Category Archives: Uncategorized

Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου

Η ελλαδική πολιτική κονίστρα ταλανίζεται από το 1974 και εντεύθεν από μια ιδεολογική κυριαρχία των κεντροαριστερών ιδεών. Δυνάμεις αδράνειας εμφορούμενες από τις ανωτέρω ιδέες συνιστούν την κύρια πλάι στην ένδεια αξιόλογου πολιτικού δυναμικού τροχοπέδη για τη φυγή της χώρας προς τα εμπρός. Η ιδεολογική αυτή μονοκαλλιέργεια ναρκοθετεί εκ των προτέρων την εφαρμογή κεντροδεξιών πολιτικών, ακόμα και όταν ο εξουσιαστικός κομματικός φορέας της κεντροδεξιάς, η Νέα Δημοκρατία, εξασφαλίζει την εκλογική πλειοψηφία. Τούτο πιστοποιείται ξεκάθαρα με το ραγδαίο εκλογικό φυλλορρόισμα του ευρέως πλειοψηφικού ρεύματος της Νέας Δημοκρατίας στις αρχές της δεκαετίας του `90, αλλά και με την ιδεολογικά τελματωμένη και πολιτικά λεηλατημένη κυβερνητική θητεία της κεντροδεξιάς που ολοκληρώθηκε με την εκλογική συντριβή της 4ης Οκτωβρίου 2009. Μέσα από αυτό το πρίσμα η ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία της εκλογής του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας από τα μέλη της είναι ιδιαιτέρως κρίσιμη. Θα καθορίσει τις μακροπρόθεσμες στρατηγικές επιλογές του ιδεολογικοπολιτικού χώρου της κεντροδεξιάς, θα αποκαταστήσει την ευθεία σχέση ανάμεσα στην πολιτική βούληση της βάσης και τις πολιτικές επιλογές του κόμματος και ίσως εξασφαλίσει την ανατροπή των κυρίαρχων ιδεολογικοπολιτικών ισορροπιών.

Η ανάδειξη του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 1997 ήταν μια επιλογή υπέρβασης της αδιέξοδης σύρραξης στους κόλπους του κόμματος μεταξύ του ρεύματος που θεοποιούσε τις αυτορυθμιζόμενες αγορές και ενός δεύτερου που υποστήριζε μετριοπαθείς παρεμβάσεις του κράτους στην οικονομία και αναφερόταν σε διαχρονικές αξίες όπως η πατρίδα και η εθνοκεντρική παιδεία. Επεβλήθη γενικό ιδεολογικό σιωπητήριο. Ο σκοπός διττός: αφενός να επουλωθούν οι ενδοκομματικές πληγές και αφετέρου να εξευμενιστεί η εγχώρια αριστερόστροφη δημοσιογραφική και πνευματική νομενκλατούρα. Επελέγη η προβολή οικουμενικών και αποδεκτών από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων αξιών (αξιοκρατία, εξυγίανση της λειτουργίας του κράτους, κοινωνική δικαιοσύνη, πρόοδος) και μιας διαχειριστικής λογικής της πολιτικής. Η ιδεολογία του Μεσαίου Χώρου και του Κοινωνικού Κέντρου αν και ρηξικέλευθη στη σύλληψη της και με σαφείς αναφορές στην ιστορική διαδρομή και στην πολιτική σκέψη κορυφαίων φυσιογνωμιών της παράταξης όπως του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του Παύλου Μπακογιάννη ήταν απλώς μια σημαία ευκαιρίας που δεν αξιοποιήθηκε για τη διαμόρφωση διακριτής ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας. Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα αντικατέστησαν τη μάχη των ιδεών και των αρχών… Στο ραντεβού της με την εξουσία το 2004 η Νέα Δημοκρατία πήγε δίχως ιδεολογική πυξίδα. Και τούτο απέβη δίκοπο μαχαίρι… Άτολμη, χωρίς πολιτική βούληση και όραμα απεμπόλισε τάχιστα τη ριζοσπαστική και δημιουργική διάθεση που επέδειξε σε μεμονωμένες περιπτώσεις και ανέστειλε πρόωρα τον όποιο δειλό μεταρρυθμιστικό βηματισμό της. Παράλληλα συνθηκολόγησε με την κυρίαρχη κεντροαριστερή κουλτούρα, συμβιβάστηκε με την παρακμή, κατέφυγε μέσα σε πέντε χρόνια σε δύο διαλύσεις βουλών, αγνοώντας πως «για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού η χώρα έχει ανάγκη εξίσου σταθερών κυβερνήσεων και σταθερών κοινοβουλίων» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος) και παραδόθηκε αμαχητί στη διαφθορά και στα σκάνδαλα…Οι εκλογικές νίκες δεν συνιστούν επομένως όπως η ιστορική εμπειρία ξεκάθαρα διδάσκει ικανή και αναγκαία συνθήκη για την προώθηση κεντροδεξιών πολιτικών. Απαιτείται ιδεολογική αντεπίθεση του κεντροδεξιού χώρου…

