Καταγραφές Λόγου

Οι δυο λέξεις

Θ’ αρχίσω με τη λέξη έρωτας

και θα τελειώσω με τη λέξη χώμα.

Τις ενδιάμεσες

θαρρώ πως τις μαντεύετε.

——————————————————————————————

Έρωτας

Στην πρώτη επαφή που είχαμε,

μιλήσαμε όπως δυο ξένοι

για πράγματα αδιάφορα σχεδόν.

Με κάποια στη φωνή μας διαφορά,

ένα χρωμάτισμα.

Ώσπου στην τρίτη,

τα λόγια μας ακολούθησαν παύσεις-

Εκείνες οι γλυκές σιωπές

του έρωτα.

Πέθανε την Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008 ο διακεκριμένος ποιητής, Χρίστος Λάσκαρης σε ηλικία 77 ετών. Γεννημένος στο Χάβαρι Ηλείας, μεγάλωσε στην Πάτρα. Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης, αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα του δασκάλου. Ως τη συνταξιοδότησή του εργάστηκε στον Ασφαλιστικό Οργανισμό Αστικών Λεωφορείων Πατρών. Παράλληλα, αφοσιώθηκε στα Γράμματα και ειδικότερα στην ποίηση. Ποιητής της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς ήταν μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων ενώ ποιήματά του περιέχονται σε πολλές ανθολογίες και πολλά έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες όπως τα Γερμανικά, τα Ισπανικά, τα Πολωνικά, τα Πορτογαλικά κ.ά.
Ορισμένα από τα βιβλία του είναι: «Απόγευμα προς βράδυ» (2007), «Δωμάτιο για έναν» (2001), «Ποιήματα» (1978), «Να εμποδίσεις τις σκιές» (1982), «Ο ευτυχισμένος καιρός επέρασε» (1979), «Να τελειώνουμε» (1986), «Σύντομο βιογραφικό» (1991), «Ποιήματα» (1995), «Τέλος προγράμματος» (1997) καθώς και η συγκεντρωτική έκδοση ποιημάτων του το 2004.
Το 2007 του απονεμήθηκε το βραβείο Καβάφη.
Ο Χρίστος Λάσκαρης, ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ποιητές, έδωσε έργο εξαιρετικό πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας, έτσι όπως ταιριάζει στους αληθινούς ποιητές.

http://sigxroniekfrasi.blogspot.de/

“Χριστούγεννα. Τα πιο πικρά Χριστούγεννα της ζωής μου. Εχω εμπιστοσύνη στο μέλλον. Το παρόν είναι πολύ βαρύ. Ωστόσο, το χρέος μου είναι να το σηκώσω στους ώμους μου και να το κάνω να χωρέσει στην καρδιά μου. Και αυτήν ακόμα την πικρή ώρα της Ελλάδος την αγαπάω. Αυτή τη στιγμή η ώρα είναι εννιά και κτυπάνε οι χριστουγεννιάτικες καμπάνες. Βαράνε, όμως, και τα κανόνια. Ακούγονται και τα πολυβόλα”

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Ημερολόγιο Κατοχής

“‘Ίσως τελικά το να είχα φύγει εγώ θα ήταν και πιο απλό και πιο αποτελεσματικό σε προσωπικό επίπεδο. Δεν είμαι δέσμιος. Από ένα σημείο και πέρα είχα (με αρκετό κόπο) αποκτήσει την οικονομική ανεξαρτησία για να ζήσω έξω. Οι άλλες προϋποθέσεις (π.χ. γλώσσες, εξοικείωση με τον τρόπο ζωής) υπήρχαν ήδη. Και ομολογώ ότι ήρθαν πραγματικά στιγμές που το σκέφθηκα. Πικραίνομαι όταν παραβάλλω την πορεία μου με αυτή δυτικοευρωπαίων φίλων και συμφοιτητών οι οποίοι δεν γνώρισαν την ανθρωποφαγική και μικρόψυχη συμπεριφορά που κυριαρχεί στη στενάχωρη πνευματική αγορά μας.

