Category Archives: Uncategorized

“…Νοητές και κάπου κάπου θεμιτές είναι και οι φιλοτιμίες, αδυναμίες, κομματικές και προσωπικές αντιζηλίες, ωστόσο όχι σε ώρες σαν τις σημερινές. Σε ώρες τέτοιες τα υποκειμενικά αυτά αισθήματα παίρνουν μια τραγικά ασυγχώρητη μορφή και είναι στο βάθος τα τριάκοντα αργύρια, που με το αντίτιμο τους πουλάμε την Ελλάδα σε όσους τη θανατώνουν…”

Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Τις τελευταίες εβδομάδες τα μέσα μαζικής ενημερώσεως κατακλύζονται από άναρθρες κραυγές καταδίκης και συχνά λοιδωρίας του σύγχρονου πολιτικού δυναμικού. Οι πολιτικές συζητήσεις μονοπωλούνται από κορώνες απαξίωσης , σχεδόν δαιμονοποίησεως των πολιτικών και των κομμάτων… Βαθιά πίκρα προξενούν οι δίχως αιδώ και δημοκρατικό ήθος όψιμες καταγγελίες της ηθικής και των χειρισμών της πολιτικής ηγεσίας καθώς και ο χαιρέκακος σχολιασμός των αδιεξόδων που αυτή αντιμετωπίζει και καλείται να διαχειρισθεί. Πώς άραγε προέκυψε αυτή η πολιτική ηγεσία; Πως αναδείχθηκε το παρόν πολιτικό προσωπικό; Επεβλήθη από ξένες δυνάμεις ή μέσω αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων εξωθεσμικών παραγόντων; Φυσικά όχι, μιας και η Ελλάδα είναι μια σταθερή κοινοβουλευτική δημοκρατία εδώ και 36 έτη. Οι πολίτες προσερχονται τακτικά- τα τελευταία χρόνια ίσως πολύ συχνά- στις κάλπες για να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, οι ενεργοί πολίτες των κομματικών σχηματισμών συμμετέχουν σε ανοιχτές διαδικασίες αναδείξεως προέδρων και κομματικών ηγεσιών, ενώ οι μη κυβερνητικές οργανώσεις παρεμβαίνουν δυναμικά και ανεμπόδιστα στις εξελίξεις… Πως κατέστει δυνατό η συντριπτική πλειονότητα των κατηγορηθέντων πολιτικών για σκάνδαλα, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και για διαφθορά, που σήμερα συγκεντρώνει την μήνη των πολιτών, να επανεκλεγεί πολλαπλώς και πανηγυρικώς (βλ. Α. Τσοχατζόπουλος, Γ. Παπαντωνίου, Ε. Στυλιανίδης); Πως οδηγηθήκαμε στην ιδιότυπη και διεθνώς πρωτότυπη ασυλία των πολιτικών; Ποιός δικαίωσε άραγε εκλογικά το 1993 την σχεδόν αρχετυπική στάση του Ανδρέα Παπανδρέου να θέσει – ως γενάρχης μιας ολόκληρης πολιτικής σχολής εν Ελλάδι- εαυτόν υπεράνω της Δικαιοσύνης, πλήττοντας με τον τρόπο αυτό το κύρος ενός από τους πυλώνες της Δημοκρατίας; Πως κατέστη κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτός ο βιασμός κάθε έννοιας δικαίου και ισοπολιτείας που ελλοχεύει στο φασιστικής νοοτροπίας σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το οποίο κοσμεί ηχητικά τις δεκάδες διαδηλώσεις που πλημμυρίζουν καθημερινά τη χώρα εδώ και περίπου 35 χρόνια; Ποιος συνόδευε την πολιτική ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια στο αργεντίνικο τανγκό για δύο της διαφθοράς, της οικονομικής εγκληματικότητας, της αναξιοκρατίας, του εύκολου πλουτισμού, της ασέβειας έναντι των θεσμών, της ελαστικής ηθικής, της αντιπαραγωγικής εργασιακής συμπεριφοράς; Ο όψιμος θυμός των πολιτών είναι υποκριτικός και καταμαρτυρά κάτι βαθύτερο…

Ξεγυμνώνει την ελλειμματική δημοκρατική παιδεία μας … Αποκαλύπτει την άγνοια του ρόλου και του χρέους του πολίτη στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Συνιστά αποστροφή του βλέμματος από την αλήθεια, ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν ανεύθυνοι… Η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης θώπευσε και θωπεύει ακόμα και σήμερα τα ταπεινά ένστικτα των πολιτών και προβάλλει την ευκολία. Εστιάζει στα δικαιώματα του ψηφοφόρου – οπαδού για να ικανοποιήσει την πολιτική φιλαρέσκεια ενός λαού, που στη συντριπτική πλειονότητα του κάνει τις πολιτικές επιλογές του αποκλειστικά βάσει του βραχυπρόθεσμου οικονομικού συμφέροντος του… Η μεταπολιτευτική κουλτούρα υποβάθμισε την καίρια και κομβική σημασία των υποχρεώσεων των πολιτών έναντι της πατρίδος στα πλαίσια μιας Δημοκρατίας. Η εκπλήρωση των υποχρεώσεων αυτών συνιστά εχέγγυο για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατικής πολιτείας, την πρόοδο και την προκοπή του τόπου… Η δράση του ενεργού πολίτη απορρέει και εμφορείται από πατριωτισμό, από αίσθημα ευθύνης έναντι της πόλεως, αλλά και των μελλοντικών γενεών… Η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης φαλκίδευσε επομένως κατ’ ουσία την έννοια της Δημοκρατίας… Διέστρεψε την ηθική της όψη… Είναι σήμερα απογοητευτική η απουσία έστω υποψίας του συστατικού ρόλου αρχών και αξιών όπως το μέτρο, η μεσότητα, η αγάπη για την πατρίδα, η αποφυγή της κατάχρησης της ελευθερίας και η μετριοπάθεια στη διαμόρφωση δημοκρατικής αισθητικής και συμπεριφοράς… Οι άναρθρες κραυγές, ο θυμός και η καταδίκη μετά βδελυγμίας μιας πολιτικής τάξης, που επανειλημμένως επανεξελέγη μέσα από ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, προκαλούν θυμηδία, πληρώνουν τον τηλεοπτικό χρόνο και κερδίζουν τις εντυπώσεις στα πλαίσια συζητήσεων στην «αγορά». Δυστυχώς δεν συμβάλλουν όμως στο γόνιμο διάλογο. Δεν επικουρούν την διαδικασία διαμόρφωσης αισθήματος ευθύνης και αγωνιστικού φρονήματος. Δεν συνεισφέρουν στην εμβάθυνση και ποιοτική αναβάθμιση της δημοκρατικής συνείδησης και κυρίως δεν ιχνηλατούν το μονοπάτι προς την αναγκαία δημοκρατική επανάσταση, πρωτίστως ήθους και συμπεριφοράς, που απαιτούν τα κελεύσματα των καιρών… «Η ηθική γραμμή δεν είναι μόνον ηθική, αλλά είναι και η πιο σκόπιμη… Αληθινά μπροστά πας μόνο με τον ίσιο δρόμο…» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)