Η εκλογή της νέας ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας συνιστά κομβική εξέλιξη για το μέλλον της κεντροδεξιάς στη Ελλάδα και συνδέεται με ένα δίλημμα: Θα συνεχίσει να λειτουργεί η Νέα Δημοκρατία σαν ένας πολιτικά ερημοποιημένος σχηματισμός που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του με όρους marketing (προϊόν που πουλάει ή δεν πουλάει) και έχει ως κύριο σκοπό την κατάληψη της εξουσίας ως καλύτερος και πιο ηθικός διαχειριστής της ακινησίας, δηλαδή ως αντί-ΠαΣοΚ, ή θα ανασκουμπωθεί ιδεολογικοπολιτικά για να επιτύχει σε συνδυασμό με τον αιχμηρό λόγο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού του οποίου η αυτόνομη πορεία ενισχύει την αποτελεσματική διάχυση των κεντροδεξιών ιδεών, την ανατροπή του υφιστάμενου τέλματος, την άρση των αδιεξόδων που δημιούργησαν οι εμμονές και οι παρωπίδες της κυρίαρχης εδώ και δεκαετίες κεντροαριστερής σκέψης; Οι υποψήφιοι για την ηγεσία αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικά ως οπαδοί του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ο ασαφής και συγκεχυμένες όρος κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι όμως πανάκια. Ίσως μάλιστα συνιστά και υπεκφυγή, ένα πουκάμισο αδειανό. Ιδίως όταν δεν συνοδεύεται από εναργή νοηματοδότηση του. Κυρίως σήμερα που οι –ισμοί έχουν πια χάσει οριστικά την θελκτικότητα τους η εμμονή στο συγκεκριμένο όρο μοιάζει με προσπάθεια να αποτραπεί η αποκάλυψη του κενού αρχών και αξιών και η προσκόλληση σε προσωπικές ή οικογενειακές στρατηγικές. Επιπλέον η βιαστική και πρόωρη εκπόνηση στο συγκεκριμένο χρόνο πολιτικά ανέξοδων διόλου ανατρεπτικών κυβερνητικών προγραμμάτων δίχως ιδεολογικό στίγμα, καθώς και οι αναφορές στο παρελθόν συνιστούν συνταγές αποτυχίας, όταν η επιτυχία ή η αποτυχία ορίζονται ως προσφορά στη πρόοδο της πατρίδας ή συμβολή στη διαιώνιση του τέλματος αντίστοιχα και όχι αποκλειστικά με όρους εκλογικών επιδόσεων…

Η διαμόρφωση και προβολή ενός συγκροτημένου ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου αρχών και αξιών από τη Νέα Δημοκρατία έχει διττή και καταλυτική σημασία στη παρούσα φάση του ευτελισμού και της απαξίωσης του συνόλου του πολιτικού συστήματος. Δύναται αφενός να αποτελέσει το εφαλτήριο για την εξαπόλυση μιας καλά οργανωμένης επίθεσης ενάντια στην κυρίαρχη κεντροαριστερή κουλτούρα της αδράνειας που θα βασίζεται στην λάμψη, στη σιγουριά που εκπέμπουν οι αρχές της και στην κοινωνική δυναμική που δημιουργούν οι ιδέες της ιδίως στο σημερινό περιβάλλον της ασάφειας και της σύγχυσης. Αφετέρου το σαφές αυτό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο θα συνιστά το αλφαβητάρι, το έρμα της πολιτικής δράσης των στελεχών της, καθώς και πηγή έμπνευσης. Οι καιροί επιβάλλουν την δημιουργική και ρηξικέλευθη επικαιροποίηση των κεντρικών πυλώνων της κεντροδεξιάς σκέψης, δηλαδή τόσο της πίστης στην ατομική, κοινοτική και εθνική ετερότητα, στο υπερβατικό και στο ιδεώδες του ηρωισμού, όσο και της κουλτούρας της ελευθερίας στο πεδίο της οικονομίας, του πνεύματος και της κοινωνικής δράσης. Έτσι μόνο θα συγκροτηθούν ακολούθως ρεαλιστικές προτάσεις για την αναμόρφωση της εθνομηδενιστικής παιδείας μας, για το δημογραφικό πρόβλημα, για την κραυγαλέα ανισοκατανομή του πληθυσμού στη χώρα, για την ριζική ανατροπή της αντιπαραγωγικής, αντιαξιοκρατικής και συχνά ληστρικής λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου τομέα που συνιστά πιστό αντίγραφο των κρατικών δομών του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού…

Η θωράκιση της Νέας Δημοκρατίας με σαφή και διακριτή σύγχρονη ιδεολογική ταυτότητα συνιστά πρόκριμα για μια επιτυχημένη πορεία που θα στοχεύει σε πρώτη φάση στην ανατροπή της ιδεολογικής κυριαρχίας των κεντροαριστερών ιδεών και στη συνέχεια σε μια επιτυχημένη εκλογική πορεία και κυβερνητική θητεία. «Η σημερινή αδιέξοδη πραγματικότητα απαιτεί την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που θα έχει το χαρακτήρα δημοκρατικής επανάστασης. Πολυχρησιμοποιημένος βέβαια όρος και φορτισμένος με σημασίες και από την πολύχρονη συνεκφορά με παρωχημένες ιδεολογίες, χρησιμοποιείται εδώ με την ελληνική του κυριολεξία. Δηλώνει δηλαδή την πολιτική πράξη που επιτρέπει σ’ έναν λαό υπερήφανο που η ιστορική του διαδρομή μένει ανεξίτηλη να ξαναβρεί τη φυσική γι` αυτόν όρθια στάση. Αυτή είναι η ετυμολογία του επανίσταμαι και αυτή η σημασία της επανάστασης που χρειαζόμαστε» (Παύλος Μπακογιάννης).

