιάς. Αστακός μού λέει υψώνοντας το τόνο της φωνής του, με το βλέμμα του να έχει πάρει φωτιά.. «Τέσσερις μήνες έμεινα στο λιμάνι του Αστακού περιμένοντας φορτίο» συμπλήρωσε.  Αναπώλησε διαδρομές με ποδήλατο και καλή παρέα από το λιμάνι ως την πολίχνη του Αστακού… Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα είχε «ζυγίσει» η μνήμη του την απόσταση. Θυμήθηκε μπαράκια και βόλτες στις παραλίες. Μίλησε για το Μεσολόγγι και την Πάτρα. Τέσσερις μήνες δίχως έγνοιες, με αδάμαστη ελαφρότητα. Μήνες απλόχερα σπαταλημένοι. Τέσσερις μήνες σκόρπιας, περιπλανώμενης ζωής…

Και τώρα σκοτεινιασμένος από τα ανελέητα ερωτήματα του αθώου που σέρνει ήδη το σταυρό του προς το Γολγοθά της καταδίκης του εις θάνατον… Αναζητά απεγνωσμένα έναν Σίμωνα, γιατρειά και ανακούφιση προσωρινή. Ψάχνει με πείσμα για μια φωτεινή προοπτική, έστω και πρόσκαιρη για ν’απαγγιάσει… Εις μάτην… Η μνήμη έχει αρχίσει ήδη να διεκδικεί από το χρόνο αυτό που της ανήκει. Πριν είναι αργά. Πριν αγγίξει ο ίδιος την κορυφή του Γολγοθά του. Τώρα που με απελπισία ψηλαφεί την απουσία της επόμενης φοράς, της άλλης ευκαιρίας, μαθαίνει να ζει με όσα έζησε στην περιπλανώμενη ζωή του… Υπάρχουν ναυτικοί που ο Άη Νικόλας τους φύλαξε στις θάλασσες. Η μεγαλύτερη φουρτούνα όμως, αυτή που απειλεί να ρίξει την αυλαία καιροφυλακτούσε στη στεριά … Μυστήριο και ρουλέτα η ζωή…

http://www.pelop.gr/?page=article&docid=147437&srv=28

Το Νοέμβριο του 1922 οδηγήθηκαν ενώπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος πέντε κορυφαίοι πολιτικοί ταγοί του Γένους και ο Αρχιστράτηγος της τελευταίας φάσης της Μικρασιατικής εκστρατείας, αφού είχαν «συντριβεί» στις στενωπούς των γεωστρατηγικών αδιεξόδων μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής που οι προκάτοχοι τους έθεσαν σε εφαρμογή, δυστυχώς δίχως οδό διαφυγής ή επιστροφής… Τραγικές φιγούρες κλειστών στροφών της ιστορίας δίχως εξόδους κινδύνου. Αναστήματα ήθους και ευσυνειδησίας πρωτόγνωρης. Μάρτυρες, θύματα μίας επαίσχυντης δίκης πολιτικής σκοπιμότητας, η ετυμηγορία της οποίας (ευτυχώς για τον νομικό μας πολιτισμό) ανατράπηκε έστω και με καθυστέρηση εννιά δεκαετιών από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.

Στις 15 Νοεμβρίου του 1922 εκτελέστηκαν στο Γουδή οι παρακάτω πολιτικοί άνδρες:

1. Δημήτριος Γούναρης, αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και πρωθυπουργός την περίοδο 1921 – 1922
2. Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, υπουργός οικονομικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και πρωθυπουργός το 1922
3. Νικόλαος Στράτος, πρωθυπουργός το 1922 (για μερικές ημέρες μόνον) και υπουργός Εσωτερικών το 1922
4. Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργός εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη
5. Νικόλαος Θεοτόκης, υπουργός στρατιωτικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη
6. Και ο διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης Γεώργιος Χατζανέστης.