“Πελοπόννησος”, 21 Ιουνίου 2010
“Η Γνώμη”, 21 Ιουνίου 2010

“Ο εθνικισμός στις μέρες μας είναι επαρχιωτισμός…Με μίζερες σκέψεις δεν πάνε οι λαοί μπροστά…”

Παναγιώτης Κανελλόπουλος, “Ημερολόγιο Κατοχής- 31 Μαρτίου 1942- 4 Ιανουαρίου 1945”

Σχόλιο στο βιβλίο «Παναγιώτης Κανελλόπουλος 1902-1986» του κ. Χρ. Μούλια (Εκδοτικός Οίκος Α.Α. Λιβάνη)

Του Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπευτικής Κλινικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου

Η απόπειρα σκιαγράφησης και αποτίμησης του έργου και της προσωπικότητας του μακράν πιο ευρυμαθούς ανά την υφήλιο πρωθυπουργού του 20ου αιώνα (Literary Times, 1977) σε 221 σελίδες ενός βιβλίου συνιστά αναμφισβήτητα μια επικίνδυνη σχοινοβασία στην κόψη του επισφαλούς. Η απόπειρα του κ. Χρήστου Μούλια να διαλεχθεί «τίμια και νηφάλια» με την πολυεπίπεδη δράση και σκέψη του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στέφεται με επιτυχία, παρά το ριψοκίνδυνο χαρακτήρα του εγχειρήματος. Επιτυγχάνει στην αποστολή της διότι δεν εγκλωβίζεται σε μια στείρα παρουσίαση του έργου του κορυφαίου διανοητή και πολιτικού. Δεν επαναλαμβάνει απλά και απρόσωπα το γνωστό. Εκπέμπει τη λάμψη και τον ενθουσιασμό της ματιάς του μαθητή που μιλά έμπλεος θαυμασμού για τον άξιο δάσκαλο του. Παρότι ο κ. Χρήστος Μούλιας ταλαντεύεται επικίνδυνα ανάμεσα σε μια χρονολογική και θεματική παρουσίαση της πορείας του διανοούμενου και του πολιτικού ανδρός Κανελλόπουλου με αποτέλεσμα να εμφανίζει η δομή ορισμένες αδυναμίες, αυτές είναι –όπως εύστοχα επισημαίνει στον πρόλογο του βιβλίου ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος- για τον αναγνώστη αμελητέες. Έχοντας μελετήσει βαθιά και γόνιμα εμβαθύνει στο έργο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου ο συγγραφέας δεν διστάζει να θέσει το δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων, όχι μόνον των λαμπρών σημείων της διαδρομής του κορυφαίου ανδρός, αλλά και των λιγότερο φωτεινών ή επιτυχημένων (π.χ. έλλειψη θεατρικότητας και παραγνώριση των κανόνων της σκηνικής οικονομίας του θεατρικού έργου «Όλιβερ Κρόμβελ»). Καταπιάνεται με τον σφαιρικό, ερμηνευτικό σχολιασμό της φιλοσοφικής-κοινωνιολογικής σκέψης του Π. Κανελλόπουλου, αλλά και των πολιτικών επιλογών του. Έργο πνευματικά και δομικά εξαιρετικά δυσχερές λόγω του εξελικτικού, δυναμικού και πολύπλευρου χαρακτήρα του πνευματικού στοχασμού και της πολυσχιδούς πολιτικής δράσης του Κανελλόπουλου, που διαπνέονται και χαρακτηρίζονται από «την δύναμη του ιστορικώς νοείν».

Το πόνημα του κ. Χρήστου Μούλια δεν παρουσιάζει ενδιαφέρον μόνον ως επιτομή και σύντομος, αλλά εμβριθής σχολιασμός του έργου του Κανελλόπουλου. Η κύρια συνεισφορά του έγκειται στην ανάδειξη, υπενθύμιση και ανάσυρση στο φως ύστερα από βαθιά και κοπιώδη έρευνα αρχείων, γεγονότων, καταγραφών λόγου και θέσεων που ερμηνεύουν την πατριωτική δράση και αναδεικνύουν την ενάργεια της φιλοσοφικής-κοινωνιολογικής πνευματικής παραγωγής του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Η ανάδειξη της προφητικής κριτικής του Κωνσταντίνου Φιλόπουλου το 1920 σχετικά με την πρωτόλεια ποιητική συλλογή «Ρυθμοί στα κύματα» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, η ερμηνευτική προσέγγιση της απόπειρας ηθικής σπίλωσης της πολιτικής δράσης του Κανελλόπουλου από τους κορυφαίους ταγούς της Αριστεράς Δημήτριο Γληνό το 1936 και Νίκο Μπελογιάννη δέκα χρόνια αργότερα, αλλά και η αναφορά στο παροδικό «ερωτικό ειδύλλιο» του Ανδρέα Μιχαλακόπουλου, τότε αρχηγού των Συντηρητικών Φιλελευθέρων με τους εκλογικούς συνδυασμούς του Εθνικού Ενωτικού Κόμματος, προσθέτουν εντέχνως ψηφίδες στο μωσαϊκό της διαδρομής του ευαίσθητου και ενεργού πολίτη Κανελλόπουλου. Παράλληλα η εστίαση της πένας του Χρ. Μούλια στην βαθμιαία μετεξέλιξη της στάσης του διανοούμενου Κανελλόπουλου από την αρχική απόρριψη στην αναγνώριση και στον θαυμασμό της πνευματικής προσφοράς του Βυζαντίου στο οικοδόμημα του Ευρωπαϊκού πολιτισμού, η προβολή της δημόσιας πρόβλεψης τον Μάρτιο του 1966 του τέλους του Ψυχρού πολέμου και η απόπειρα ερμηνείας τόσο της αλλαγής της πολιτικής γραμμής του έναντι της Ενώσεως Κέντρου στις αρχές του 1966, όσο και της επιλογής της κρίσιμης σύσκεψης υπό τον Φαίδωνα Γκιζίκη τον Ιούλιο του `74 να μετακληθεί ο Κων. Καραμανλής εκ Παρισίων και να μην σχηματίσει τελικά κυβέρνηση ο ανατραπείς από τους Απριλιανούς κινηματίες Παναγιώτης Κανελλόπουλος συμβάλλουν στην ιστορική, πολιτική και πολιτισμική αυτοσυνειδησία του σύγχρονου Ελληνισμού.