“Πρωϊνή Γνώμη”, 12 Νοεμβρίου 2009
“Εστία”, 20 Νοεμβρίου 2009

Η εφημερίδα “Πελοπόννησος” φιλοξένησε την 4η Νοεμβρίου άρθρο-παρέμβαση του υποψηφίου για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά. Στη παρέμβαση του αυτή αποπειράται να νοηματοδοτήσει το ιδεολογικό του στίγμα, τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, που συνιστά την ενδεδειγμένη κατά τον υποψήφιο αρχηγό ιδεολογική ταυτότητα για τη Νέα Δημοκρατία και την κεντροδεξιά. Λίγο πριν κλείσει την ενδιαφέρουσα παρέμβαση του αναφέρεται σε κορυφαίους εκπροσώπους της φιλελεύθερης δράσης, τόσο της ημεδαπής όσο και της αλλοδαπής. Στους Έλληνες συμπεριλαμβάνει τους Χ. Τρικούπη, Ε. Βενιζέλο και Κ. Καραμανλή… Η αναφορά αυτή ξενίζει τον υποψιασμένο και ιδεολογικά ανήσυχο αναγνώστη… Συνδέονται οι Χ. Τρικούπης και Ε. Βενιζέλος με την ιστορική πορεία της κεντροδεξιάς εν Ελλάδι; Παρά τα λεγόμενα του μήπως αντιλαμβάνεται ο κ. Σαμαράς το χώρο της κεντροδεξιάς ως ιστορικά και ιδεολογικά ασπόνδυλο ή γενετικά τροποποιημένο οργανισμό; Θεωρεί ότι η βάση της παράταξης είναι ιστορικά αναλφάβητη, δίχως ιστορική μνήμη και συνείδηση συνέχειας; Ή διακατέχεται και ο ίδιος από τα ενοχικά συναισθήματα που ταλανίζουν σχεδόν το σύνολο των ηγετικών ομάδων του κεντροδεξιού χώρου τις τελευταίες δεκαετίες και τα οποία είναι απότοκα της παντοκρατορίας, ιδεολογικής και πολιτικής, της αριστερής σκέψης και κουλτούρας; Μήπως προσπαθεί με προκρούστειες λογικές και ιδεολογική γενετική μηχανική να απαλλαγεί από τον δήθεν εφιάλτη της ιστορικής συνέχειας της κεντροδεξιάς παράταξης; Στρατηγικές «ξεχειλώματος» και μεταλλάξεων της ιδεολογικής ταυτότητας και της ιστορικής πορείας της παράταξης δύνανται όπως η πρόσφατη ιστορία πιστοποιεί και διδάσκει να συμβάλλουν σε εκλογικές νίκες. Δυστυχώς όμως συνιστούν τροχοπέδη για την αποτελεσματική κυβερνητική δράση, διότι δεν δημιουργούν στο στελεχιακό δυναμικό του κόμματος αίσθημα αποστολής, συνείδηση συνέχειας, ούτε προσφέρουν το απαραίτητο ιδεολογικό αλφαβητάρι, έρμα ή πυξίδα δράσης. Σε πείσμα των κορυφαίων ταγών της Νέας Δημοκρατίας που αρέσκονται σε άνευρες, άχρωμες και εν πολλοίς ανιστόρητες ιδεολογικές προσεγγίσεις, προκειμένου να αντιμετωπίζουν την ασθενή ιδεολογική αυτοεκτίμηση τους, η ιστορική διαδρομή της κεντροδεξιάς και η ιδεολογική πορεία της θα συνεχίσουν να ορίζονται από τη δημοκρατική ευαισθησία του Δ. Γούναρη, τον πατριωτισμό του Ι. Δραγούμη, τη στρατηγική σκέψη του Ι. Μεταξά, το πάθος για την ενότητα και την ανεξάντλητη μαχητικότητα του Π. Κανελλόπουλου, την αταλάντευτη αποφασιστικότητα του Κ. Καραμανλή και το όραμα της υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών του Π. Μπακογιάννη… Ας είναι…

“Πελοπόννησος”, 18 Νοεμβρίου 2009

Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου

Όσο η ώρα εκλογής του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας πλησιάζει, πυκνώνουν και οι φωνές που καλούν του υποψηφίους για το συγκεκριμένο θώκο να παρουσιάσουν τις θέσεις τους σχετικά με την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος και την κατεύθυνση (προς τα δεξιά ή προς το κέντρο) των προσπαθειών διεύρυνσης της επιρροής του. Στο πλαίσιο αυτού του δυστυχώς βραδέως εξελισσόμενου διαλόγου δεν είναι λίγοι εκείνοι που εισηγούνται τη διεμβόλιση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) ως διέξοδο και νικηφόρα προοπτική μετά την εκλογική και ίσως ηθική και πολιτική συντριβή στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Η συγκεκριμένη στρατηγική είναι όμως κοντόφθαλμη, ιδεολογικά αμυντική-φοβική και όπως η πορεία της κεντροδεξιάς παράταξης τις τελευταίες δεκαετίες πιστοποιεί πολιτικά αδιέξοδη και ατελέσφορη.

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό ταλανίζεται από μια κραυγαλαία ανισορροπία και μια ιδεολογική μονοκαλλιέργεια που δυναμιτίζει a priori την εφαρμογή κεντροδεξιών πολιτικών στρατηγικών όπως το ραγδαίο εκλογικό φυλλορόϊσμα του φιλελεύθερου πλειοψηφικού ρεύματος των αρχών της δεκαετίας του `90 και η ιδεολογικά λαφυραγωγημένη και πολιτικά αποδεκατισμένη κυβερνητική θητεία με επικεφαλής τον κ. Κώστα Καραμανλή πιστοποιούν. Η κεντροδεξιά στην Ελλάδα εκφράστηκε από το 1974 και εντεύθεν μέσω του κόμματος εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας που λόγω ακριβώς αυτού του χαρακτηριστικού του παραπαίει ανάμεσα σε τακτικισμούς και θέσεις συγκεχυμένες και άχρωμες προκειμένου να διευρύνει την εκλογική του επιρροή και να ενισχύσει την προοπτική κατάληψης της εξουσίας, καθώς και μέσω βραχύβιων κομματικών σχηματισμών που είτε αρνήθηκαν να αποδεχθούν αδήριτες ιστορικές πραγματικότητες (Εθνική Παράταξη, ΕΠΕΝ), είτε δημιουργήθηκαν για να υπηρέτησαν τις αρχηγικές φιλοδοξίες των ηγετών τους (ΔΗΑΝΑ, ΠΟΛΑΝ), δίχως να αποκτήσουν ποτέ αυτόνομο και διακριτό πολιτικό λόγο και στίγμα. Αντίθετα η κεντροαριστερά εκπροσωπείται στο κοινοβουλευτικό στερέωμα διαχρονικά τουλάχιστον απο δύο πέραν του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος εξουσίας του συγκεκριμένου χώρου, ιδεολογικά και πολιτικά διακριτούς κομματικούς σχηματισμούς. Η Ανανεωτική Αριστερά, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τελευταίως οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζουν δυναμικά και καθαρά τις θέσεις τους, προβάλλουν δίχως ενδειασμούς την ιδεολογία τους και παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή δίχως τις δεσμεύσεις που δημιουργεί η εξουσιαστική αντίληψη της πολιτικής πράξης. Διαχέουν κατ’αυτό τον τρόπο στην κοινωνία αριστερές αντιλήψεις και διευρύνουν την επιρροή των αριστερών ιδεών, προωθούν μια αριστερή θέαση του κόσμου, διευκολύνοντας εν τέλει την εξουσιαστική έκφανση του χώρου -το ΠΑΣΟΚ- να εφαρμόσει τις πολιτικές του ερχόμενο στην εξουσία έχοντας εξασφαλίσει κοινωνική συναίνεση…

