Category Archives: Uncategorized

Act I

“I shan’t do anything for the next weeks but swim and lie on the beach till I begin to feel human again…”

Tennessee Williams, Letters, Volume 1

Act II

“For (…) years, swimming had been a sort of refuge, and he turned to it as one man to music or another to drink. There was a point when he would resolutely stop thinking and go to the (…) coast for a week to wash his mind in the water.”

F. Scott Fitzgerald, The Swimmers

Act III

“To be embraced by and sustained by the light green water was less a pleasure, it seemed, than the resumption of a natural condition.”

John Cheever, The Swimmer

Act IV

“…if we see ‘the Aegean flower with corpses’
it will be with those who tried to catch the big ship by swimming after it…”

George Seferis, In the manner of G.S.

Patras old photos-Πάτρα,φωτογραφίες από τα περασμένα χρόνια, Γιώργος Παναγιωτόπουλος

Μαρκάτο 1968… Σημείο συνάντησης της αστικής Πάτρας με την Αχαϊκή ενδοχώρα. Το πρωί, αμάλγαμα από μυρωδιές τυριών, νωπών κρεάτων, δερμάτων ακατέργαστων προς πώληση (όποιος έχει νιώσει τη σκληρή μυρωδιά τους ξέρει…) αλλά και επεξεργασμένων στα χέρια τσαγκάρηδων. Το βράδυ, μυρωδιά φρεσκοτυπωμένου χαρτιού από τα εκτυπωτήρια της “Πελοποννήσου” και της “Γνώμης”. Τη μέρα, διαλάληση πραμάτειας, βελάσματα αμνών πάνω σε καρότσες αγροτικών οχημάτων, κρότοι θρυμματισμού πιάτων στην άσφαλτο και στα πεζοδρόμια την ώρα της πρώτης Ανάστασης το Μέγα Σάββατο, οι ήχοι του ρολογιού της Παντάνασσας να ορίζουν το χρόνο που κυλάει μέσα από τα χέρια μας… Αλισβερίσι γεύσεων πατσά και λευκού κρασιού σε λαϊκά μαγέρικα, αλλά και μπακαλιάρου “σούσι” με λαδολέμονο και πιπέρι συνοδευόμενου από ούζο σε καφενεία…  Το απομεσήμερο σιγοτραγούδισμα δημοτικών και λαϊκών ασμάτων. Η ακατανίκητη ασφάλεια που πρόσφερε το κράτημα του χεριού της μάνας ή του πατέρα. Αισθητικές γεωγραφικές συντεταγμένες της παιδικής ηλικίας και της πρώτης νιότης… Πως γίνεται μια απλή φωτογραφία να πυροδοτεί ανακληση τέτοιας αλληλουχίας ερεθισμάτων με αναφορές σε τόσες αισθήσεις; Μνήμη ρουφιάνα…

Άραγε βρισκόμαστε στις απαρχές νέου Μεσαίωνα; Ο Θεός πρωτοσέλιδος στις εφημερίδες και στα παράθυρα της τηλεόρασης! Ο Θεός του Τζόρτζ Μπους, που τον ξανάβγαλε Πρόεδρο. Ο Θεός του Μπιν Λάντεν, που τον στηρίζει. Ο Θεός του Χριστόδουλου, που συμπαθεί τον Μπουτιλιόνε και απεχθάνεται τους ομοφιλόφιλους.

Η επιστροφή του Θεού;

Μα ποιου Θεού; Ο Θεός των Μυστικών και των Πατέρων, ο κρύφιος, ο ασύλληπτος από τον ανθρώπινο νου, δεν θα μπορούσε να γίνει πρωτοσέλιδο.

Δεν μιλάμε λοιπόν για το Θεό αλλά για τους προφήτες του. Τους “αποκλειστικούς αντιπροσώπους”. Φανατικούς, πουριτανούς, μισάνθρωπους, νάρκισσους, εξουσιαστές, δυνάστες. Αυτούς τους θεολογούντες, θεοφοβούμενους και αθεόφοβους- που πουλάνε Θεό και δεν έχουν το Θεό τους.

