Του Γιώργου Βλαντή

Ἀπ᾽ τὰ σοκάκια τῆς Ρώμης σχηματίζεσαι
Γδυτὴ ἀχλύ, παλίμψηστη ὑπόσχεση
Μαρμαρυγὴ μαρμάρου ποὺ μαργεύει
Κὶ ἀνακαλεῖς
Γραφὲς πυρωμένες σὲ Τριτώνων κονίαμα
Βράδια μὲ κρῆνες καὶ λυτὰ ὑδροχρώματα
Βράδια ψηφιδωτὰ τοῦ Trastevere

Σ᾽ ἕνα ποτήρι κρασὶ ἀποστάζονται ὄνειρα
Κρουστὰ καὶ στικτά, σὰν τονισμοὶ τῶν φιλιῶν σου
Πορφυρὰ καὶ γαιώδη, τῆς αἰθρίας ἀφῆς σου ἀνάγλυφα
Ἰντερμέδια ἰάσμων στὴν παραφορὰ τῶν βοστρύχων σου

Ψηλαφῶ τὴ βαριὰ σκιὰ τῆς ποταμίσιας κοίτης
ὅπου διαβιοῦν πνοὲς σταλμένες ἀπ᾽ ἀγγέλους
κὶ ἀπ᾽ τὶς ροὲς τῶν λόφων τῶν ἀεὶ ἑωθινῶν σου
Ἀνεβαίνω τὶς σκάλες ποὺ ἐκτυλίσσονται ὡς κισσὸς
μὲς στὰ λατινικά σου θραύσματα
Καὶ ξάφνου τὸ εὔρωστο κενό

Morieris κὶ ἐσὺ
ἂν καὶ μόνο νὰ ζεῖς αἰώνια ἀντέχεις
ἂν καὶ μόνο πληθυντικὰ
Μόνο καταμεσὶς τοῦ ἥλιου έρωτεύεσαι

Πηγὲς ποὺ εἶσαι, σᾶς καλῶ
Ἀργὰ ἕνα βράδυ τοῦ ἅπαξ μας Αὐγούστου
Μὲς στὸ πεντάγραμμο παλαίφατου ὀνείρου
Ὀνείρου ποὺ αἱμορροεῖ σὰν ἀνεμόεσσα μνημοσύνη

Πηγὲς ποὺ εἶσαι μὲ ἀκοῦς
Τοξεύεις πρὸς τὴ θάλασσα καὶ γνέφεις σιωπηλή
Τὸ μέλλον σου πορεύεται αδέκαστα στὰ μάρμαρα
Ὁ ἔρωτας στὸ Λάτιο συντίθεται ὡς πόλη
Εἶναι ὁ Αὔγουστος ὁ ἅπαξ
Αὐτὸς ποὺ σὲ κάθε φιλὶ ἐκ νέου μᾶς ὁρίζει
Καὶ τῶν ἀόρατων συνοικιῶν τὰ μυστικὰ συνάζει

Ἐνὼ τὴ μουσικὴ κεντοῦν μαζί σου ἡλίανθοι καὶ κύματα
Τανύσματα κίτρων κὶ ὡσεὶ πανσέδων αγγίγματα
Πελαγοδότες βόστρυχοι μὲς στὴν παραφορά σου

Μετά την παράσταση

έμεινε κρυφά στο υπερώον

στα σκοτεινά.

Η αυλαία ολάνυχτη.

Εργάτες της σκηνής,

φροντιστές, ηλεκτρολόγοι

ξεστήνουνε τα σκηνικά,

μετέφεραν στο υπόγειο

ένα μεγάλο γυάλινο φεγγάρι,

σβήσαν τα φώτα,

έφυγαν,

κλείδωσαν τις πόρτες.

Σειρά σου τώρα,

χωρίς φώτα,

χωρίς σκηνικά και θεατές,

να παίξεις εαυτόν.

Γιαννης Ρίτσος, Νέα Ευθύνη, Τεύχος 20, Νοέμβριος- Δεκέμβριος 2013

“Σήμερα για να επιβιώσουν οι άνθρωποι , βλέπω ότι χρειάζεται, μια επιθετικότητα, η αρπακτικότητα, που ήταν και το πρότυπο της Ελληνικής κοινωνίας , αλλά κι ένα πρότυπο που εξέθρεψε ένας στυγνός καπιταλισμός. Όμως, αυτό που κερδίζει κανείς στη ζωή του, είναι να περάσει μέσα από τέτοιες καταστάσεις και να κάνει τις επιλογές του. Να δει αυτό που λέει ο Καβάφης, το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι. Εν προκειμένω, οι ήρωες αυτοί, μέσα τους είναι νικητές. Είναι κερδισμένοι. Έχουν κερδίσει την ισορροπία με τον εαυτό τους, έχουν ξεπεράσει καταστάσεις φθαρτικές και που ναι μεν, με τα σημερινά , θεωρούνται ότι είναι εκτός εποχής, όμως έχουν κερδίσει και το χρόνο και τη ζωή και τον αγώνα με τον εαυτό τους”.