Ο κ. Χρήστος Μούλιας μέσα από το τελευταίο πόνημα του δεν δικαιώνει μόνον τον τίτλο του ιστορικού ερευνητή. Αναδεικνύεται σε έναν συγγραφέα που διαλέγεται με τις προκλήσεις του παρόντος. Μέσα σε ένα ιστορικό πλαίσιο βαθιάς κρίσης ηθικών προσανατολισμών και ανθρωπίνων αξιών αντλεί «πολεμοφόδια και εξοπλισμό» από την πνευματική παραγωγή του Παναγιώτη Κανελλόπουλου για την χάραξη και την οργάνωση πνευματικής αμυντικής οχυρωματικής γραμμής. Καταφεύγοντας στη γραφίδα του Κανελλόπουλου, πασχίζει εντέχνως να ενεργοποιήσει και να συνεγείρει ηθικά και πνευματικά τις συνειδήσεις των αναγνωστών του. Το βιβλίο διαλέγεται καίρια και ουσιαστικά με την προβληματική και τα αδιέξοδα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Αμφισβητεί την ηθική των συμπεριφορών που οδηγούν στη διαφθορά και ναρκοθετούν τον σύγχρονο ελλαδικό βίο («Δεν είναι διόλου κακό να ντραπεί κανείς. Κακό είναι να μην έχει την ικανότητα να ντραπεί, όταν οι πράξεις του είναι άξιες ντροπής»). Καταδικάζει την κραυγαλέα αναντιστοιχία λόγων και πράξεων που δηλητηριάζει την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα («Η αλήθεια των λόγων πρέπει να συνοδεύεται από την αρετή του βίου»). Καταγγέλει την ουσιαστική εξάλειψη του κράτους δικαίου μέσω της ποδηγέτησης της δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία («Είναι ψέμα, ότι μπορεί η Δημοκρατία να σταθεί εμπειρικά, χωρίς Δικαιοσύνη»). Αναδεικνύει τον αλλοτριωμένο χαρακτήρα της επίσημης εκκλησίας που τείνει να μετατραπεί σε εκκοσμικευμένο φιλανθρωπικό ίδρυμα («Για να εκσυγχρονιστεί η εκκλησία πρέπει να καταδεχθεί να κατέβει πάλι στις Κατακόμβες»). Επισημαίνει τα αδιέξοδα του πληθωριστικής παραγωγής ανεπαρκούς επιστημονικής καταρτίσεως επιστημόνων («Σημασία για τη χώρα μας έχει όχι ο πολλαπλασιασμός του επιστημονικού δυναμικού, αλλά η ποιοτική βελτίωση αυτού του δυναμικού. Ο πολλαπλασιασμός είναι επικίνδυνος για εκείνους που θα πολλαπλασιασθούν και για την κοινωνία που θα τον υποστεί»). Δοκιμάζει έμμεσα τις ηθικές αντοχές του δογματισμού και της τυφλής στράτευσης σε ιδεολογίες. Τέτοιες συμπεριφορές κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες στο τόπο μας στα πλαίσια της παντοκρατορίας δογμάτων και ιδεολογιών ξεπερασμένων από τον ρου της ιστορίας («Όλες οι ιδεολογίες είναι παγίδες που κάνουν τον άνθρωπο να γίνεται μάζα, να χάνει την αίσθηση του ατομικού εαυτού του…να γίνεται Κάιν για να εκτελέσει το ιδεολογικό καθήκον του, να καταπατά τις δέκα εντολές για να εκπληρώσει την ενδέκατη, την υπερβατική και ανύπαρκτη»).

Σε μια εποχή πνευματικής μονομέρειας, αποθεώσεως της εξειδικεύσεως και αποστασίας των πνευματικών ανθρώπων και των πολιτικών ανδρών ο κ. Χρήστος Μούλιας με το βιβλίο του για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο προβάλλει έναν οικουμενικό δάσκαλο με πνευματικά και πολιτικοκοινωνικά ασυμβίβαστη δράση έναντι των πάσης φύσεως ολοκληρωτισμών και δογματισμών και έναν ταγό της ηθικής όψης της δημοκρατίας. Προσφέρει στη νέα γενιά της χειμαζόμενης Ελλάδος ένα πνευματικό «εργαλείο» ελπίδας, πατριωτικής στράτευσης και ακαταπόνητης γόνιμης και κοινωνικά ωφέλιμης δράσης. Το πόνημα του κ. Μούλια υπηρετεί την αναγκαιότητα της επιστροφής –τούτη την ώρα της κρίσης, της παρακμής και της πτώσης των συλλογικών παρωπίδων μας- στις γνήσιες πηγές του Ελληνικού πνεύματος. Καλεί σε αναψηλάφηση των πνευματικών θησαυρών που εμπνέουν και δικαιώνουν τον αγώνα –προσωπικό και συλλογικό- της επανεύρεσης της αρμονίας, της ηθικής και της ποιότητας του τρόπου των Ελλήνων. Μας καλεί να υπακούσουμε στο διαχρονικό πρόσταγμα του Παναγιώτη Κανελλόπουλου: «…Απαιτώ να κερδίσουμε την ηθική μάχη που δίνουμε μπρος στα μάτια όλου του κόσμου», άλλωστε «από το παρελθόν θα διασωθεί μόνον ό,τι είναι μεγάλο, θετικό, αρρενωπό, πανάρχαιο. Και τέτοιο –μεγάλο, αρρενωπό και πανάρχαιο- είναι μόνον ένα: Η Ελλάς…»