Εφόσον «η μακροπρόθεση κυριαρχία επιτυγχάνεται στο ιδεολογικό επίπεδο, στο πεδίο της διανόησης και της ηθικής» (Antonio Gramsci) η ελληνική κεντροδεξιά έχει σήμερα μια χρυσή ευκαιρία να ξεφύγει από το ιδεολογικό περιθώριο στο οποίο βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη. Για πρώτη φορά ένα κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο παρότι συγκροτήθηκε για να στεγάσει έναν αποδιοπομπαίο τράγο του συγκρητικού ιδεολογήματος του Μεσαίου Χώρου, έχει σφυρηλατήσει –παρά τις ενίοτε στα όρια του λαϊκισμού και της γραφικότητας παρεμβάσεις του επικεφαλής του- ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα με ελκυστικά για ένα τμήμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας χαρακτηριστικά.

Ο ΛΑΟΣ που πρόσκαιρα ίσως προκαλεί εκλογική ζημιά στη Νέα Δημοκρατία δύναται μέσω του καθαρού και αιχμηρού πολιτικού λόγου του να συμβάλλει στη προώθηση δεξιών θέσεων και να ενισχύσει τις ελκτικές δυνάμεις του μαγνητικού πεδίου του κεντροδεξιού χώρου μέσω της προβολής –έμμεσης και άμεσης- των βαθύτερων -πέραν του οικονομισμού- δεξιών αρχών και αξιών: Πίστη στην υπερβατικότητα, στο ιδεώδες του ηρωϊσμού και στην ετερότητα-ιδιοπροσωπεία του ανθρώπου, των κοινοτήτων, των εθνών. Η λάμψη και η καθαρότητα των αξιών της κεντροδεξιάς νοηματοδοτεί σε μια εποχή πνευματικής ένδοιας και αδιέξοδου υλισμού την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή και υπερβαίνει την αυτιστική λογική της περιχαράκωσης της πολιτικής σκέψης και πράξης στην προώθηση διαχειριστικών μοντέλων της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Μόνον μετά την εδραίωση της κυριαρχίας στο πεδίο των ιδεών και της ηθικής θα καταστεί εφικτή η εφαρμογή από τη Νέα Δημοκρατία κεντροδεξιών πολιτικών και αποφάσεων στην καθημερινή πολιτική πράξη, διότι τότε θα έχει εξασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση. Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα η σημερινή συγκυρία είναι μια ιστορική πρόκληση ανατροπής των υφισταμένων ιδεολογικών συσχετισμών, ικανή να οδηγήσει -εάν αντιμετωπιστεί επιτυχώς και με μακρόπνοη στρατηγική- τη χώρα σε μια νέα τροχιά αντάξια της ιστορικής πορείας και των πεπρωμένων του γένους «Ζούμε μια στιγμή απελευθέρωσης της πολιτικής όρασης και της πολιτικής συνείδησης από ποικίλες και για χρόνια καλλιεργημένες δουλείες. Και ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αξιοποιήσει αυτήν τη στιγμή για μια συνολική αναβάθμιση της πολιτικής μας ζωής. Η κοινωνική και η γενικότερη ανάπτυξη θα χωλαίνει όσο η πολιτική μας ζωή βαδίζει με άνισα ανεπτυγμένα μέλη…» (Παύλος Μπακογιάννης).

‘Εστία’, 23 Οκτωβρίου 2009

Ευτυχισμένος όποιος ζει αποτραβηγμένος με πέντε η δέκα γνωστούς και εργάζεται έτσι χρόνια ανενόχλητος, ξέροντας πόσο δύσκολο είναι, ανάμεσα στους γραμματιζούμενους, να βρεις ένα δυο φρέσκους ή αξιαγάπητους ανθρώπους, ένα δυο από κείνους που διστάζουν τον λίθον βαλείν…

Ζήσιμος Λορεντζάτος “Collectanea”