Κώστας Λογαράς, www.thebest.gr

Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου

Στα πλαίσια της διασυνδετικής ψυχιατρικής φροντίδας σε νοσοκομείο της κεντρικής Ευρώπης «έπεσα πάνω» σ’έναν «παροδικό» γείτονα μου με καταγωγή από τη Λιθουανία… Είκοσι-τεσσάρων περίπου ετών κατά την ετικέτα του, με κουκούλα για να κρύβει τα αραιωμένα του μαλλιά, μιλούσε με κάθε ευκαιρία κατά τη διάρκεια της εξέτασης για τα ταξίδια που έκανε, για τόπους που επισκέφθηκε, για θάλασσες που γνώρισε κι απ’την καλή και απ’την ανάποδη… Σε μια αποστροφή του λόγου του «κοντοστάθηκε», σούφρωσε τα μάτια και εστίασε στο καρτελάκι με το όνομα μου που κρεμόταν στο μέρος της καρδιάς. Αστακός μού λέει υψώνοντας το τόνο της φωνής του, με το βλέμμα του να έχει πάρει φωτιά.. «Τέσσερις μήνες έμεινα στο λιμάνι του Αστακού περιμένοντας φορτίο» συμπλήρωσε.  Αναπώλησε διαδρομές με ποδήλατο και καλή παρέα από το λιμάνι ως την πολίχνη του Αστακού… Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα είχε «ζυγίσει» η μνήμη του την απόσταση. Θυμήθηκε μπαράκια και βόλτες στις παραλίες. Μίλησε για το Μεσολόγγι και την Πάτρα. Τέσσερις μήνες δίχως έγνοιες, με αδάμαστη ελαφρότητα. Μήνες απλόχερα σπαταλημένοι. Τέσσερις μήνες σκόρπιας, περιπλανώμενης ζωής…

Και τώρα σκοτεινιασμένος από τα ανελέητα ερωτήματα του αθώου που σέρνει ήδη το σταυρό του προς το Γολγοθά της καταδίκης του εις θάνατον… Αναζητά απεγνωσμένα έναν Σίμωνα, γιατρειά και ανακούφιση προσωρινή. Ψάχνει με πείσμα για μια φωτεινή προοπτική, έστω και πρόσκαιρη για ν’απαγγιάσει… Εις μάτην… Η μνήμη έχει αρχίσει ήδη να διεκδικεί από το χρόνο αυτό που της ανήκει. Πριν είναι αργά. Πριν αγγίξει ο ίδιος την κορυφή του Γολγοθά του. Τώρα που με απελπισία ψηλαφεί την απουσία της επόμενης φοράς, της άλλης ευκαιρίας, μαθαίνει να ζει με όσα έζησε στην περιπλανώμενη ζωή του… Υπάρχουν ναυτικοί που ο Άη Νικόλας τους φύλαξε στις θάλασσες. Η μεγαλύτερη φουρτούνα όμως, αυτή που απειλεί να ρίξει την αυλαία καιροφυλακτούσε στη στεριά … Μυστήριο και ρουλέτα η ζωή…

http://www.pelop.gr/?page=article&docid=147437&srv=28

Το Νοέμβριο του 1922 οδηγήθηκαν ενώπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος πέντε κορυφαίοι πολιτικοί ταγοί του Γένους και ο Αρχιστράτηγος της τελευταίας φάσης της Μικρασιατικής εκστρατείας, αφού είχαν «συντριβεί» στις στενωπούς των γεωστρατηγικών αδιεξόδων μιας τυχοδιωκτικής πολιτικής που οι προκάτοχοι τους έθεσαν σε εφαρμογή, δυστυχώς δίχως οδό διαφυγής ή επιστροφής… Τραγικές φιγούρες κλειστών στροφών της ιστορίας δίχως εξόδους κινδύνου. Αναστήματα ήθους και ευσυνειδησίας πρωτόγνωρης. Μάρτυρες, θύματα μίας επαίσχυντης δίκης πολιτικής σκοπιμότητας, η ετυμηγορία της οποίας (ευτυχώς για τον νομικό μας πολιτισμό) ανατράπηκε έστω και με καθυστέρηση εννιά δεκαετιών από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου.