“Η Πρωϊνή Γνώμη” των Πατρών, 18 Απριλίου 2010
“Ο Εκκλησιολόγος”, 24 Απριλίου 2010

Του Π. Κ. Αλεξόπουλου
Ιατρού της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου

Τούτη την ώρα της ελεύθερης πτώσης της Ελλάδας της ευδαιμονίας και του υπερκαταναλωτισμού στη αμείλικτη πραγματικότητα του σύγχρονου ραγδαίως μεταβαλλόμενου κόσμου μοιάζει να πλησιάζει επιτέλους η ανατροπή του αξιακού συστήματος της Μεταπολίτευσης, του συστήματος της φαυλότητας, της αναξιοκρατίας, της ακινησίας, του φασισμού των οργανωμένων συντεχνιών και μειοψηφιών και της αντιδραστικότητας του αριστερού λαϊκισμού… Το σύστημα αυτό βάσισε την επιβολή του σε ένα μύθο και σε μια αντιδημοκρατική στρατηγική: ο μύθος ήταν η ανιστόρητη προσέγγιση πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 οδήγησε στη πτώση της Απριλιανής δικτατορίας. Στο μύθο αυτό στηρίχθηκε η γενιά του Πολυτεχνείου για να επιβάλλει την «ηθική» της αντιδημοκρατικής στρατηγικής της, που περιελάμβανε την δημιουργία μιας ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας, ιδεολογικοπολιτικό σιωπητήριο, φίμωση και εξουδετέρωση όσων φωνών πίστεψαν και πιστεύουν σε μια ανοιχτή, δημοκρατική, φιλελεύθερη και αξιοκρατική κοινωνία. Η ιδεολογική αμηχανία που ακολούθησε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και ο εγκλωβισμός σε διαχειριστικές-αντιπαραγωγικές λογικές ακινησίας, οκνηρίας, δειλίας και ποπολισμού οδήγησαν στην υιοθέτηση από την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου ενός διεθνώς πρωτότυπου και ταυτόχρονα εξόχως αμοραλιστικού κοινωνικού μοντέλου: Αφενός κατασπατάληση κοινοτικών κονδυλίων για την ικανοποίηση καταναλωτικών αναγκών και όχι επένδυση τους στην αναμόρφωση της παραγωγικής δομής της χώρας και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της και αφετέρου διανομή δανεικών από τις μελλοντικές γενιές στην τωρινή!!! Έφθασε η στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου να αποκαλυφθεί επιτέλους το έγκλημα εναντίον των Ελλήνων του μέλλοντος και η ηθική γύμνια της γενιάς που επιβλήθηκε ιδεολογικοπολιτικά στην Ελλάδα από το 1974 και εντεύθεν. Η καταφυγή για μια ακόμα φορά στην εύκολη λύση του λαϊκισμού και του φανατισμού έναντι των ξένων ή των κερδοσκόπων δεν θα αποδώσει σε βάθος χρόνου, διότι η ηθική κυριαρχία της γενιάς του Πολυτεχνείου πνέει πλέον τα λοίσθια…

Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Οι καιροί μεταβατικοί. Τούτες τις ώρες της παρακμής, της απαισιοδοξίας και του τέλματος οι ενεργοί πολίτες αναζητούν το γνήσιο και το αληθινό. Επιστρέφουν με ευλάβεια στην ενάργεια και την ηθική δυναμική των πηγών. Ψηλαφούν στοιχεία της Ελληνικότητας με καίρια σημασία για το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον. Προετοιμάζονται για να δικαιώσουν στην πράξη την επισήμανση του Albert Camus «Οι Έλληνες είναι ένας από τους λαούς τους οποίους η Ευρώπη των βαρβάρων θα έχει αύριο ανάγκη για να δημιουργήσει και πάλι πολιτισμό…». Ανατρέχουν στο έργο της Γενιάς του `30, αλλά και στον Παπαδιαμάντη, στο Ίωνα Δραγούμη, στον Παλαμά και στον Καβάφη, στα Συναξάρια, στη «Φιλοκαλία», στο Θουκυδίδη, στον Όμηρο. Εμπνέονται από την Ηθική του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Δημητρίου Γούναρη, του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Αλέξανδρου Κορυζή, του Λεωνίδα. Αναβαπτίζονται στην οικουμενική αντίληψη του Ρωμαίικου του Ισοκράτη, του Μεγαλέξανδρου, των Κολλυβάδων, του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Ρωμανού του Μελωδού, των Φωτιστών των Σλαύων, της τέχνης της Μακεδονικής και Κρητικής σχολής… Επιστρέφουν στις πηγές του Γένους. Αντλούν δύναμη. Συναισθάνονται τη σημασία του να είσαι Έλληνας. Παράλληλα παρακολουθούν την πτωτική τροχιά. Αρνούνται όμως πεισματικά τις λογικές των αδιεξόδων. Οργανώνουν τα μετερίζια της αντίστασης. Σχεδιάζουν την δημοκρατική αναγέννηση. Προσμένουν καρτερικά την Άνοιξη, τη λάμψη το Φωτός της Αναστάσεως, με την πίστη πως «αν ξαναγεννηθούμε…θα το επιτύχουμε επικυρώνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό μας και την Ευρώπη» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος).

“Πρωϊνή Γνώμη” Πατρών, 4 Απριλίου 2010

Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπευτικής Κλινικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ένα αχαλίνωτο και αδυσώπητο κυνήγι της επιτυχίας και της ατομικής προβολής, δίχως αναστολές αισθητικών αντιλήψεων ή ηθικού περιεχομένου. Η Πάτρα μια πόλη εγκαταλελειμμένη από το δήθεν εθνικό κέντρο, ταλανιζόμενη από μια ατέρμονη μεμψιμοιρία και εγκλωβισμένη σε διαχειριστικές λογικές του παρελθόντος «πληγώθηκε» πλείστες φορές τα τελευταία χρόνια από τέτοιες συμπεριφορές. Είδε «επιτυχημένους», που συχνά έλκουν και την καταγωγή τους από τούτη τη γωνιά του Ιονίου, να καταφθάνουν στη πόλη δήθεν για να συνεισφέρουν με την τεχνογνωσία και τις περγαμηνές τους, στην πράξη όμως για να υπηρετήσουν τα οικονομικά συμφέροντα τους και να εμπλουτίσουν περαιτέρω τα βιογραφικά σημειώματα τους. Τους είδε να την αγνοούν προκλητικά, να την αρνούνται εμφαντικά ή ακόμα και να την χλευάζουν δίχως αιδώ όταν η «δουλειά» είχε πλέον τελειώσει, συνήθως με πολλαπλά οφέλη για τους ίδιους, αλλά με ζημιές ή στην καλύτερη περίπτωση με πενιχρά κέρδη για την πόλη…