Όμως τελικά έμεινα και έδωσα εδώ τη  μάχη. Γιατί αυτό που με ενδιέφερε δεν ήταν να ζήσω εγώ σε ένα πιο σωστό περιβάλλον- αλλά να βελτιώσω το δικό μας… Αυτή η χώρα με έχει σακατέψει. Πώς λέμε σεισμόπληκτος, πλημμυρόπληκτος. Εγώ: Ελλαδόπληκτος. Η Ελλάδα- με την ομορφιά και τον παραλογισμό της- έχει περάσει από πάνω μου σαν τραίνο…

… Η εικόνα που έχω για την πατρίδα δεν είναι ιδέα, αλλά αίσθηση- μια θαλπωρή του οικείου. Δεν θεωρώ τη χώρα μου ούτε καλύτερη, ούτε σημαντικότερη από τις άλλες. Την αγαπώ επειδή είναι η γωνιά μου μέσα στην οικουμένη- όπως αγαπώ τη γειτονιά μου… Αγαπάω την Ελλάδα όπως αγαπάει κανείς το σπίτι του και τους δικούς του. Όμως αυτό δεν με κάνει να παραβλέπω τα στραβά της, ούτε να θεωρώ τους δικούς μου συγγενείς καλύτερους από τους άλλους ανθρώπους…

Πριν από την εξυγίανση της οικονομίας επαγγέλλομαι την εξυγίανση της νοοτροπίας. Τελικά είμαι ανθέλληνας ή μήπως αγαπώ την Ελλάδα; Αυτό ας το κρίνει το μέλλον… “

Νίκος Δήμου, Απολογία ενός ανθέλληνα

by Lawrence Loh, MD

As a traveller, many places in the world speak to you and comfort you, reminding you of the common fabric of humanity.

But for that city that’s been chosen as home, every return allows a refocusing, an understanding. Somehow, the spirit of that place speaks to one’s soul.

It is the peace that arises in returning to where one belongs…

“Η Ελλάδα είναι ένας απέραντος καλαμιώνας, όπου κάθε Έλληνας μπορεί να καβαλά το δικό του καλάμι…”.

Στρατής Στρατήγης

(Από το πόνημα “Η Κουλτούρα της Δεξιάς” του στοχαστή  Χρίστου Γούδη)

http://www.papasotiriou.gr/product/i-koiltoira-tis-deksias

Δρ. ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ (ΣΤΡΑΤΗΣ) Ε. ΣΤΡΑΤΗΓΗΣ, γεννηθείς το 1933 στην Αθήνα. Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω από το 1969. Σπουδές: Νομική Σχολή Πανεπιστημίου της Βασιλείας, Ελβετία (Διδάκτωρ Νομικής, 1956), Μεγάλη Βρεττανία (London School of Economics και πρακτική εξάσκηση σε ασφαλιστικές εταιρείες, ασφαλειομεσίτες και δικηγορικά γραφεία 1959-1962). Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ναυτικού Δικαίου και της Ελληνικής Εταιρείας Ασφαλιστικών Επιστημών. Υπηρέτησε σε διάφορες Κυβερνητικές θέσεις: 1974-1975 Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, 1978-1980 Πρόεδρος του ΟΛΠ, 1980-1981 Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, προεδρεύων με την ιδιότητα του αυτή των επιτροπών της Υπηρεσίας Ιδιωτικών Επενδύσεων. Από το 1985 έως το 1989 Βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας και αργότερα της υπό τον Κ. Στεφανόπουλο «Δημοκρατικής Ανανέωσης» (ΔΗΑΝΑ). Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών 1995-96. Από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι την παραίτησή του τον Ιούλιο του 1999, Πρόεδρος του Δ.Σ. της Οργανωτικής Επιτροπής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ΑΘΗΝΑ 2004. Εξειδίκευση στο Εταιρικό, Τραπεζικό, Ασφαλιστικό, Ναυτικό και Δίκαιο των Μεταφορών καθώς και σε θέματα ξένων επενδύσεων. Ξένες Γλώσσες: Αγγλικά, Γερμανικά, Γαλλικά.