Όσο περισσότερο γίνεται ο Θεός πρωτοσέλιδος, τόσο λιγότερο υπάρχει στη ζωή μας…

04.11.2004

Νίκος Δήμου, Ασκήσεις Ελευθερίας, Εκδόσεις Τυπωθήτω  

Σχόλιο του Κωνσταντίνου Μάγνη, διευθυντή της ιστορικής ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ, στην τουλάχιστον λαϊκίστικη διαφημιστική καμπάνια του απερχόμενου Δημάρχου Πατρέων που ενοχοποιεί τον πλούτο και ταυτίζει την οικονομική επιτυχία και προκοπή με την κοινωνική αναλγησία και αδιαφορία…  Παλαιοκομματικά καμώματα και φθηνά πολιτικά τερτίπια…

Του Δρ. Π.Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτή

Έφυγε το ξημέρωμα της 3ης Απριλίου από τη ζωή ένας από τους ανθρώπους που μου δίδαξαν τα γράμματα: Ο Γιάννης Καραλής. Δάσκαλος μου με τη συμβατική έννοια του όρου δεν υπήρξε. Με δίδαξε όμως μέσα από τις στήλες της ιστορικής «Πελοποννήσου» όταν ακόμα το πλέξιμο των λέξεων επιβαλλόταν να έχει την κεντρομόλο δύναμη μιας σύγχρονης έγχρωμης και «καλοτραβηγμένης» φωτογραφίας. Θυμάμαι στα μέσα της δεκαετίας του ’80 τον πατέρα μου να σκιαγραφεί με τον δείκτη στη δεύτερη σελίδα της «Πελοποννήσου» τα όρια της στήλης με το σκίτσο του αγάλματος του Γερμανού στην κορυφή της και τον τίτλο «εδώ και εκεί» και να τονίζει με λακωνικό ύφος πως εάν επιθυμώ να μάθω να γράφω καλά, επιβάλλεται να διαβάζω συστηματικά τη στήλη του «Πελοποννήσιου». Εάν έμαθα να γράφω καλα δεν ξέρω. Τον «Πελοποννήσιο» τον παρακολουθούσα πάντως με θρησκευτική ευλάβεια διαβάζοντας σχεδόν καθημερινα, διψασμένα τα όσα σπινθηροβόλα, καίρια, ανεπιτήδευτα και πνευματώδη συνέθετε η γραφίδα του. Θυμάμαι ακόμα την παιδική ζήλεια μου για την τέχνη με την οποία κεντούσε τις λέξεις στα κείμενα του και τη δύναμη των εικόνων που συνέθετε!

Παρότι γείτονες, σπάνια συναντηθήκαμε στο δρόμο. Έμπαινε όμως σχεδόν κάθε μέρα σπίτι μας με τα συναρπαστικά χρονογραφήματα του που ψηλαφούσαν τις κοινωνικές μεταβολές και εξελίξεις, τις εποχές που άλλαζαν, τις χαρές, τις δυσκολίες, τα απρόσμενα γυρίσματα και τα αδιέξοδα του βίου. Η οικία του απέναντι από το Αρχαίο Ωδείο, δίπλα στο σκίσιμο της πόλης σε κάτω και άνω, μαρτυρία φροντίδας για την ομορφιά και την αρχοντιά που ολοένα και χάνεται από τη ζωή μας, κάτοπτρο ανθρώπινης ποιότητας και υψηλής αισθητικής. Ο Γιάννης Καραλής στάθηκε για δεκαετίες επιδέξιος ακροβάτης ολκής πάνω στο τεντωμένο σκοινί του χρονογραφήματος και της δημοσιογραφίας με το ναρκοθετημένο πεδίο της καθημερινής έκθεσης και της τύρβης της καθημερινότητας να χαίνει κάτω από τα πόδια του…

Ο Γιάννης Καραλής, ο «Δάσκαλος» μου, πέρασε πλήρης ημερών τούτες τις μέρες στην «απέναντι όχθη». Η πολυεπίπεδη προσφορά του εμπλούτισε το βίο μας για δεκαετίες. Η διακριση, το ήθος, η αξιοπρέπεια, το αισθητήριο, η βαθιά αγάπη του για τον τόπο που ζούσε και δρούσε, η ικανότητα της διάκρισης των καίριων και ουσιαστικών από τους ασήμαντους εντυπωσιασμούς και τις ανούσιες φωνασκίες, η νηφαλιότητα, η συνείδηση ιστορικής ευθύνης και κυρίως ο εμπεδωμένος πνευματικός πλούτος συνιστούν κάποιες από τις αρετές που χαρακτήριζαν τον «Πελοποννήσιο» και διέπουν το θησαυρό των γραπτών του.