Αξιότιμε κ. Χριστόπουλε,

σας γράφω σχετικά με το άρθρο σας στη «Σημερινή» της 9ης Μαΐου 2009 με τον τίτλο «Νέο λιμάνι, Φλωράτος, Λαδόπουλος, οράματα», αλλά και όσα με ακρίβεια τομών επιδέξιου χειρούργου επισημαίνετε στο βιβλίο σας «Μισές Αλήθειες» σχετικά τις χαμένες ευκαιρίας της Πάτρας μας. Θεωρώ τις διαπιστώσεις σας εξόχως εύστοχες. Το πρόβλημα είναι πως παραμένουν δυστυχώς διαπιστώσεις και δεν μετουσιώνονται σε πράξη και δράση, πολιτική και κοινωνική. Δεν μιλάω φυσικά σε επίπεδο προσωπικό. Αναφέρομαι στη διάσταση διαπιστώσεων και πολιτικών επιλογών, στη διχασμένη, -σχεδόν σχιζοφρενική- πολιτική συμπεριφορά των σκεπτόμενων πολιτών τούτης της πόλης που κινούνται στον (ευρύτερο) χώρο του ΠαΣοΚ και παραμένουν όμηροι μιας δημοτικής παράταξης, χαρακτηριζόμενης από ένδεια οραμάτων, πολιτική νωθρότητα και διαχειριστική αναποτελεσματικότητα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την πόλη στο μαρασμό και στην παρακμή. Δυστυχώς αυτοί οι πολίτες –όλοι εμείς- έως σήμερα δεν κατορθώσαμε να υπερβούμε τις κομματικές παρωπίδες μας … Σε τούτο το σημείο είναι ίσως κρίσιμος ο ρόλος των σκεπτόμενων προοδευτικών λειτουργών του τοπικού τύπου… Οι διαπιστώσεις και οι συμπεριφορές Επιμηθέως δυστυχώς δεν διαλέγονται με το παρόν και το μέλλον…δημιουργούν απλώς πικρία και απογοήτευση… Είναι καιρός να σκεφτούμε και να δράσουμε ως Προμηθείς, να στηρίξουμε την κρίσιμη ώρα τις δημιουργικές προτάσεις…τα ανοιχτά μυαλά… τους ανθρώπους με όραμα, όρεξη για δουλειά και ρεαλιστικές λύσεις. Να συμπαραταχθούμε μαζί τους όχι μόνο τη πρώτη Κυριακή των δημοτικών εκλογών, και στη συνέχεια να επιστρέφουμε έστω και με βαριά καρδιά στο κομματικό μας μαντρί, αλλά και την κρίσιμη και ουσιαστική Κυριακή του δεύτερου γύρου… Διαφορετικά μετά από κάποια χρόνια θα μπορούμε να ερμηνεύσουμε- αποκωδικοποιήσουμε τι εννοούσε ο κ. Α. Φούρας με το όνομα του συνδυασμού του «Πρωτεύουσα Πόλη»: Η αντιδραστικότητα της σημερινής δημοτικής αρχής (εγκατάλειψη του Λαδόπουλου, δημιουργία προσκομμάτων στα πολλαπλά αναπτυξιακά σχέδια του ΟΛΠΑ, απουσία οράματος για το μέλλον της πόλεως) απειλεί να οδηγήσει την πόλη σε μια οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση, αφού η απουσία αναπτυξιακών οραμάτων και η αντιπαλότητα έναντι της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας συνεπάγεται τη μετοικεσία των δυναμικών Πατρινών στην Αττική και την επιστροφή τους στη γενέθλια πόλη μόνο για αναψυχή και περίπατο στην απέραντη πανέμορφη παραλία της που θα έχει κάτι από την ατμόσφαιρα που συναντά κανείς στο πάλαι ποτέ πολύβουο, αλλά σήμερα γαλήνιο και ρομαντικό λιμάνι του Γαλαξιδίου…

Αξιότιμε κ. Χριστόπουλε,
λόγω εργασιακών υποχρεώσεων ζω εδώ και κάποια χρόνια στο Μόναχο. Μια πόλη που έως τις αρχές τις δεκαετίας του ʼ70 ήταν μια απόμερη πόλη του Γερμανικού Νότου. Τα έργα που έλαβαν χώρα με αφορμή του Ολυμπιακούς αγώνες έδωσαν μια πρώτη ώθηση ανάπτυξης. Οι πολιτικές στρατηγικές επιλογές (κόμβος επιστήμης, γνώσης και τεχνολογίας) της τοπικής ηγεσία που αγκαλιάστηκαν και εγκολπώθηκαν από τον τοπικό τύπο και τον πνευματικό και επιχειρηματικό κόσμο οδήγησαν σε αλματώδη οικονομική ανάπτυξη, η πνευματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα άνθησε στη συνέχεια και σήμερα το Μόναχο είναι η πιο ελκυστική κοινωνικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά και οικονομικά πόλη της Γερμανίας- μακράν του Βερολίνου που αναζητά εναγωνίως ταυτότητα, της Φρανκφούρτης, της Κολωνίας και του Αμβούργου… Ίσως να συνιστά το Μόναχο ένα πρότυπο αναπτυξιακής πορείας για την Πάτρα Αποστολική Πόλη και για την Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης…

Στις επόμενες δημοτικές εκλογές το δίλημμα για την Πάτρα δεν θα είναι Αριστερά ή Δεξιά, ούτε καν Πρόοδος ή Συντήρηση, αλλά Τέλμα και Παρακμή ή Αναγέννηση…Από την επιλογή στρατοπέδου θα κριθούμε όλοι…όχι από τις διαπιστώσεις πάνω στα ερείπια…

Με τιμή και ειλικρινή αγωνία…

“Σημερινή”, 19 Μαϊου 2009

… Με το να μη μιλάω ποτέ (και να μην ανακατεύομαι σε τίποτα) με τα όσα βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου, πολλές φορές πάω να σκάσω, και τότε ξεθυμαίνω εδώ μέσα με τα λίγα τούτα προχειρογραμμένα παραλειπόμενα. Που δεν είναι – τα όσα αναφέρονται στην πολιτική επικαιρότητα – και τόσο λίγα. Θα τα πεθυμούσα λιγότερα, όμως μερικά από τα όσα συμβαίνουν γύρω μου με ταπεινώνουν, αλίμονο, και με κάνουν να νιώθω ντροπιασμένος – ως πολίτης εννοώ – και ορισμένες φορές νιώθω ακόμα και σιχαμάρα, σωματική σιχαμάρα, σα να αδειάζουν απάνω μου ένα μαστέλο γεμάτο παλιάντερα ή κάτι παρόμοιο. Εδώ μέσα γίνεται μια σχετική διαφυγή…

Ζήσιμος Λορεντζάτος ‘Collectanea’