Το έκτακτο στρατοδικείο επιδίκασε επίσης χρηματική αποζημίωση υπέρ του Δημοσίου κατά του Δ. Γούναρη δραχμών 200 χιλιάδων, Ν. Στράτου δραχμών 335 χιλιάδων, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Θεοτόκη δραχμών 1 εκατομμυρίου και Μ. Γούδα δραχμών 200 χιλιάδων.

Οδούς αποφυγής της σύλληψης τους είχαν οι εκτελεσθέντες πολλαπλές… Επέλεξαν να μείνουν στον τόπο που υπηρέτησαν με αυταπάρνηση, δίχως να επιλέξουν να καταστούν φοβικοί φυγάδες και δραπέτες… Κοίταξαν το θάνατο στα μάτια, όπως αντίκρυσαν στα ίσια και τα τραγικά αδιέξοδα που κλήθηκαν να διαχειριστούν…

“Οι πολιτικοί ηγέται δεν φυγομαχούν, αλλά λογοδοτούν προ της αδεκάστου ιστορίας της Πατρίδος”.

Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης

“Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί δεν φεύγουν. Μένουν και λογοδοτούν. Δεν πρόκειται εγώ να λιποτακτήσω… Έχω ήσυχον την συνείδησίν μου. Έκαμα παν ότι ήτο δυνατό, δια να εξαγάγω τον τόπον από την περιπλοκήν, εις την οποία ευρέθη, μετά την ανάμειξιν μας εις τον οικουμενικόν πόλεμον. Η προσπάθεια μου προσέκρουσε κυρίως εις την αντίδρασιν των αντιπάλων που εθεώρουν την καταστροφή μέσον εισόδου εις την εξουσίαν. Αλλ’ οι πιστεύοντες ότι θα δραπετεύσω δια να αποφύγω την ευθυνοδοσίαν, είναι τουλάχιστον ανόητοι. Δεν πρόκειται να μιμηθώ κανένα. Γνωρίζω τι με αναμένει εν τη πραγματοποιήσει τοιαύτης αποφάσεως. Ίσως είναι και αυτός ο θάνατος επί της πυράς. Δεν πρόκειται να φύγω! Ας ησυχάσουν!”

Δημήτριος Γούναρης («Δημήτριος Γούναρης», Δημήτρης Χρονόπουλος, Ελληνική Ευρωεκδοτική)

Τιμώντας τους αθώους τελέσαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μονάχου (Salvatorkirche) σεμνό μνημόσυνο στην ιερή και αγέραστη μνήμη τους…

Όποιος επιθυμεί να ψηλαφίσει την αλήθεια και να στριμώξει στη γωνία τις ετοιμοπαράδοτες βεβαιότητες του…ας τολμήσει να αντιπαρατεθεί με το κείμενο της απόφασης 1675/2010 του Ζ’ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου και του σκεπτικού της που ακυρώνει την απόφαση του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών ως προς όλους τους καταδικασμένους για εσχάτη προδοσία και παύει οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής…2010

Ο Γεώργιος Α. Βλάχος για την εκτέλεση των έξι

“Θέλομεν να κτισθή μία μικρά, πολύ μικρά Βυζαντινή εκκλησία εκεί, εις την έρημον χαράδραν όπου έπεσαν οι πέντε πολιτευταί μας και ο αρχιστράτηγος. Θέλομεν γύρω από την εκκλησίαν αυτήν να σχηματισθή, σιγά-σιγά, άλσος και να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερος ο χώρος του άλσους αυτού και να υψωθή γύρω του άλσους ένα ωραίον κιγκλίδωμα και να φέρη προς αυτό μία στενή οδός, εις την οποίαν από τώρα να φυτευθούν, δεξιά και αριστερά, κυπαρίσσια. Ούτως ώστε μεθαύριον, όταν περάση καιρός, να έλθη η ψυχρά Ιστορία με τα κείμενα της και την Αλήθειαν να υψώση την μνήμην των εις μνήμην Μαρτύρων, όχι μιας παρατάξεως, αλλά μιας πατρίδος κοινής, να έχουν υψωθή και αυτά και να σχηματίζουν μίαν λεωφόρον πένθους και μετανοίας.