Το καταθλιπτικά άγονο αυτό περιβάλλον έσπασε τούτες τις μέρες ένας μη Πατρινός… Ο κ. Κ. Αλέξης Αλάτσης, που εκλήθη όταν τα τύμπανα του πολέμου είχαν αρχίσει να σημαίνουν την ώρα της μάχης να αντικαταστήσει τον ρίψασπη κ. Θάνο Μικρούτσικο ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οργανισμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης το 2006, επιστρέφει ευλαβικά στη πόλη που τον τίμησε και της προσφέρει ταπεινά –σε πείσμα του ήθους των καιρών μας- ένα αντίδωρο… Τακτοποιεί συνειδητά μια εκκρεμότητα, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε… Είναι πεπεισμένος πως η Πάτρα έχει το κοινό, το πολιτιστικό δυναμικό και την θεατρική κουλτούρα και παιδεία για να παρακολουθήσει πρώτη σε όλη την Ελλάδα την πρεμιέρα της παράστασης «Δίψα» της Sarah Kane που φέρει την μεταφραστική και σκηνοθετική υπογραφή του… Αλήθεια πόσοι από του αργυρώνητους κορυφαίους πατρινής ή μη καταγωγής που μετακλήθηκαν τα τελευταία χρόνια και τιμήθηκαν από την πόλη με αξιώματα και τίτλους εκδήλωσαν τέτοια αισθήματα έναντι της πόλεως και περιποίησαν τους πολίτες της με τέτοια τιμή;

Ο κ. Αλάτσης έκανε τη διαφορά. Διαφορά στο ήθος, στην ευαισθησία, στην ανθρώπινη ποιότητα, της οποίας η τέχνη παραμένει συστατικό στοιχείο, όπως ο ίδιος τονίζει. Δικαίωσε στην πράξη την θέση του νομπελίστα Orhan Pamuk πως ο παλμός των πόλεων γίνεται αισθητός μόνο μέσα από τον ενθουσιασμό της προσέγγισης τους με το βλέμμα του εξωτερικού παρατηρητή, μιάς και η σχέση των ντόπιων με την πόλη βασίζεται στην στατικότητα των αναμνήσεων… Ο κ. Αλάτσης έσπασε μια παράδοση αγνωμοσύνης και ράγισε καίρια το παραμορφωτικό κάτοπτρο της μιζέριας και της χαμηλής αυτοεκτίμησης που ταλανίζει τις υγρές ψυχές των Πατρινών. Μοιάζει να κρίνεται ταιριαχτός του βαριού, στυφού και υγρού αέρα της πόλεως (Παναγιώτης Κανελλόπουλος). Τον ευχαριστούμε!

Η δημοσιοποίηση της πρόθεσης του κ. Κώστα Μακρή, του πλουσιότερου Έλληνα της Αυστραλίας, να συνδράμει οικονομικά την τιτάνια προσπάθεια της ελληνικής κυβερνήσεως για την σωτηρία της εθνικής οικονομίας συνιστά απόδειξη ότι ο επιτυχημένος επιχειρηματίας διαπνέεται από πνεύμα προσφοράς και δωρεών. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο δύναται να ερμηνευθεί και η ατυχής -πιθανότατα λόγω άγνοιας των όρων του παιχνιδιού του συγκεκριμένου χώρου- ενασχόληση του με την δική μας «Παναχαϊκή»… Μήπως η διάθεση αυτή του κ. Μακρή συνιστά μια χρυσή ευκαιρία για την Πάτρα και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της;

Εφέτος συμπληρώνονται 100 έτη από την ίδρυση-συγκρότηση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης των Πατρών. Ο δήμαρχος κ. Ανδρέας Φούρας στον μακρύ κατάλογο των ποικίλων, ανέξοδων, μεγαλοϊδεατικών οραμάτων που συνέλαβε τα τελευταία χρόνια (καρναβαλικό πάρκο, μουσείο πολιτικής ιστορίας, βαγκνερικής αισθητικής ανοικτό-θερινό θέατρο στον Ριγανόκαμπο, κ.α.) προσέθεσε και την αναγκαιότητα του κτιριακού εκσυγχρονισμού της Δημοτικής Βιβλιοθήκης με τη δημιουργία ενός νέου κτιρίου δίπλα στο νέο μουσείο της πόλεως. Φυσικά για υλοποίηση του οράματος, ούτε λόγος… Λόγω της μονολιθικής αντίληψης του κ. Φούρα να αναζητά χρηματοδοτήσεις αποκλειστικά από την κεντρική διοίκηση, αλλά και της δεινής οικονομικής καταστάσεως του ελληνικού κράτους το φιλόδοξο αυτό όραμα μάλλον θα παραμείνει σχέδιο επί χάρτου…

Στο σύγχρονο κόσμο της ελευθερίας και των ανοιχτών οριζόντων υπάρχουν όμως και άλλοι τρόποι για την πραγμάτωση φιλόδοξων και μεγαλεπήβολων σχεδίων… Μήπως ο εν δυνάμει ευεργέτης κ. Κ. Μακρής είναι μια χρυσή ευκαιρία για την Δημοτική Βιβλιοθήκη της Πάτρας του μέλλοντος; Στη δράση των ευεργετών στηρίχθηκε άλλωστε η δημιουργία πολλών δομών στα μεγάλα αστικά κέντρα στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν η οικονομική εν Ελλάδι συγκυρία ήταν ασυγκρίτως δυσμενέστερη σε σχέση με την σημερινή… Σήμερα το ίδρυμα Νιάρχου δημιουργεί τη νέα Λυρική Σκηνή των Αθηνών και τη νέα Εθνική Βιβλιοθήκη στο Φαληρικό δέλτα… Μήπως μια Δημοτική Βιβλιοθήκη των Πατρών με ένα μοντέρνο, λειτουργικό, κοινής αρχιτεκτονικής αισθητικής με το οικοδόμημα του νέου μουσείου της πόλεως, κτίριο στα όρια της Ανθούπολης και με ένα δεύτερο μεταμοντέρνας, βιομηχανικής αισθητικής στα κτίρια της πρώην βιομηχανίας Λαδόπουλου δίπλα στο νέο θέατρο της αίθουσας da Vinci και στο σκανδαλωδώς εγκαταλειμμένο «Εργοστάσιο Τέχνης», συνιστά ένα φιλόδοξο όραμα προς την κατεύθυνση της επίτευξης του μητροπολιτικού ρόλου της πόλης στη λεκάνη της Αδριατικής και του Ιονίου; Ένα όραμα ικανό να εμπνεύσει τον κ. Μακρή ή και άλλους εν δυνάμει ευεργέτες;