H ζωή, η ποικιλία και η απειρότητα της, όσο και αν θέλουμε, δεν συλλαμβάνεται ποτέ ολόκληρη. Παραμένει πάντα κάτι ασύλληπτο, κάτι πέρα από τα σύνορα της γνώσης μας, οσοδήποτε και αν προχωρήσει η οργάνωση της σκέψης και της δράσης μας. Η ζωή όμως μας καλεί να πράξωμε και ας μην τα ξέρωμε όλα. Τότε τι γίνεται; Τότε από τα βάθη της συνείδησης των ανθρώπων- και αυτό συνήθως στις πιο δύσκολες στιγμές τους- ξεπετιέται μια φωνή που δείχνει το δρόμο, ένα αισθητήριο αστάθμητο, ασύλληπτο που οδηγεί μέσα από το σκοτάδι. Δείχνει το σωστό δρόμο, προς το σωστό σκοπό…

Κωνσταντίνος Τσάτσος

Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου

Όταν στις 23 Φεβρουαρίου 1997 ο κ. Κώστας Καραμανλής ξεκινούσε από τη Πάτρα την πορεία που θα τον οδηγούσε στην πρωθυπουργία και θα αναδείκνυε την παράταξη του σε πλειοψηφικό ρεύμα –τουλάχιστον εκλογικά-, διακόπηκε στην εκδήλωση που οργανώθηκε από την εταιρία Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης πριν προλάβει καλά- καλά να αρχίσει την ομιλία του από έναν ευσταλή γέροντα που σηκώθηκε από τη θέση του και όρθιος φώναξε δυνατά απευθυνόμενος στον κ. Καραμανλή και επευφημούμενος από ένα θυελλώδες ακροατήριο: «Πάρε το σπαθί σου και κόψε το γόρδιο δεσμό»… Από τότε πέρασαν σχεδόν δώδεκα χρόνια. Ο γόρδιος δεσμός μένει ακόμα εκεί και οι κόμποι του δυστυχώς πολλαπλασιάστηκαν… Η ηγεσία της κεντροδεξιάς παράταξης συμβιβάστηκε και έστρεψε το βλέμμα της μακρυά από τα διλήμματα των γόρδιων δεσμών, προσεγγίζοντας τα πολιτικά ζητήματα και τα προβλήματα της χώρας αποκλειστικά με όρους επικοινωνιακούς. Στις δομές της και στους κόλπους της παρεισέφρησαν τα τελευταία χρόνια και κυριαρχούν πλέον στοιχεία της λεγόμενης ευκαιριακής δεξιάς, δηλαδή ο παράνομος πλουτισμός των ολίγων, η κατάχρηση εξουσίας σε βάρος των πολλών πέρα και έξω από κάθε ιδεολογική τοποθέτηση και η συνθηκολόγηση με τον αριστερό λαϊκισμό της μεταπολιτευτικής κουλτούρας που συχνά υποθάλπει- θωπεύει τον αριστερό εξτρεμισμό.

Η Ελλάδα βιώνει τις τελευταίες εβδομάδες ένα progrom  βίας και οριστικής απώλειας της μάχης με το αυτονόητο. Ο λαϊκισμός της αριστεράς δεν διστάζει να καλύψει πολιτικά με –διακριτικότητα και εξαιρετική διπλωματική μαεστρία πάντα- εξτρεμιστικές πρακτικές προκειμένου να διευρύνει την εκλογική της απήχηση. Το ΠαΣοΚ απλώς καιροφυλαχτεί και καιροσκοπεί απροκάλυπτα προκειμένου να επισπεύσει την επιστροφή του στην εξουσία. Η κυβερνώσα παράταξη παραπαίει. Λαφυραγωγημένη ιδεολογικά, εξουδετερωμένη ηθικά και εξαντλημένη πολιτικά παραδίδεται άνευ όρων στο μένος του αριστερού εξτρεμισμού και στην αλλοτρίωση των αρχών και των προτεραιοτήτων μιας δημοκρατικής πολιτείας. Αντί να προβληθεί λυσσαλέα και ανυποχώρητη αντίσταση στις παρανοήσεις, στη διαστροφή της πραγματικότητας και να καταδειχθεί η απόλυτη απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων, αντιμετωπίζονται οι προετοιμαζόμενοι για πολίτες στα πλαίσια της σχολικής κοινότητας μαθητές ως μαθητικό κίνημα, οι βάνδαλοι των καταστροφών απολαμβάνουν μια διεθνώς πρωτότυπη, εξόχως ιδιότυπη και εκτός κοινής λογικής ασυλία, οι αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης προκαταλαμβάνονται προκλητικά και δίχως αιδώ από το σύνολο της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας…