Θέλομεν να υπάρξη τρόπος, ούτως ώστε εις την μετόπην της εκκλησίας αυτής, εκεί υπό τον Σταυρόν, να γραφή εις ολίγας λέξεις η ιστορία των: Πώς προσεπάθησαν, εντολή του Λαού, να φέρουν εις πέρας μίαν τραγικήν εκστρατείαν, πώς η εκστρατεία αυτή, εν τη συλλήψει της ατυχής, κατέστη – έργω των συλλαβόντων αυτήν – δυσχερεστέρα και πώς, όταν η εκστρατεία απέτυχεν, αυτοί οι οποίοι ήσαν οι αίτιοι της αποτυχίας, ράδιουργούντες εις τα μετόπισθεν και εις το μέτωπον φεύγοντες, συνηλθον εις Επαναστατικόν Δικαστήριον – σύλλογον υποκριτών αιμοβόρων – το οποίον είχε λάβει την απόφασιν του θανάτου των πριν δικάση.

Θέλομεν εκεί, όπου έπεσε διάτρητος από σφαίρας Ελληνικάς ο Δημήτριος Γούναρης, ο χρηστότερος, αγαθώτερος, ο περισσότερον πατριώτης και σοφώτερος Έλλην πολιτικός, εκεί όπου εσκορπίσθη γηράσας εν τη υπηρεσία του Έθνους ο νους του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, εκεί όπου εσωριάσθη νέος, πλήρης νου, ευφυίας και σφρίγους ο Νικόλαος Στράτος, εκεί όπου έπεσαν ο ευγενέστατος των Ελλήνων Γεώργιος Μπαλτατζής και ο τιμιώτατος πατριώτης Νικόλαος Θεοτόκης νεκροί, τους οποίους συνώδευσεν όρθιος, ευθυτενής και γενναίος ο Αρχιστράτηγος Χατζηανέστης, να κτισθή από πολύτιμα μάρμαρα ναϊσκος, μικρός, δια να ημπορούν να γονυπετούν και μεταμελούνται οι απομένοντες αντιπρόσωποι της σημερινής κατηραμένης γενεάς των Ελλήνων, δια να ενθυμούνται μεθαύριον οι επιγενόμενοι. Θέλομεν να είναι κτήμα όλων των Ελλήνων η εκκλησία. Κτήμα της ευλάβειας των μεν, ελεύθερος να ανοίξη την θύραν της μετανοίας των άλλων. Να είναι και να μείνη μόνος εκεί ο συγγενής των Νεκρών και ο Δολοφόνος των. Διότι αυτός ο τελευταίος θα το ζητήση. Θα έλθη ημέρα, κατά την οποίαν αργά, με του ηλίου την δύσιν, θα περάση τον δρόμον των κυπαρισσίων ο Δολοφόνος, δια να ζητήση από τον Θεόν και τας Σκιάς των συγγνώμην δια το απαίσιον, το τρομακτικόν, το ανήκουστον έγκλημα του”.

Από την πρώτη παράσταση στο ‚θέατρο act’ με την παρουσία του συγγραφέα Δημήτρη Κάββουρα

Η πόλη (Πατρίτσια υπάρχει)

Τραγουδούν: Διονύσης Μπάστας (Raining Pleasure) και Evira (Abbie Gale) Μουσική: Διονύσης Μπάστας, Στίχοι: Τηλέμαχος Τσαρδάκας

Από την παράσταση “Πατρίτσια υπάρχει” σε κείμενο Δημήτρη Κάββουρα και σκηνοθεσία Τηλέμαχου Τσαρδάκα

Του Γιώργου Βλαντή

Ὑπάρχουν ἀπογεύματα καθαρτικὰ χρωμάτων
Ὧρες ὅπου ἡ πίκρα καὶ ὁ ἔρωτας συμμελωδοῦνται
στὸ ρυθμὸ μιᾶς διαφάνειας τιμαλφοῦς
Ὧρες γεμάτες κύματα κὶ ἀπὸ τὴ μοναξιά μας
Πλήρεις ἀπὸ τετελεσμένου μέλλοντος σπαράγματα
Στικτὲς σὰν εὔθραυστες καὶ καίριες θυμήσεις