Αγαπητέ «Δάσκαλε» Γιάννη Καραλή κλίνω σήμερα ευλαβικά το γόνυ στη μνήμη σου

Καλό Ταξίδι, Καλή Ανάσταση

Requiem aeternam dona ei, Domine!

Πελοπόννησος της Κυριακής, 6 Απριλίου 2014

… I have drunk since I was fifteen and few things have given me more pleasure. When you work hard all day with your head and know you must work again the next day what else can change your ideas and make them run on a different plane like whisky?… The only time it isn’t good for you is when you write or when you fight. You have to do that cold. But it always helps you shooting. Modern life, too, is often a mechanical oppression and liquor is the only mechanical relief…

Ernerst Hemingway

…Drink is an escape.That is why so many people do it now There is Weltschmerz- the uncertainty of the world today. All sensitive minds feel it. There is a passing away of the old order and we wonder what there will be for us in the new- if anything…

F. Scott Fitzgerald

Tου Κωνσταντίνου Μάγνη, διευθυντή συντάξεως της “Πελοποννήσου”
pelop.gr

Σμύρνη, 1900.
Ο πατέρας επιστρέφει στο σπίτι πρόωρα, περιχαρής και ενθουσιώδης. Εχει κανονίσει με τον φωτογράφο να τραβήξει μια “πλάκα” την οικογένεια και πρέπει το πράγμα να οργανωθεί. Η μητέρα αναποδιάζει. Μια ζωή κουταμάρες, ο σύζυγος. Πώς κανονίζεις χωρίς συνεννόηση; Εχω ένα σωρό δουλειές. Τα παιδιά δεν τα έχω καν μπανιάρει. Κι εγώ είμαι άφτιαχτη, δεν έχω μυαλό και διάθεση για φωτογραφίες.
Ο πατέρας επιμένει. Το ραντεβού είναι κανονισμένο. Ο “πλακατζής” δεν έρχεται όποτε ναναι. Τον κλείσαμε, πάει και τελείωσε, ετοιμαστείτε.

Η φωτογραφία, με τα πολλά θα βγει. Σήμερα, έτος 2014, βρίσκεται αναρτημένη σε έναν τοίχο μιας οικογένειας μικρασιατών. Εικονίζει έναν περιχαρή και ενθουσιώδη μουστακαλή κύριο, τέσσερα αγόρια που έχουν κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να μείνουν σοβαρά και να μην αλληλοκαρπαζώνονται, και μια μουτρωμένη κυρία, που φοράει τα καλά της και είναι έτοιμη, μετά την αποχώρηση του “πλακατζή”, να βουτήξει τον σύζυγό της από τον αυχένα.

Η φωτογραφία απεικονίζει μια εποχή όπου η προσωπική έκθεση και η διαχείριση της ατομικής εικόνας, όπως και της εικόνας των άλλων, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη υπόθεση. Ο κόσμο αντιλαμβανόταν ότι αυτή η νέα τεχνολογία ήταν ένα βαρύ δεδομένο, και ήταν πράγματι και από την πρακτική πλευρά, διότι ο φωτογράφος ήθελε πολύ μεγάλο κουμάντο για να κάνει τη δουλειά του. Να φέρει το μηχάνημα, να βρει το σημείο, να οργανωθεί στο φωτιστικό ζήτημα, να πετύχει την κατάλληλη πόζα, να τραβήξει τη μία και μόνη φωτογραφία που επέτρεπε το κόστος του υλικού και της εμφάνισης.

Πάτρα, 2014. Φωτογραφίζουμε ό,τι πετάει και ό, τι κολυμπάει, με κοινό παρανομαστή τον εαυτό μας. Πού ήμουν, με ποιούς ήμουν, τι έκανα, τι κάναμε. Μια παράδοξη ανάγκη να απολογείσαι συνεχώς έναντι μιας ετερόκλητης κοινότητας ψευδοφίλων και νομιμοποιημένων κουτσομπόληδων. Κάθε στιγμή κι ένα κλικ κι αμέσως μετά μια ανάρτηση, η οποία σε αδειάζει από εαυτό, για να ποτίσεις με τις ρυτίδες σου το λιβάδι της αδιακρισίας των άλλων.

Ολα αυτά, με αφορμή τα καρναβαλικά ιβέντς που τροφοδοτούν άνευ εγκρίσεως και περισυλλογής τα φέισμπουκ και τους ιστοτόπους.
Δεν έχεις δικαίωμα να αρνείσαι.

Του Δημήτρη Αβραμίδη, Συμβούλου εκδόσεως της Πελοποννήσου