Είναι ίσως η ώρα ετούτη η ύστατη προ των επομένων δημοτικών εκλογών για τον κ. Ανδρέα Φούρα και την παράταξη του να προσφέρουν στους σκεπτόμενους πολίτες τούτης της πόλης, που πιστεύουν σε μια Πάτρα Αποστολική πόλη, Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης την ελάχιστη δικαιολογία για να στηρίξουν την επανεκλογή τους το ερχόμενο φθινόπωρο έχοντας ήσυχη τη συνείδηση τους απέναντι στο παρόν και στο μέλλον αυτής της πόλης…Οι πολίτες αυτοί θεωρούν τους λειτουργούς της εκτελεστικής εξουσίας και της αυτοδιοίκησης δημιουργούς, ρέκτες, μαστόρους (όπως π.χ. ο Konrad Adenaouer και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής της δεκαετίας του 50) και όχι ατέρμονους και ατελέσφορους διεκδικητές κρατικών κονδυλίων και επιχορηγήσεων σε καιρούς οικονομικής κρίσης. Ας αναθέσει ο δήμαρχος στον εργατικό και δημιουργικό πρόεδρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης κ. Σπύρο Θεοδωρόπουλο να αναζητήσει κατά τους επόμενους μήνες συστηματικά και εντατικά πιθανούς ευεργέτες και ας τους καλέσουν να συμβάλλουν καίρια στη δημιουργία της Δημοτικής Βιβλιοθήκης της νέας εποχής και των νέων προκλήσεων… Ας τολμήσει ο κ. Φούρας τούτη την ύστατη ώρα να σπάσει την παράδοση της ακινησίας και του τέλματος…Ας αξιοποιήσει επιτέλους τις ευκαιρίες και ας προχωρήσει σε πράξεις ουσίας, πέρα από παραστάσεις διαμαρτυρίας και διαπραγματεύσεις στα διάφορα υπουργεία… Εθελοντές να προσφέρουν και να τον συνδράμουν υπάρχουν… Ο κ. Κώστας Μακρής είναι μονάχα ένας από αυτούς…

Στην Πάτρα στα 902 γεννήθηκα
Τα μάτια μου στο σκότος και στο φως
Εκεί πρωτάνοιξα. Βαρύς στιφός,
Υγρός ο αέρας. Ταιριαχτός του κρίθηκα…

Παναγιώτης Κανελλόπουλος

Σχόλιο στο ιστορικό Μυθιστόρημα «Ο Διστιχηζμένος Κομονιστής» του Δημήτρη Μπατσιούλα (Εκδόσεις Ν. & Σ. Μπατσιούλας)

Του Δρ. Π.Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπευτικής Κλινικής του Technische Universitaet Muenchen

Η βράβευση της Herta Mueller με το Nobel λογοτεχνίας το φθινόπωρο του περασμένου έτους ήταν αναμφίβολα ένας κεραυνός εν αιθρία για την ιστορική αυτοσυνειδησία του συνόλου της ευρωπαϊκής ηπείρου. Τα γραπτά της Mueller συνιστούν μια σιδερένια γροθιά ενάντια στη λήθη και στην αποσιώπηση της βαρβαρότητας του ολοκληρωτισμού που ταλάνισε τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης κατά τoν Ψυχρό πόλεμο. Εν Ελλάδι η βιβλιογραφία και η συζήτηση που αφορούν την ταραχώδη δεκαετία του `40 και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια περιορίζονται σε ιδεολογικά και κομματικά στρατευμένες προσεγγίσεις μανιχαϊστικής υφής που αποσκοπούν πρωτίστως στη δικαίωση των επιλογών και των στρατηγικών της μιας ή της άλλης παράταξης. Δεν επιδιώκουν την καταγραφή των γεγονότων-μαρτυριών, προκειμένου η συλλογική μνήμη συν τω χρόνω να επεξεργαστεί όλες τις παραμέτρους της οδυνηρής αυτής περιόδου και να εξαχθούν τα αναγκαία διδάγματα για το παρόν και το μέλλον του γένους.