Μέσα στὸ κυανὸ παθιάζει ὁ χρυσὸς τὴν ἄργιλο
Καθῶς τὸ θέλησε μελαγχολία ἐσπερινὴ
Δεσμεύοντας τὸ αἷμα τῶν δακρύων μας
Σὰν σπόγγος εὐγενοῦς ἐπιθυμίας
Σὰν Εὐρασία ψυχῆς ποὺ σιγοκαῖει

Πάνω στὸ βράχο μιὰ συστάδα πεύκων ἐκτίθεται στὰ χαράγματα
ἐφήμερων ἐρώτων
Σμιλεύεται ἀτέρμονα ἀπὸ τὶς ὧρες τῆς ἀγάπης
Μοίρα κοινὴ γιὰ κάθε ὀμορφιὰ
καταντικρὺς τῆς θάλασσας
Ἀπὸ κοντὰ ἠχοῦν κατάλευκα τὰ μάρμαρα
Μὲς στὸ νερὸ εὐγνώμονα ἐρείπια τῆς ματιᾶς μας

Ὑπάρχουν ἀπογεύματα ποὺ φέρουν τὴν ἀνατολὴ ἐντός τους
Ποὺ καταδύονται στοχαστικὰ μὲς στὸ πορτοκαλὶ τῆς χάριτος
Ἀπογεύματα ποὺ στήκουν καὶ πίπτουν ὡς μιὰ πλήρης καὶ ἐκτατὴ στιγμὴ
Ὡς τὸ πάλλευκο καὶ εὔφλεκτο σημεῖο
τῶν δύο καὶ μόνων
τῶν δύο καὶ μαζὶ ἀνθρώπων.

Εχθές το βράδυ ψάχνοντας για ώρες απεγνωσμένα σε ένα ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο για μια απόδειξη αγοράς απρόσμενα «έπεσα πάνω» στο μήνυμα του αγαπημένου θείου που είχε ημερομηνία αποστολής 2 Ιουλίου 2012… Από εκείνη τη Δευτέρα του θέρους του ‘12 έτρεξε σίγουρα πολύ νερό στο αυλάκι…τόσο πολύ που ξεχείλισε κιόλας, κι ας έμεινε το μήνυμα αναλλοίωτο, παρατημένο στην άγνοια της ύπαρξης του… Με πόνους σάρωσε ο καιρός στο περασμά του βεβαιότητες και παρουσίες ανάμεσα μας…αφήνοντας πίσω πληγές βαθιές, θλίψη ανείπωτη και ερωτηματικά…

ΠΑ

Παναγιώτη,

Ο σοφός ποιητής της Ανατολής, ακολουθώντας την κοινή προαιώνια λογική,  γράφει για το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας και όχι μόνο:

 “Το έθνος να λυπάστε αν δεν φορεί ένδυμα που δεν ύφανε.

Ψωμί αν τρώει , αλλά όχι από  τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει , αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε  που δεν υψώνει την φωνή  παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί  παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του  ανάμεσα στο   σπαθί και  την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα  και απομιμήσεις  είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε  που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους” 

Χαλίλ Γκιμπράν  ” Ο Κήπος του Προφήτη”

ΑΑ

Kate smiled, stopped, and left a space for Zoe to come the rest of the way if she wanted to. Some people left those careful empty spaces for others, just the right shape to accomodate them. These people, Tom knew, were rarely champions.

He watched as Zoe smiled back, coldly, then cut Kate down with her eyes and turned away.

Tom wished she wasn’t right, but he could’t argue with her conclusion. Kate’s results were the best of any of the girls on the (cycling elite prospects) program, but the fact was that she was the kind of girl who would stop training when her dad died. Zoe was different. She struck Tom as the kind of girl, who, if her family ever got in between her and training, would kill them herself.

It didn’t matter if Kate beat her this week. Bit by bit, race by race, year by year, a girl like Zoe would stay afloat in the sport while Kate slowly sank under the weight of real life. Tom had seen it a hundred times…

Chris Cleave, Gold, Simon & Schuster, Inc.

Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου

Tη νύχτα της περασμένης Παρασκευής δεν κοιμήθηκα καλά… Ένιωθα πολύ μόνος… Όλη η πόλη σα να απουσίαζε… Το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα βουβάθηκαν εκεί κατά το βραδάκι… Λες και έλειπαν όλοι… Σε αντίθεση με την κατακραυγή και τις λαλίστατες καταγγελίες της εν ψυχρώ δολοφονίας του Π. Φύσσα, οι επίσης εν ψυχρώ δολοφονίες δυο ακόμα νέων ανθρώπων και ο βαρύς τραυματισμός ενός τρίτου (μάλλον αυτοί δεν έχουν όνομα, επώνυμο, μάνα, πατέρα, σύντροφο…Πιθανόν η παρουσία τους πλησίον των γραφείων της Χρυσής Αυγής έχει απορροφήσει όλες τις άλλες ψηφίδες της ταυτότητας τους…) απλώς αγνοήθηκαν… Η αντίθεση κραυγαλέα… Μα έλειπαν πράγματι όλοι; Τα διαμερίσματα στις απέναντι πολυκατοικίες φωτισμένα… Η Γούναρη πολύβουη ως συνήθως… Γιατί τότε αυτή η εκκωφαντική σιωπή; Αναρωτιόμουν για ώρες…

Σιγά σιγά οι τραγικές δολοφονίες των τελευταίων εβδομάδων και η αντιδιαμετρικά αντίθετη προσέγγιση τους από τα φλύαρα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (λες και ο θάνατος έχει χρώμα και κομματική ταυτότητα…) «έδεναν», «κούπωναν» με τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά και τον υποδόριο μανιχαϊσμό των κυρίαρχων ιστορικών εν Ελλάδι προσεγγίσεων: τα στρατιωτικά κινήματα και οι απόπειρες εκτροπής Βενιζελικής εμπνεύσεως ήταν απλώς εκφάνσεις της πολιτικής δράσης της «δημοκρατικής» παράταξης ενώ η δικτατορία της 4^ης Αυγούστου εξισώνεται με την Απριλιανή Χούντα των Συνταγματαρχών… Η εγκατάλειψη του κραταιού Ποντιακού αντάρτικου από το Ελληνικό Κράτος επιβαλλόταν από τον πολιτικό ρεαλισμό, ενώ οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου συνιστούσαν προδοσία… Η εξόντωση Κεντρώων και Δεξιών αντάρτικων σχηματισμών μεσούσης της Κατοχής από τον Άρη οφειλόταν σε προσωπικές διαφορές, ενώ οι αντεκδικήσεις των μη κομμουνιστών μετά το πέρας της ΕΑΜοκρατίας και στη συνέχεια μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας ταυτίζονταν με το αντικομμουνιστικό μένος του μετεμφυλιακού κράτους… Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αδόλφου ενσάρκωναν την κόλαση. Τα γκούλαγκ του Ιωσήφ ήταν απλώς ο αναγκαίος προθάλαμος του σοσιαλιστικού παραδείσου, γι΄αυτό δεν πολυμιλάμε για τα τελευταία, μιας και ναρκοθετούν τις βεβαιότητες μας, όπως οι τελευταίες δολοφονίες…

Που είναι οι λαλίστατοι διανοουμενίσκοι και οι πολυλογούντες των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων; Για την επανεκκίνηση της πατρίδας απαιτείται η αποτίναξη των βαριών ιδεολογικών πανωφοριών, αλλά και καθαρές ματιές στον καθρέπτη μας… Το τέρας των βεβαιοτήτων και των προκρούστειων λογικών είναι μέσα μας… «Κι’ ειν’ οι σιωπές οι ρίμες του θανάτου» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)