Και οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι.
Σε ποιά παράταξη; Μπροστά σε ποιον εχθρό;
Ποιανής σημαίας σε τάξανε στρατιώτη
σένα, που είσ’ έσχατος και δίχως οπλισμό;

Παναγιώτης Κανελλόπουλος
Απλοί φθόγγοι, 5, 1-4. «Πυρσός» Α.Ε., 1938, 9.

Του Γιώργου Βλαντή

Ἀπ᾽ τὰ σοκάκια τῆς Ρώμης σχηματίζεσαι
Γδυτὴ ἀχλύ, παλίμψηστη ὑπόσχεση
Μαρμαρυγὴ μαρμάρου ποὺ μαργεύει
Κὶ ἀνακαλεῖς
Γραφὲς πυρωμένες σὲ Τριτώνων κονίαμα
Βράδια μὲ κρῆνες καὶ λυτὰ ὑδροχρώματα
Βράδια ψηφιδωτὰ τοῦ Trastevere

Σ᾽ ἕνα ποτήρι κρασὶ ἀποστάζονται ὄνειρα
Κρουστὰ καὶ στικτά, σὰν τονισμοὶ τῶν φιλιῶν σου
Πορφυρὰ καὶ γαιώδη, τῆς αἰθρίας ἀφῆς σου ἀνάγλυφα
Ἰντερμέδια ἰάσμων στὴν παραφορὰ τῶν βοστρύχων σου

Ψηλαφῶ τὴ βαριὰ σκιὰ τῆς ποταμίσιας κοίτης
ὅπου διαβιοῦν πνοὲς σταλμένες ἀπ᾽ ἀγγέλους
κὶ ἀπ᾽ τὶς ροὲς τῶν λόφων τῶν ἀεὶ ἑωθινῶν σου
Ἀνεβαίνω τὶς σκάλες ποὺ ἐκτυλίσσονται ὡς κισσὸς
μὲς στὰ λατινικά σου θραύσματα
Καὶ ξάφνου τὸ εὔρωστο κενό

Morieris κὶ ἐσὺ
ἂν καὶ μόνο νὰ ζεῖς αἰώνια ἀντέχεις
ἂν καὶ μόνο πληθυντικὰ
Μόνο καταμεσὶς τοῦ ἥλιου έρωτεύεσαι

Πηγὲς ποὺ εἶσαι, σᾶς καλῶ
Ἀργὰ ἕνα βράδυ τοῦ ἅπαξ μας Αὐγούστου
Μὲς στὸ πεντάγραμμο παλαίφατου ὀνείρου
Ὀνείρου ποὺ αἱμορροεῖ σὰν ἀνεμόεσσα μνημοσύνη

Πηγὲς ποὺ εἶσαι μὲ ἀκοῦς
Τοξεύεις πρὸς τὴ θάλασσα καὶ γνέφεις σιωπηλή
Τὸ μέλλον σου πορεύεται αδέκαστα στὰ μάρμαρα
Ὁ ἔρωτας στὸ Λάτιο συντίθεται ὡς πόλη
Εἶναι ὁ Αὔγουστος ὁ ἅπαξ
Αὐτὸς ποὺ σὲ κάθε φιλὶ ἐκ νέου μᾶς ὁρίζει
Καὶ τῶν ἀόρατων συνοικιῶν τὰ μυστικὰ συνάζει

Ἐνὼ τὴ μουσικὴ κεντοῦν μαζί σου ἡλίανθοι καὶ κύματα
Τανύσματα κίτρων κὶ ὡσεὶ πανσέδων αγγίγματα
Πελαγοδότες βόστρυχοι μὲς στὴν παραφορά σου

Μετά την παράσταση

έμεινε κρυφά στο υπερώον

στα σκοτεινά.

Η αυλαία ολάνυχτη.

Εργάτες της σκηνής,

φροντιστές, ηλεκτρολόγοι

ξεστήνουνε τα σκηνικά,

μετέφεραν στο υπόγειο

ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι,

σβήσαν τα φώτα,

έφυγαν,

κλείδωσαν τις πόρτες.

Σειρά σου τώρα,

χωρίς φώτα,

χωρίς σκηνικά και θεατές,

να παίξεις εαυτόν.

Γιαννης Ρίτσος, Νέα Ευθύνη, Τεύχος 20, Νοέμβριος- Δεκέμβριος 2013