Του Δρ. Π.Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπευτικής Κλινικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου
Το φθινόπωρο του 2009 οργανώθηκε στην Αθήνα ημερίδα από το ίδρυμα ιστορίας του Ελευθερίου Βενιζέλου με γενικό θέμα τη δίκη των οκτώ και την εκτέλεση των έξι το 1922. O τόμος με τις ομιλίες της ημερίδας κυκλοφόρησε προσφάτως και τον παρουσίασε στο φύλλο της Πελοποννήσου της 19ης Ιουλίου ο διακεκριμένος νομικός και ιστορικός Χρ. Μούλιας. Μια από τις εισηγήσεις πραγματεύεται την πολιτικοκοινωνική δράση και την μοίρα του κορυφαίου των έξι, του γενάρχη του κυρίαρχου ρεύματος της ελληνικής Κεντροδεξιάς Δημητρίου Γούναρη. Ο εισηγητής Δ. Μιχαλόπουλος χαρακτηρίζει το Γούναρη διανοούμενο της Δεξιάς και εστιάζει στον τολμηρό και ριζοσπαστικό λόγο του και στην καινοτόμο δράση του. Αναφέρεται στην δίχως υπεκφυγές καταγγελία από μέρους του Πατρινού πολιτικού των ασύδοτων οικονομικών συμφερόντων, στην εναντίωση του στην «προνομιούχο ολιγαρχία την νεμόμενη τους πόρους του δημοσίου ταμείου, που συνιστά έκτρωμα των Συνταγμάτων, του κοινοβουλευτισμού και των ελευθεριών». Οι επισημάνσεις του Δ. Μιχαλόπουλου ξενίζουν ίσως τον σύγχρονο αναγνώστη. Μοιάζει σχήμα οξύμωρο η καταδίκη των ασύδοτων οικονομικών συμφερόντων, που φαλκιδεύουν την Δημοκρατία, από τον γενάρχη της Ελληνικής Κεντροδεξιάς.
Η αδιαμφισβήτητη ιδεολογικοπολιτική κυριαρχία της αριστερής σκέψης από το 1974 και εντεύθεν, σε συνδυασμό με την χαμηλή ιδεολογική αυτοεκτίμηση της Νέας Δημοκρατίας, έχει επιβάλει την αντίληψη πως η Δεξιά υπηρετεί και ευνοεί τις επιδιώξεις της άρχουσας τάξης και των οικονομικά ισχυρών. Η υπενθύμιση του αγώνα του Δημητρίου Γούναρη ενάντια στις οικονομικές ολιγαρχίες έρχεται όμως να αναδείξει μια διάσταση της Κεντροδεξιάς που έτεινε να βυθιστεί στη λήθη: Η βαθύριζη Δεξιά των ιδεών της ελευθερίας, της πίστης στο υπερβατικό και στην ιδιοπροσωπεία των ανθρώπων, των κοινοτήτων και των εθνών είναι βαθιά αντιυλιστική και ίσως κατά μια έννοια αντικαπιταλιστική. Είναι φυσικά υπέρ της ελεύθερης αγοράς ως χώρου ελευθερίας, παραγωγικότητας και δημιουργίας. Όμως «η ελεύθερη αγορά δεν είναι δόγμα» (Παύλος Μπακογιάννης). Δεν είναι πανάκεια. Συνιστά μια σημαντική παράμετρο της ανοιχτής κοινωνίας, που οδηγεί στην απελευθέρωση των ανθρώπων, στην ολοκλήρωση της δημοκρατίας και στην απρόσκοπτη πρόοδο. Επιβάλλεται όμως η λειτουργία της αγοράς να διέπεται και να καθορίζεται από κανόνες. Σε αντίθεση με όσα υποστηρίζει η προπαγάνδα της Αριστεράς, η Δεξιά ως ιδεολογία και πράξη «αντιστέκεται σθεναρά στον μονοθεϊσμό της αγοράς» (Mario Vargas Llosa). Επιδιώκει την «τήρηση ενός κώδικα ηθικής των συναλλαγών και την επιβολή του μέτρου στην αξία του χρήματος» (Χρίστος Γούδης) και όχι την προώθηση των συμφερόντων της οικονομικής ολιγαρχίας, όπως η αριστερή προπαγάνδα ισχυρίζεται.
Σε αντιδιαστολή με την σύγχρονη διαχειριστική αντίληψη της πολιτικής που τόσο στοίχισε τις τελευταίες δεκαετίες στον τόπο, η πολιτική είναι για τον Γούναρη και τους ιδεολόγους του φιλελεύθερου-συντηρητικού ριζοσπαστισμού της Δεξιάς πρωτίστως «ενεργός διεύθυνσις του πραγματικού βίου της κοινωνίας» και όχι υποταγή στα κελεύσματα οικονομικών παραγόντων. «Εκτελεί το έργον της όχι εφευρίσκουσα και ανακηρύττουσα τας αρχάς που την εμπνέουν, αλλά δια της πραγματικής μεταβολής της κοινωνίας επί των αρχών τούτων» (Δ. Γούναρης). Η δεξιά σκέψη και πολιτική πρακτική δεν συμβιβάζεται με τα κατεστημένα. Συγκρούεται μετωπικά με όλους τους παράγοντες που συρρικνώνουν τις ελευθερίες των πολιτών και δυναμιτίζουν την λειτουργία της Δημοκρατίας. Υπηρετεί την ανοιχτή κοινωνία. Χαλυβδώνει την κοινωνική συνοχή και ενισχύει την πολιτισμική ταυτότητα της κοινότητας.
Τούτη την ώρα της δραματικής και βίαιης υποβάθμισης των συνθηκών ζωής, της ιδεολογικής σύγχυσης και του ηθικού τέλματος η επιστροφή στην ουσία των πραγμάτων και στην γνησιότητα των πηγών συνιστά μονόδρομο, πηγή εμπνεύσεως, αλλά και ρήξη με την κυριαρχία στους πολιτικούς στίβους του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Η γόνιμη επαναπροσέγγιση της κληρονομιάς του Δημητρίου Γούναρη, του Ίωνα Δραγούμη, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Ιωάννη Μεταξά, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Κωνσταντίνου Τσάτσου, του Σπύρου Μαρκεζίνη και του Παύλου Μπακογιάννη από την σύγχρονη ελληνική Κεντροδεξιά δύναται να αποδομήσει την καρικατούρα που επέβαλε ως δεξιά ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα η μεταπολιτευτική κυριαρχία της Αριστεράς, και να συμβάλλει στην ιχνηλασία της ανηφορικής και κοπιώδους πορείας των ενεργών δημοκρατικών πολιτών προς την αναγέννηση του τόπου, προς μια ανοιχτή κοινωνία δημιουργίας, ανταγωνιστικότητας και προκοπής. «Ναι, όλα αυτά τα χρόνια η Ζωή περιμένει να έρθει η δική της σειρά!» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)
Πελοπόννησος, 18 Σεπτεμβρίου 2010