Στις 15 Νοεμβρίου του 1922 εκτελέστηκαν στο Γουδή οι παρακάτω πολιτικοί άνδρες:

1. Δημήτριος Γούναρης, αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος και πρωθυπουργός την περίοδο 1921 – 1922
2. Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, υπουργός οικονομικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και πρωθυπουργός το 1922
3. Νικόλαος Στράτος, πρωθυπουργός το 1922 (για μερικές ημέρες μόνον) και υπουργός Εσωτερικών το 1922
4. Γεώργιος Μπαλτατζής, υπουργός εξωτερικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη
5. Νικόλαος Θεοτόκης, υπουργός στρατιωτικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη
6. Και ο διοικητής της στρατιάς της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης Γεώργιος Χατζανέστης.

Το έκτακτο στρατοδικείο επιδίκασε επίσης χρηματική αποζημίωση υπέρ του Δημοσίου κατά του Δ. Γούναρη δραχμών 200 χιλιάδων, Ν. Στράτου δραχμών 335 χιλιάδων, Γ. Μπαλτατζή και Ν. Θεοτόκη δραχμών 1 εκατομμυρίου και Μ. Γούδα δραχμών 200 χιλιάδων.

Οδούς αποφυγής της σύλληψης τους είχαν οι εκτελεσθέντες πολλαπλές… Επέλεξαν να μείνουν στον τόπο που υπηρέτησαν με αυταπάρνηση, δίχως να επιλέξουν να καταστούν φοβικοί φυγάδες και δραπέτες… Κοίταξαν το θάνατο στα μάτια, όπως αντίκρυσαν στα ίσια και τα τραγικά αδιέξοδα που κλήθηκαν να διαχειριστούν…

“Οι πολιτικοί ηγέται δεν φυγομαχούν, αλλά λογοδοτούν προ της αδεκάστου ιστορίας της Πατρίδος”.

Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης

“Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί δεν φεύγουν. Μένουν και λογοδοτούν. Δεν πρόκειται εγώ να λιποτακτήσω… Έχω ήσυχον την συνείδησίν μου. Έκαμα παν ότι ήτο δυνατό, δια να εξαγάγω τον τόπον από την περιπλοκήν, εις την οποία ευρέθη, μετά την ανάμειξιν μας εις τον οικουμενικόν πόλεμον. Η προσπάθεια μου προσέκρουσε κυρίως εις την αντίδρασιν των αντιπάλων που εθεώρουν την καταστροφή μέσον εισόδου εις την εξουσίαν. Αλλ’ οι πιστεύοντες ότι θα δραπετεύσω δια να αποφύγω την ευθυνοδοσίαν, είναι τουλάχιστον ανόητοι. Δεν πρόκειται να μιμηθώ κανένα. Γνωρίζω τι με αναμένει εν τη πραγματοποιήσει τοιαύτης αποφάσεως. Ίσως είναι και αυτός ο θάνατος επί της πυράς. Δεν πρόκειται να φύγω! Ας ησυχάσουν!”

Δημήτριος Γούναρης («Δημήτριος Γούναρης», Δημήτρης Χρονόπουλος, Ελληνική Ευρωεκδοτική)

Τιμώντας τους αθώους τελέσαμε σήμερα στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Μονάχου (Salvatorkirche) σεμνό μνημόσυνο στην ιερή και αγέραστη μνήμη τους…

Όποιος επιθυμεί να ψηλαφίσει την αλήθεια και να στριμώξει στη γωνία τις ετοιμοπαράδοτες βεβαιότητες του…ας τολμήσει να αντιπαρατεθεί με το κείμενο της απόφασης 1675/2010 του Ζ’ Ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου και του σκεπτικού της που ακυρώνει την απόφαση του Εκτάκτου Επαναστατικού Στρατοδικείου Αθηνών ως προς όλους τους καταδικασμένους για εσχάτη προδοσία και παύει οριστικά την ποινική δίωξη λόγω παραγραφής…2010