Το κοινωνικό κέντρο, που η κυβερνώσα παράταξη φιλοδόξησε κάποτε να εκφράσει, νιώθει τούτες τις μέρες της οργής, πολιτικά εγκαταλελειμμένο και βαθιά απελπισμένο… Η επικοινωνιακή αντίληψη αντιμετώπισης των κρίσεων, που κατατρέχει την ελληνική κεντροδεξιά, την έχει ολοκληρωτικά εγκλωβίσει και πολιτικά ευνουχίσει. Η ενδεχόμενη επιλογή της καταγγελίας του αριστερού εξτρεμισμού και η ιδεολογική αντίδραση στον αδιέξοδο αριστερό λαϊκισμό τη φοβίζει, διότι ενέχει τον κίνδυνο κομματικού επαναπατρισμού των συμπαθούντων τον ΣυΡιζΑ οπαδών του ΠαΣοΚ, ενώ παράλληλα θα προκαλέσει την μήνη της αριστερής διανόησης που κυριαρχεί μεταπολιτευτικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικοκοινωνικού συστήματος… Επιλέγεται και προκρίνεται λοιπόν για μια ακόμα φορά ο συμβιβασμός… Ο συμβιβασμός αυτός διαιωνίζει όμως τον φαύλο κύκλο της αδυναμίας της παράταξης να εφαρμόσει τις πολιτικές για τις οποίες επελέγη από το εκλογικό σώμα, αφού η κυρίαρχη αριστερή διανόηση της παρακμής και των παρωπίδων αφήνεται να συνεχίζει ανενόχλητη το παρανοϊκό παιχνίδι της με τις παραληρηματικές ιδέες και ψευδαισθήσεις της (αστυνομικό κράτος, καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων, επίτευξη της προόδου μόνο διαμέσου εξεγέρσεων και επαναστάσεων) … Κατ’ ουσία ναρκοθετείται η ανάδυση νέων δυναμικών και υγιών κοινωνικών και πνευματικών δυνάμεων στα πλαίσια μιας σύγχρονης, δημοκρατικής, ανοιχτής κοινωνίας… Κατ’ ουσία προδίδονται και εγκαταλείπονται στο έλεος της καταστροφής και του ιδεολογικού παραλογισμού οι δυνάμεις του κοινωνικού κέντρου που συνιστούν φορείς δημιουργίας και κοινωνικής εξελίξεως… Δυστυχώς αποδεικνύεται πως η «Νέα Δημοκρατία» αντιμετωπίζει το χώρο του κοινωνικού κέντρου ως σημαία ευκαιρίας. Η επίκληση του συνιστούσε μάλλον ένα ακόμα επικοινωνιακό τέχνασμα, μια ακόμα επικίνδυνη –στη κόψη του επισφαλούς- σχοινοβασία πάνω από το απόλυτο ιδεολογικό κενό που σφραγίζει την απολιτική της ταυτότητα…   

Δώδεκα χρόνια μετά την παραίνεση του γέροντα προς τον κ. Κώστα Καραμανλή στη Πάτρα, ο πρωθυπουργός έχει το πιο κρίσιμο ραντεβού του με την ιστορία… Καλείται να δράσει καίρια και γνήσια πολιτικά, με κεντρικό σκοπό όχι τόσο την νίκη στις επόμενες εκλογές, αλλά κυρίως την ανατροπή του αξιακού συστήματος της Μεταπολίτευσης, του συστήματος της φαυλότητας, της αναξιοκρατίας, της ακινησίας, του φασισμού των οργανωμένων συντεχνιών και μειοψηφιών και της αντιδραστικότητας του αριστερού λαϊκισμού. Μόνο με τον τρόπο αυτό θα μετουσιωθεί μια μελλοντική εκλογική νίκη της κεντροδεξιάς σε πολιτική δράση και μεταρρυθμιστική πρακτική ικανή να οδηγήσει σε μια ανοιχτή κοινωνία της δημιουργίας, της αλληλοπεριχώρησης και της ελευθερίας. Η μακροπρόθεσμη κυριαρχία επιτυγχάνεται στο ιδεολογικό επίπεδο, στο πεδίο της διανόησης και της ηθικής (Antonio Gramsci), όχι τόσο στους εκλογικούς στίβους. Διαφορετικά θα συνεχιστεί το αδιέξοδο της αδυναμίας εφαρμογής κεντροδεξιών πολιτικών λόγω των κυρίαρχων ιδεολογικών δυνάμεων αδράνειας και των μεταπολιτευτικών αγκυλώσεων… Η ιδεολογική ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς και η αναβάπτιση της στα νάματα της δημοκρατικής ευαισθησίας του Δ. Γούναρη, του πατριωτισμού του Ι. Δραγούμη, της στρατηγικής σκέψης του Ι. Μεταξά, του πάθους για την ενότητα και της ανεξάντλητης μαχητικότητας του Π. Κανελλόπουλου, της αταλάντευτης αποφασιστικότητας του Κ. Καραμανλή και του οράματος της υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών του Π. Μπακογιάννη θα ρίξουν επιτέλους φως στο ερεβώδες σκοτάδι που σκιάζει σήμερα το χώρο μεταξύ της πολιτικής ιδεολογίας και της πραγμάτωσης των ιδεών («Between the idea and the reality falls the shadow» T.S. Elliot), και δύνανται να δημιουργήσουν συνθήκες υπερβάσεως του τέλματος. «Είναι τα βλέφαρα μου διάφανες αυλαίες, όταν τα ανοίγω βλέπω μπροστά μου ότι κι αν τύχει, όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ότι ποθώ…» (Ανδρέας Εμπειρίκος).

«Πρωινή Γνώμη» Πατρών, 4 Ιανουαρίου 2009

Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου

Οι ημέρες της έξαψης που πυροδότησε ο θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ξεγύμνωσαν όλες τις παθολογίες και τις συλλογικές φαντασιώσεις του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που συγκροτήθηκε μετά τη μεταπολίτευση.  Ο φόνος ενός νέου, τον οποίο  η αδιαλείπτως κραυγάζουσα δήθεν ανανεωτική αριστερά τοποθετεί πλέον δίπλα στον Παπαφλέσσα και στον Αθανάσιο Διάκο, λειτούργησε ως άλλοθι για την έναρξη ενός progrom λεηλασιών και καταστροφής. Οι δυνάμεις της τάξεως διετάχθησαν από την δημοκρατικά προ δεκαπέντε μηνών εκλεγμένη κυβέρνηση να αυτοκαταργηθούν για να μην προκληθεί περαιτέρω το δημόσιο αίσθημα. Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία έκλεισαν εν ριπή οφθαλμού. Τηλεοπτικοί αστέρες διαγκωνίστηκαν δίχως αιδώ να εξωραΐσουν την εικόνα ακραίων στοιχείων που κατέστρεφαν ότι βρέθηκε στο διάβα τους -μεταξύ άλλων και τα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος- για να αντλήσoυν λιθάρια για τη μαινόμενη μάχη με την αστυνομία. Δήμαρχοι παρενέβησαν για να αφεθούν ελεύθεροι από την Αστυνομία οι ανήλικοι ή ενήλικοι που λίγα λεπτά πριν παρέδιδαν την πόλη στις φλόγες. Ενεργοί πολίτες που πάσχισαν να προασπίσουν τις περιουσίες, τους κόπους τους και το δικαίωμα τους στην κοινωνική ειρήνη και στη δημιουργία καθυβρίσθηκαν με σκαιότητα ως μέλη της «Χρυσής Αυγής».