www.pelop.gr,  3 Νοεμβρίου 2013

http://www.pelop.gr/?page=article&docid=142115&srv=28

Σχετικά με τις δυνατότητες προκοπής και προόδου σήμερα με την κρίση να βαθαίνει και την ανεργία να εκτοξεύεται στα ύψη: “Εμένα με σαγηνεύει η ιστορία του ποντικού που έπεσε μαζί με τα πολυάριθμα αδέλφια του μέσα σ’ένα μαστέλο γάλα, κι ενώ εκείνα, αφού πάλεψαν λίγο για να κρατηθούν στον αφρό απελπίζονταν και αφήνονταν να πνιγούν, αυτός δεν έπαψε να χτυπάει πόδια, ουρά, κεφάλι, να παλεύει ασταμάτητα και να χτυπιέται, μέχρι που έπηξε το γάλα ολόγυρα και ο ποντικούλης, πατώντας πάνω στο βούτηρο βγήκε έξω από το μαστέλο κύριος…”

Αθηνά Κακούρη, Πελοπόννησος της Κυριακής, 20 Οκτωβρίου 2013

Όταν οι κομματικές παρωπίδες πέφτουν και τα ιδεολογικά στερεότυπα αφήνονται στην άκρη, ίσως η προσωπικότητα του Ιωάννη Μεταξά ασκεί μια περίεργη έλξη. Ταλαιπωρήθηκε η μνήμη του «βάναυσα» από τις «προοδευτικές» ιδεοληψίες και τις εκ του πονηρού απόπειρες ερμηνείας του ρόλου του στο έπος της Πίνδου. Λεηλατήθηκε η μνήμη του μεταπολεμικώς και από περιθωριακές ομάδες της Ακροδεξιάς αλλά και εσχάτως από το νεοφασιστικό κίνημα της Χρυσής Αυγής. Ασκεί έλξη απόμακρη και μυστηριώδη η ιστορική διαδρομή του Μεταξά, σαν ανδριάντας πεταγμένος σε αποθήκη, ρημαγμένος εδώ και χρόνια. Tα μαγνητικά πεδία που δημιουργούν αυτήν την έλξη παραμένουν εν πολλοίς απροσδιόριστα…

Ίσως είναι η μοναχικότητα της πολιτικής πορείας του Μεταξά στο χώρο της Δεξιάς και στην ιστορία. Οι Λαϊκοί δεν τον κατανόησαν ποτέ. Του χρέωναν την άρνησή του να συνδράμει την ηγεσία της παράταξης κατά την κορύφωση της Μικρασιατικής εκστρατείας. Η εκλογική απήχηση των Ελευθεροφρόνων παρέμεινε παρά τις προσδοκίες και τους αγώνες του αρχηγού τους πεισματικά αμελητέα. Η μοίρα επεφύλαξε όμως στον Ι. Μεταξά μια συγκλονιστική ανατροπή σχετικά με τη δημοτικότητα του: Τους τελευταίους μήνες της ζωής του έτυχε πρωτόγνωρης αγάπης και παλλαϊκής αποδοχής! Στη συνέχεια ιδεολογικά φτιασιδώματα αλλοίωσαν το μύθο του• κομματικά στρατευμένες προσεγγίσεις αποπειράθηκαν να ναρκοθετήσουν στην ιστορική μνήμη το ρόλο του Εθνικού Κυβερνήτη στο Έπος του ´40…

Ίσως είναι η πρωτόγνωρα διαυγής εποπτεία των εξελίξεων στην παγκόσμια πολιτική κονίστρα και η βαθειά αντίληψη του γεωστρατηγικού βάθους του Ελληνισμού και των ορίων του, δίχως συναισθηματικές παρωπίδες ή καιροσκοπισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται τόσο η πλήρης αντίθεσή του στην απόβαση του Ελληνικού Στρατού στην Ιωνία, όσο και η επιβολή της αστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, που σήμανε το τέλος μιας τρικυμιώδους περιόδου συνυφασμένης με αλλεπάλληλα στρατιωτικά κινήματα (σαν αυτό του 1967, που οδήγησε στην Απριλιανή Χούντα). Στη διαυγή εποπτεία της διεθνούς σκακιέρας οφείλεται επίσης η ήδη από το φθινόπωρο του 1936 συνειδητή επιλογή της παράταξης, στο πλευρό της οποίας η Ελλάδα θα έμπαινε στον επερχόμενο μεγάλο πόλεμο (1,2,3).