Ο Γεώργιος Α. Βλάχος για την εκτέλεση των έξι

“Θέλομεν να κτισθή μία μικρά, πολύ μικρά Βυζαντινή εκκλησία εκεί, εις την έρημον χαράδραν όπου έπεσαν οι πέντε πολιτευταί μας και ο αρχιστράτηγος. Θέλομεν γύρω από την εκκλησίαν αυτήν να σχηματισθή, σιγά-σιγά, άλσος και να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερος ο χώρος του άλσους αυτού και να υψωθή γύρω του άλσους ένα ωραίον κιγκλίδωμα και να φέρη προς αυτό μία στενή οδός, εις την οποίαν από τώρα να φυτευθούν, δεξιά και αριστερά, κυπαρίσσια. Ούτως ώστε μεθαύριον, όταν περάση καιρός, να έλθη η ψυχρά Ιστορία με τα κείμενα της και την Αλήθειαν να υψώση την μνήμην των εις μνήμην Μαρτύρων, όχι μιας παρατάξεως, αλλά μιας πατρίδος κοινής, να έχουν υψωθή και αυτά και να σχηματίζουν μίαν λεωφόρον πένθους και μετανοίας.

Θέλομεν να υπάρξη τρόπος, ούτως ώστε εις την μετόπην της εκκλησίας αυτής, εκεί υπό τον Σταυρόν, να γραφή εις ολίγας λέξεις η ιστορία των: Πώς προσεπάθησαν, εντολή του Λαού, να φέρουν εις πέρας μίαν τραγικήν εκστρατείαν, πώς η εκστρατεία αυτή, εν τη συλλήψει της ατυχής, κατέστη – έργω των συλλαβόντων αυτήν – δυσχερεστέρα και πώς, όταν η εκστρατεία απέτυχεν, αυτοί οι οποίοι ήσαν οι αίτιοι της αποτυχίας, ράδιουργούντες εις τα μετόπισθεν και εις το μέτωπον φεύγοντες, συνηλθον εις Επαναστατικόν Δικαστήριον – σύλλογον υποκριτών αιμοβόρων – το οποίον είχε λάβει την απόφασιν του θανάτου των πριν δικάση.

Θέλομεν εκεί, όπου έπεσε διάτρητος από σφαίρας Ελληνικάς ο Δημήτριος Γούναρης, ο χρηστότερος, αγαθώτερος, ο περισσότερον πατριώτης και σοφώτερος Έλλην πολιτικός, εκεί όπου εσκορπίσθη γηράσας εν τη υπηρεσία του Έθνους ο νους του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, εκεί όπου εσωριάσθη νέος, πλήρης νου, ευφυίας και σφρίγους ο Νικόλαος Στράτος, εκεί όπου έπεσαν ο ευγενέστατος των Ελλήνων Γεώργιος Μπαλτατζής και ο τιμιώτατος πατριώτης Νικόλαος Θεοτόκης νεκροί, τους οποίους συνώδευσεν όρθιος, ευθυτενής και γενναίος ο Αρχιστράτηγος Χατζηανέστης, να κτισθή από πολύτιμα μάρμαρα ναϊσκος, μικρός, δια να ημπορούν να γονυπετούν και μεταμελούνται οι απομένοντες αντιπρόσωποι της σημερινής κατηραμένης γενεάς των Ελλήνων, δια να ενθυμούνται μεθαύριον οι επιγενόμενοι. Θέλομεν να είναι κτήμα όλων των Ελλήνων η εκκλησία. Κτήμα της ευλάβειας των μεν, ελεύθερος να ανοίξη την θύραν της μετανοίας των άλλων. Να είναι και να μείνη μόνος εκεί ο συγγενής των Νεκρών και ο Δολοφόνος των. Διότι αυτός ο τελευταίος θα το ζητήση. Θα έλθη ημέρα, κατά την οποίαν αργά, με του ηλίου την δύσιν, θα περάση τον δρόμον των κυπαρισσίων ο Δολοφόνος, δια να ζητήση από τον Θεόν και τας Σκιάς των συγγνώμην δια το απαίσιον, το τρομακτικόν, το ανήκουστον έγκλημα του”.

Από την πρώτη παράσταση στο ‚θέατρο act’ με την παρουσία του συγγραφέα Δημήτρη Κάββουρα

Η πόλη (Πατρίτσια υπάρχει)

Τραγουδούν: Διονύσης Μπάστας (Raining Pleasure) και Evira (Abbie Gale) Μουσική: Διονύσης Μπάστας, Στίχοι: Τηλέμαχος Τσαρδάκας

Από την παράσταση “Πατρίτσια υπάρχει” σε κείμενο Δημήτρη Κάββουρα και σκηνοθεσία Τηλέμαχου Τσαρδάκα