Το ιστορικό μυθιστόρημα του Δημήτρη Μπατσιούλα με τον τίτλο «Ο Διστιχηζμένος Κομονιστής» σπάει αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο. Βασισμένο στο χειρόγραφο «Διήγεμα- ο βήος του Γεώργο», που έγραψε στα 1987 ο πολιτικός εξόριστος στη Βουλγαρία θείος του συγγραφέα, δεν φιλοδοξεί να δικαιώσει κάποια πολιτική παράταξη αναδεικνύοντας, ωραιοποιώντας ή αποσιωπώντας επιλεκτικά γεγονότα του μεσοπολέμου και της δεκαετίας του `40 στο χωριό Χρυσό των Σερρών ή της μεταπολεμικής περιόδου στην πολιτική προσφυγιά στη Βουλγαρία των Georgi Dimιtrov και Teodor Zhivkov. Δεν χρησιμοποιεί τη συνήθη ξύλινη γλώσσα, ούτε αναπαράγει κομματικές αγκυλώσεις ή «βεβαιότητες». Περιγράφει δίχως παρωπίδες την συνωμοτική δράση του κομμουνιστικού κινήματος στη περιοχή των Σερρών τη δεκαετία του 1930 και το ανελέητο κυνήγι των κομμουνιστών την περίοδο του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. Με γλαφυρή γλώσσα αναφέρεται στα δύσκολα χρόνια της Βουλγαρικής κατοχής, στις προσπάθειες εκβουλγαρισμού της ελληνικής Μακεδονίας, στους αγώνες και στις μεθόδους στρατολόγησης και ανεφοδιασμού του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού, στις πολιτικές αντιπαραθέσεις που μόλυναν τις σχέσεις των συγχωριανών, στην μέσα σε μια νύχτα μετάλλαξη των Βουλγαρικών κατοχικών δυνάμεων σε αδελφούς Βούλγαρους κομμουνιστές (η καθεστωτική αλλαγή στη Σόφια και ένα κόκκινο περιβραχιόνιο αρκούσαν…). Δεν διστάζει να θέσει το δάκτυλο είς τον τύπον των ήλων της τραγικότητας της Ζαχαριαδικής ένοπλης ανταρσίας, των αντιδράσεων των τοπικών πληθυσμών που βρέθηκαν στη μήνη του εμφυλίου σπαραγμού, της ήττας, του περάσματος πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα (iron curtain) και το σκόρπισμα των αγωνιστών του Δημοκρατικού Στρατού στα βάθη της βουλγαρικής ενδοχώρας. Χωρίς ενδοιασμούς και διάθεση εξωραϊσμού σκιαγραφούνται η αντιπαραγωγική φύση του βουλγαρικού υπαρκτού σοσιαλισμού, η παραοικονομία, τα προνόμια της κομματικής νομενκλατούρας όχι μόνον του καθεστώτος, αλλά και των ηγετικών κύκλων των Ελλήνων πολιτικών προσφύγων, η κομματική και κρατική προπαγάνδα, η έλλειψη αγαθών, η υποβαθμισμένη σε σχέση με την Ελλάδα ποιότητα ζωής, η γραφειοκρατία, ο φόβος, οι στενοί ορίζοντες του ολοκληρωτισμού και της ανελευθερίας… Η μαρτυρία του απλού και αγνού αγωνιστή της Αριστεράς εμπλουτίζει το πολύτιμο υλικό στο οποίο θα ενσκύψει ο αδέσμευτος ιστορικός του μέλλοντος αναζητώντας την ιστορική αλήθεια.

Το μυθιστόρημα του Δ. Μπατσιούλα δεν μένει όμως εγκλωβισμένο στο επίπεδο των πολιτικών γεγονότων και των ιστορικών εξελίξεων. Η εστίαση στις τραγικές συνέπειες του ιδεολογικού φανατισμού και η ιχνηλάτηση του δράματος της αυτοπαγίδευσης του ανθρώπου στη κηδεμονία ενός παντοδύναμου πατριαρχικού κόμματος συγκλονίζουν και συνεισφέρουν στην καταλλαγή και την υπέρβαση των παθών και της αδιαλλαξίας. Ο κομμουνιστής αγωνιστής, ο καπνοπαραγωγός με το κοφτερό μυαλό και τα ελάχιστα φυσικά χαρίσματα που ταλανίζεται από τα αδιέξοδα που συνεπάγεται η στράτευση του στα μετερίζια του ολοκληρωτισμού και των άκρων είναι ο πρωταγωνιστής του έργου. Η σύγκρουση του χρέους έναντι της οικογένειας και των συγχωριανών με τις εντολές του κόμματος, η αμφιβολία για την ορθότητα των επιλογών του κόμματος, ο σεβασμός της ζωής του συνανθρώπου πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις και αντιθέσεις παρατάξεων, η συντριβή και ο πόνος λόγω της απώλειας μελών της οικογένειας του, ο φόβος, το βαθμιαίο ξέφτισμα της λάμψης των κομμουνιστικών ιδεών, η απουσία κοινωνικής δικτύωσης στα χρόνια της προσφυγιάς, η αυτοκαταστροφική εμμονή στο αδειανό πουκάμισο του κομματικού φανατισμού, που γίνεται η αιτία διάρρηξης των εναπομεινάντων δεσμών με την οικογένεια του στην Ελλάδα, και τελικά η εγκατάλειψη και η μοναξιά συμβάλλουν σε μια ανάγνωση των γεγονότων πέρα από το μίσος και το αίμα και απαλύνουν την τραχύτητα δύσβατων ιστορικών μονοπατιών. Παράλληλα η τραγωδία του πρωταγωνιστή καταδεικνύει την ανθρώπινη καταρράκωση, στην οποία καταλήγει ο εγκλωβισμός σε ολοκληρωτικές ιδεολογίες.

«Ο Διστιχηζμένος Κομονιστής» τοποθετεί με ιδιαίτερη μαστοριά κάποιες ψηφίδες του μωσαϊκού της ιστορικής αυτοσυνειδησίας της ανατολικής Μακεδονίας και συνιστά επιπλέον μια γνήσια αμόλυντη από κομματικές σκοπιμότητες μαρτυρία σχετικά με την πολιτική προσφυγιά στις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού. Το πόνημα του Δ. Μπατσιούλα διακηρύσσει, σχεδόν κραυγάζει, στο σύγχρονο ελλαδικό περιβάλλον της πολιτικής και ιδεολογικής ληθαργοκρατίας (Peter Sloterdijk) και του προσδιορισμού των ιδεολογικών διαφορών με όρους marketing και όχι με όρους πολιτικής φιλοσοφίας την αναγκαιότητα εμβάθυνσης της ηθικής όψης της δημοκρατίας, την διαφύλαξη των αρχών της μεσότητας, της μετριοπάθειας και της αντίθεσης στα άκρα (Κωνσταντίνος Τσάτσος). Οι αξίες αυτές συνιστούν αναμφισβήτητα εχέγγυα και ακλόνητα προτάγματα για την πραγμάτωση της εθνικής ενότητας μέσα από τη δημοκρατική πολλαπλότητα και την ελευθερία.

“Ο Εκκλησιολόγος”, 10 Απριλίου 2010
“Πελοπόννησος”, 14 Ιουλίου 2010

Η αποστασία της νομενκλατούρας και το ένστικτο των ανωνύμων

Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου

Η μαζική συμμετοχή των ανωνύμων της Κεντροδεξιάς στις εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας τάραξε τα λιμνάζοντα νερά του συνόλου του οικοδομήματος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σημείωνε η Ελένη Βλάχου στην κρίσιμη καμπή των αρχών της δεκαετίας του ’80: «Αξίζει να σταθεί κανείς λίγο σε αυτό το πραγματικά παράξενο φαινόμενο, αυτή την ελληνική Δεξιά, η οποία αποτελείται από ένα σύνολο που συνδέεται μεταξύ του περισσότερο από ένστικτο, παρά από (επίσημη) ιδεολογία, ή ακόμη πίστη σε πρόσωπα, σε ηγέτες, σε αρχηγούς…Δεν έχασε ποτέ το δρόμο της, χωρίς ποτέ να κοιτάξει τι όνομα φορούσε…». Το δυναμικό και παλλαϊκό παρόν των ενεργών πολιτών της Κεντροδεξιάς στις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας μόνο με όρους ενστικτώδους αντίδρασης δύναται να ερμηνευθεί.