Ίσως είναι πάλι η συστηματική και διακριτική ηθική και υλική προπαρασκευή της κοινωνίας και των ενόπλων δυνάμεων για τον τιτάνιο αγώνα ενάντια στον Άξονα (π.χ. Γραμμή Μεταξά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, πολεμική αεροπορία). H αταλάντευτη προσήλωση σε σαφώς οριοθετημένους γεωπολιτικούς σκοπούς. Η στιβαρότητα που αποπνέει η διαχείριση των εθνικών υποθέσεων από το Μεταξά. Το σταθερό και σίγουρο κράτημα του τιμονιού. Όλα τούτα επέτρεψαν την κατάλληλη στιγμή στο Δαυίδ να κατατροπώσει στη Πίνδο ένα Γολιάθ με ηθικώς πήλινα πόδια.

Ίσως είναι η λυσσαλέα αντίστασή του Μεταξά στις εύκολες αποφάσεις και η σχεδόν καλβινιστική εγκράτεια του έναντι των σειρήνων του λαϊκισμού. Έτσι περιορίστηκε το εύρος της προέλασης του Ελληνικού Στρατού έως τα βόρεια γεωγραφικά όρια των βορειοηπερωτικών ελληνικών κοινοτήτων και δεν επεκτάθηκε βαθύτερα στο Αλβανικό έδαφος, προκειμένου να μη ξυπνήσουν τα φαντάσματα της Μικρασίας.

Ο Θιακιώτης Εθνικός Κυβερνήτης είναι αδιαμφισβήτητα ένα τέκνο της εποχής του. Μιας εποχής που δονείτο από τις βαθιά διχαστικές λογικές, από κινηματικές και στρατοκρατικές απόπειρες ως μέσο πολιτικής επιβολής και από τη στρεβλή λειτουργία της Δημοκρατίας, Ίσως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του Ι. Μεταξά ότι στο ιστορικό πλαίσιο των χρόνων της διακυβέρνησης του (π.χ. επιβολή δικτατορίας, αυταρχισμός, περιορισμός της ελευθερίας του τύπου, διωγμός των κομμουνιστών) χαλύβδωσε την ενότητα της διαιρεμένης κοινωνίας, προώθησε καίριες κοινωνικές μεταρρυθμίσεις (π.χ. καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας και της κοινωνικής ασφάλισης, στροφή προς τη δημοτική γλώσσα), επούλωσε εν πολλοίς τις πληγές του εθνικού διχασμού και οδήγησε το έθνος στη Νίκη και τη Δόξα.

Αυτή η ενότητα, σε συνδυασμό με τη συμπηξη μιας δημοκρατικής πρωτοπορίας με συνείδηση της ιστορικής πορείας του Γένους και την ανάδειξη ενός δημοκρατικού ηγέτη με καθαρά χέρια και πάθος ανιδιοτελούς προσφοράς είναι σήμερα κεντρικά κοινωνικά αιτήματα, προκειμένου η πατρίδα να επιστρέψει σε τροχιά δημιουργίας και προκοπής. «Υπάρχουν στιγμές στις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει, έστω και χωρίς ελπίδα νίκης…μόνον διότι πρέπει», άλλωστε «δια τους Έλληνας υπέρ την Νίκην η Δόξα» (Ι. Μεταξάς).

1. Δ.Γ. Φωκάς. Έκθεσις επί της δράσεως του Β. Ναυτικού κατά τον πόλεμον 1940-1944. Τόμ. Α, Ιστορική Υπηρεσία Βασιλικού Ναυτικού, Αθήνα, 1953, Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών

2. Ι. Μεταξάς. Το προσωπικό ημερολόγιο του, Ίκαρος, Αθήνα, 1964

3. G. Gafenco, Derniers Jours de L’Europe, Un voyage diplomatique en 1939, Εgloff, Paris, 1946

“Πελοπόννησος”. 26 Οκτωβρίου 2013