Του Γιώργου Βλαντή

Ὑπάρχουν ἀπογεύματα καθαρτικὰ χρωμάτων
Ὧρες ὅπου ἡ πίκρα καὶ ὁ ἔρωτας συμμελωδοῦνται
στὸ ρυθμὸ μιᾶς διαφάνειας τιμαλφοῦς
Ὧρες γεμάτες κύματα κὶ ἀπὸ τὴ μοναξιά μας
Πλήρεις ἀπὸ τετελεσμένου μέλλοντος σπαράγματα
Στικτὲς σὰν εὔθραυστες καὶ καίριες θυμήσεις

Μέσα στὸ κυανὸ παθιάζει ὁ χρυσὸς τὴν ἄργιλο
Καθῶς τὸ θέλησε μελαγχολία ἐσπερινὴ
Δεσμεύοντας τὸ αἷμα τῶν δακρύων μας
Σὰν σπόγγος εὐγενοῦς ἐπιθυμίας
Σὰν Εὐρασία ψυχῆς ποὺ σιγοκαῖει

Πάνω στὸ βράχο μιὰ συστάδα πεύκων ἐκτίθεται στὰ χαράγματα
ἐφήμερων ἐρώτων
Σμιλεύεται ἀτέρμονα ἀπὸ τὶς ὧρες τῆς ἀγάπης
Μοίρα κοινὴ γιὰ κάθε ὀμορφιὰ
καταντικρὺς τῆς θάλασσας
Ἀπὸ κοντὰ ἠχοῦν κατάλευκα τὰ μάρμαρα
Μὲς στὸ νερὸ εὐγνώμονα ἐρείπια τῆς ματιᾶς μας

Ὑπάρχουν ἀπογεύματα ποὺ φέρουν τὴν ἀνατολὴ ἐντός τους
Ποὺ καταδύονται στοχαστικὰ μὲς στὸ πορτοκαλὶ τῆς χάριτος
Ἀπογεύματα ποὺ στήκουν καὶ πίπτουν ὡς μιὰ πλήρης καὶ ἐκτατὴ στιγμὴ
Ὡς τὸ πάλλευκο καὶ εὔφλεκτο σημεῖο
τῶν δύο καὶ μόνων
τῶν δύο καὶ μαζὶ ἀνθρώπων.

Εχθές το βράδυ ψάχνοντας για ώρες απεγνωσμένα σε ένα ξεχασμένο και εγκαταλελειμμένο ηλεκτρονικό γραμματοκιβώτιο για μια απόδειξη αγοράς απρόσμενα «έπεσα πάνω» στο μήνυμα του αγαπημένου θείου που είχε ημερομηνία αποστολής 2 Ιουλίου 2012… Από εκείνη τη Δευτέρα του θέρους του ‘12 έτρεξε σίγουρα πολύ νερό στο αυλάκι…τόσο πολύ που ξεχείλισε κιόλας, κι ας έμεινε το μήνυμα αναλλοίωτο, παρατημένο στην άγνοια της ύπαρξης του… Με πόνους σάρωσε ο καιρός στο περασμά του βεβαιότητες και παρουσίες ανάμεσα μας…αφήνοντας πίσω πληγές βαθιές, θλίψη ανείπωτη και ερωτηματικά…

ΠΑ

Παναγιώτη,

Ο σοφός ποιητής της Ανατολής, ακολουθώντας την κοινή προαιώνια λογική,  γράφει για το σημερινό πρόβλημα της Ελλάδας και όχι μόνο:

 “Το έθνος να λυπάστε αν δεν φορεί ένδυμα που δεν ύφανε.

Ψωμί αν τρώει , αλλά όχι από  τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει , αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε  που δεν υψώνει την φωνή  παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί  παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του  ανάμεσα στο   σπαθί και  την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα  και απομιμήσεις  είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε  που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους” 

Χαλίλ Γκιμπράν  ” Ο Κήπος του Προφήτη”

ΑΑ

Kate smiled, stopped, and left a space for Zoe to come the rest of the way if she wanted to. Some people left those careful empty spaces for others, just the right shape to accomodate them. These people, Tom knew, were rarely champions.

He watched as Zoe smiled back, coldly, then cut Kate down with her eyes and turned away.

Tom wished she wasn’t right, but he could’t argue with her conclusion. Kate’s results were the best of any of the girls on the (cycling elite prospects) program, but the fact was that she was the kind of girl who would stop training when her dad died. Zoe was different. She struck Tom as the kind of girl, who, if her family ever got in between her and training, would kill them herself.

It didn’t matter if Kate beat her this week. Bit by bit, race by race, year by year, a girl like Zoe would stay afloat in the sport while Kate slowly sank under the weight of real life. Tom had seen it a hundred times…

Chris Cleave, Gold, Simon & Schuster, Inc.