Η υπόλοιπη Ευρώπη ανησύχησε με τις εν Ελλάδι εξελίξεις. Αγνοώντας τις εμμονές του κυριάρχου ιδεολογικού ρεύματος στη χώρας μας παρακολούθησε αποσβολωμένη τα γεγονότα. Αναρωτήθηκε για τα αίτια της ελληνικής έκρηξης. Η κεντρική Ευρώπη αγνοεί την ελληνική ιδιαιτερότητα. Αγνοεί ότι στην Ελλάδα τα σχολειά και τα πανεπιστήμια «καταλαμβάνονται» εθιμοτυπικώς τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο, ότι  έκνομες με πολιτική χροιά συμπεριφορές κατά κανόνα δεν τιμωρούνται, ότι τα Εξάρχεια ή τα πανεπιστήμια είναι χώροι μη ελεγχόμενοι από την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, ότι εν τέλει κομματικές και συντεχνιακές μειοψηφίες αυθαιρετούν έναντι των κανόνων λειτουργίας μιας σύγχρονης ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας δίχως συνέπειες εδώ και πολλά χρόνια. Εντός αυτού του πλαισίου εμπεδωμένων συμπεριφορών και σε μια ατμόσφαιρα σκανδάλων, αποσύνθεσης και επερχόμενης οικονομικής κρίσης αρκούσε ο φόνος ενός εφήβου από όργανα της τάξεως για να παραδοθεί η χώρα στη φωτιά, τη καταστροφή και τον παραλογισμό…

Ο ηλεκτρονικός και έντυπος τύπος κατακλύσθηκε από ερμηνείες και απόπειρες νοηματοδότησης  του progrom. Η προσέγγιση των γεγονότων του καθηγητή των πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Yale των ΗΠΑ κ. Στάθη Καλύβα στο International Herald Tribune είναι καίρια και εξόχως ουσιαστική: «Οι ταραχές αποτελούν σύμπτωμα έντονου πολιτιστικού προβλήματος, όχι κοινωνικού. Από τα μέσα τις δεκαετίας του ‘70 η ανυπακοή του πολίτη εκλαμβάνεται ως δικαιολογημένη, σχεδόν πάντα». Ο γνωστός συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης σημειώνει σε συνέντευξη του στη Sueddeutsche Zeitung: «Υπάρχει ένα είδος ανοχής έναντι αυτού του είδους της βίας. Αυτό σχετίζεται και με τη φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών. Η εξέγερση άφησε τόσο βαθιά ίχνη, ώστε ακόμα και ώριμοι πολίτες αντιμετωπίζουν με κατανόηση τις βιαιότητες αναρχικών ομάδων. Πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου βρίσκονται σήμερα στο πολιτικό και οικονομικοκοινωνικό προσκήνιο. Πολλοί λοιπόν πιστεύουν πως και οι σημερινοί νεολαίοι επιβάλλεται να αντιδράσουν…».

Τούτες τις μέρες της οργής εκφράστηκε εντόνως η αγωνία για το μέλλον και αναζητήθηκαν πιθανές διέξοδοι. Μαγικές λύσεις και συνταγές δυστυχώς δεν υπάρχουν. Νέοι εμπνευσμένοι πολιτικοί ταγοί και νέες ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις δεν συνιστούν λύση, διότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα κατορθώσουν να διέλθουν με επιτυχία διαμέσου των συμπληγάδων της παρακμής… Πρωτίστως η χώρα χρειάζεται να κερδίσει τη μάχη με το αυτονόητο. Να απαλλαγεί από τις εμμονές και τις παρωπίδες της… «Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ελευθερία χωρίς κράτος δεν είναι δυνατό να υπάρχει, παρά μόνον εις την έρημον. Κράτος, εξ άλλου, χωρίς ελευθερίαν, είναι το πτωχότερο κατασκεύασμα της ιστορίας. Φροντίσατε όλοι να διατηρήσωμεν άθικτα και το κύρος του κράτους και το μέγα αγαθό της ελευθερίας…»(Παναγιώτης Κανελλόπουλος)… Εν τω μεταξύ το όχημα της βαυαρικής αστυνομίας συνεχίζει να παραμένει σταθμευμένο έναντι του ελληνικού προξενείου του Μονάχου για την αποφυγή επανάληψης  όσων  γραφικών και φαιδρών διαμείφθηκαν στο προξενείο του Βερολίνου… Ας είναι…

“Γνώμη” Πατρών, 21 Δεκεμβρίου 2008

Herr K. Karpprecht gab in seinem Artikel mit dem Titel “In der Mitte liegt die Kraft (17.09.2008) an, dass Willy Brandt der einzige Staatsmann des Westens sei, der schon im Herbst 1973 die Implosion des Sowjet-Imperiums annonciert habe. Willy Brandt war zwar der Pionier, der durch seine diplomatisch bahnbrechende ‚Ostpolitik‘ eine Ära der Europäischen Geschichte kennzeichnete, aber der liberal-konservative Politiker und zweimalige Ministerpräsident von Griechenland (1945 und 1967) Professor Dr. Panagiotis Kanellopoulos sagte schon am 12.03.1966 in seinem Vortrag in einer Veranstaltung des Nationalen Anwaltsverbandes in Athen die Beilegung des Kalten Krieges vorher. Professor Kanellopoulos behauptete in seinem Vortrag, dass die Gefahr einer Weltkatastrophe im Rahmen einer möglichen Hochphase des Konkurrenzkampfes zwischen den Westmächten und dem Ostblock in den kommenden 20 bis 30 Jahren  abgewendet werden würde, da der Systemkonflikt durch ein neues Gleichgewicht der Kräfte ersetzt werde.