Βάσει της ψυχρής λογικής αναμενόταν μικρή κινητοποίηση του κόσμου της Κεντροδεξιάς παράταξης. Την προεξοφλούσε χαιρέκακα η εγχώρια αριστερόστροφη δημοσιογραφία και διανόηση. Την έτρεμαν οι τιτουλάριοι της Ρηγίλλης. Το κόμμα προερχόταν από μια πολιτικά λαφυραγωγημένη κυβερνητική θητεία, κατά την διάρκεια της οποίας πορεύθηκε κυρίως επικοινωνιακά και ελάχιστα πολιτικά- ιδεολογικά. Δεν αντιστάθηκε στην ιδεολογική μονοκρατορία των αριστερών ιδεών. Ταλανίστηκε από τυχοδιωκτικές, προσωπικές στρατηγικές πλουτισμού, για να παραδοθεί τελικά αμαχητί στην ακινησία, να συμβιβαστεί με την παρακμή και να βυθισθεί στα σκάνδαλα και στη διαφθορά. Στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου γνώρισε την βαρύτερη εκλογική ήττα της ιστορίας του. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της περιόδου που μεσολάβησε από τις εθνικές έως τις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου κυριάρχησαν στους κόλπους της κομματικής νομενκλατούρας συμπεριφορές ανατολίτικου παζαριού, εκβιασμοί, ανίερες συμμαχίες και εξόφθαλμες απόπειρες ποδηγέτησης των επιλογών της βάσης της παράταξης που ανέδυαν δυσοσμία και προκαλούσαν αποστροφή… Παρά το δυσμενές περιβάλλον οι Κασσάνδρες τελικά διαψεύστηκαν…

Η απόφαση προσφυγής στη βάση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας έδρασε καταλυτικά. 780.000 περίπου ενεργοί πολίτες του χώρου της Κεντροδεξιάς προσήλθαν με ατσαλένια υπομονή και αστείρευτο ψυχικό σθένος στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία. Το εγχείρημα –της προσφυγής στον κόσμο της παράταξης- ολοκληρώθηκε και δικαιώθηκε στο κοινωνικό επίπεδο με την απελευθέρωση δυνάμεων και δυναμικών (Παύλος Μπακογιάννης). Παρά την δυσμενή περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την απογοήτευση ο κόσμος της Κεντροδεξιάς δεν ένιωθε –όπως απεδείχθη- ηττημένος. Στηριζόμενος στο ένστικτο του ήταν και είναι βέβαιος πως η εκλογική συντριβή τούτου του φθινοπώρου δεν συνιστούσε ήττα των κεντροδεξιών ιδεών του φιλελευθερισμού, των αξιών της πατρίδας ή της πίστης στο υπερβατικό, αλλά κραυγαλέα αποδοκιμασία της επικοινωνιακής αντίληψης της πολιτικής και της προσέγγισης της πολιτικής δράσης με όρους πλουτισμού και προσωπικών στρατηγικών. Με την ενεργή συμμετοχή τους οι ανώνυμοι της Κεντροδεξιάς διακήρυξαν την καταδίκη της αποστασίας των ηγετικών κύκλων του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας και διατράνωσαν με τον πιο εύγλωττο τρόπο την απόρριψη της αντίληψης του Κεντροδεξιού χώρου ως ψηφοθηρικού μηχανισμού, πολιορκητικού κριού της εξουσίας, αναπαραγωγού των αδιεξόδων, δηλαδή εν τέλει ως αντί- ΠαΣοΚ. Απαίτησαν την απενεχοποίηση της παράταξης και τον ιδεολογικό επαναπροσδιορισμό του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που ταλανίζεται τις τελευταίες δεκαετίες από πρωτόγνωρη ιδεολογική οκνηρία, λόγω της χαμηλής ιδεολογικής αυτοεκτίμησης των κορυφαίων ταγών του.

Η πρόκληση για το νέο ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας είναι η επικαιροποίηση του ιδεολογικού στίγματος του κόμματος. Στο σημερινό περιβάλλον της ακινησίας και της παρακμής, απότοκα της μακροχρόνιας ιδεολογικής και πολιτικής επικυριαρχίας της Αριστεράς, μια δυναμική Νέα Δημοκρατία με σαφή ιδεολογική ταυτότητα που θα κινητοποιήσει ένα μεγάλο τμήμα της διευρυνθείσας κομματικής βάσης της δύναται σε συνδυασμό με τον αιχμηρό και συχνά προκλητικό λόγο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού να θέσει σε εφαρμογή ένα μακρόπνοο σχέδιο ανατροπής της υφιστάμενης ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστερής σκέψης. Με αυτό τον τρόπο θα επιτευχθούν σε δεύτερο χρόνο εκλογικές επιτυχίες και θα καταστεί εφικτή η εφαρμογή κεντροδεξιών πολιτικών στα πλαίσια μιας μελλοντικής κυβερνητικής θητείας, με γνώμονα την πρόοδο και την προκοπή της πατρίδας.

Η πρωτοφανής μαζική συμμετοχή των ενεργών πολιτών του χώρου της Κεντροδεξιάς στην ανάδειξη του νέου προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως ήταν μια απρόσμενη ενστικτώδης αντίδραση υπέρβασης των αδιεξόδων που δημιούργησαν οι ηγετικές ομάδες των τελευταίων χρόνων, και η επιβεβαίωση της αναγκαιότητας αποκατάστασης της ευθείας σχέσης ανάμεσα στην πολιτική βούληση της βάσης και στις πολιτικές επιλογές του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. «Όταν δεν δίνουν οι πολιτικοί ηγέτες μαθήματα στους Λαούς, δίνουν οι Λαοί μαθήματα στους ηγέτες» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος).

‘Πρωϊνή Γνώμη’, 13 Δεκεμβρίου 2009