Category Archives: Uncategorized

Λίγες χαμάδες με αφορμή την επανέκδοση του “Εξώστη” του Νίκου Καχτίτση, σημαντικότατου νεωτερικού αφηγητή. Ο “Εξώστης” είναι ένας βασανιστικός μονόλογος αναμέτρησης με ενοχές και εσωτερικά αδιέξοδα…

“Θέλω εδώ. Εδώ στην πατρίδα μας, την καλύτερη γη που γνώρισα, που υπάρχει. Είχα την εσφαλμένη επιθυμία να ταξιδεύω. Εταξίδεψα στην Αφρική, την Ευρώπη, την Αμερική, τον Καναδά. Δεν βρήκα τέτοιον τόπο, τέτοιους ανθρώπους πουθενά” Νίκος Καχτίτσης (Oθ. Καχτίτσης, “Τώρα επάνω στο νεοσκαμμένο τάφο του αδελφού μου Νίκου Θ. Καχτίτση”, εφημ. Πατρίς, Πύργος 9 Ιουλίου 1970)

O «Εξώστης» του Ν. Καχτίτση σε νέα έκδοση

Νίκος Καχτίτσης: Το «άλλο» πρόσωπο της ελληνικής λογοτεχνίας

Καχτίτσης, ξανά! Ο λεπιδοπτερολόγος της αγωνίας λάμπει πάλι στους λειμώνες

Aνυποψίαστε αναγνώστη,
οι γραμμές που ακολουθούν δεν συνιστούν δοκίμιο. Είναι η απλή, σχεδόν ακατέργαστη, κραυγή ενός νέου τόσο για την αστοχία του σύγχρονου ανθρώπου, όσο και για την καθημερινή απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι σήμερα ανέστιος. Οικοδόμησε ένα πολιτισμό άκριτα υλιστικό, που δυστυχώς δεν είναι η πατρική του εστία. Με την τεχνολογική και επιστημονική πρόοδο και με την οικονομική εξέλιξη προσπάθησε να αυτοπροσδιοριστεί . Τελικά οδηγήθηκε στην αλλοτρίωση, στην αποξένωση και στη μοναξιά. Μέσα στον ορυμαγδό της παραγωγής και της αέναης ανάπτυξης ο σύγχρονος άνθρωπος απώλεσε την πρωταρχική ικανότητα της ειλικρινούς επικοινωνίας και της αληθινής κοινωνίας με το πρόσωπου του άλλου. Αγνόησε την αλήθεια ότι η αυτοολοκλήρωση προϋποθέτει τη νίκη έναντι του έντρομου εαυτού του και την οικειοθελή παράδοση στην αλήθεια της σχέσης. Ε λοιπόν αυτό που πιστεύω είναι ότι η IFMSA συνιστά ένα χώρο/στίβο δραστηριοποίησης στον οποίο, χωρίς προαπαιτούμενα και δεσμεύσεις, συναντάμε το πρόσωπο του άλλου, δίχως διακρίσεις φυλής, φύλου ή θρησκείας. Συμμετέχουμε σε εθελοντικές δραστηριότητες, εξωτερικεύοντας την εσώτατη ανάγκη μας για προσφορά, που κατ’ουσία αποκαλύπτει τη δίψα μας για την ειλικρινή ανθρώπινη επικοινωνία.

Νομίζω ότι τα παραπάνω αρκούν για να καταδείξουν μια ακόμα εξαιρετικά σημαντική πτυχή της 50χρονης πορείας της IFMSA. Περαιτέρω ανάλυση δεν προσφέρει κάτι παραπάνω. Άλλωστε τα συμπεφωνημένα υπονοούμενα που υποκρύπτονται ανάμεσα στις γραμμές του κειμένου, ξεγυμνώνονται φωτισμένα από το φως και το χρώμα της γλώσσας μας, ως στοιχείου, καίριου και κύριου, του τρόπου της καθ’ημάς ανατολής. Καλή συνέχεια στις προσπάθειες όλων μας!!! “Σήκω Ψυχή μου δώσε ρεύμα, βάλε στα όργανα φωτιά, να τιναχθεί σα μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά”-Διον. Σαββόπουλος

Dear reader,
the following text is unfortunately not an essay. It is just a young man’s cry, coming directly from my consciousness . By the time it is published, it will have belonged to you , though it is the sound of my soul.

Since the demice of the 2nd world war science, technology and economy have advanced at a greater pace than any other time in history. Scientific and technological developments of great significance, such as the containment of epidemics or the wide use of nuclear power, have had a dramatic impact on modern life and they have meant a step forward for consumerism, but two steps backwards for human psychological balance. Τhis is clearly illustrated by the fact that mental illnesses are on the increase. Moreover modern societies do not feel blissful and prosperous, since a large number of its members suffers not only from depression , but also from loneliness . The great majority of human relationships has been structured along the materialistic values of comsumerism. People tend to be incapable of being engaged in friendships, or to experience real love. Human communities across the globe face the scourge of the lack of communication.

Despite the above mentioned situation IFMSA gives its members the opportunity to meet each other without political, social, religious or national barriers. Impelled by powerful idealistic motivations, IFMSA members participate actively in a field of sincere human communication , which seems to be a basic , as well as vital necessity of human communities. IFMSA actually suggests the changes which ought to take place at the level of human relations and which confer the certainty of the eradication of the appalling feelings of loneliness and depression .Long Live IFMSA!!!!!!!!!
“There is no drug which can cure, what cannot be cured with bliss” -Gabriel Garcia Marques

Vagus- The IFMSA Newsletter, Summer 2001

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύθηκε τη Μεγαλοβδομάδα που πέρασε στην εφημερίδα «Πελοπόννησος». Θυμόμουν καλά πως το είχα κρατήσει διότι με είχε εντυπωσιάσει ο τρόπος που ξεγυμνώνει και εκθέτει με λόγια απλά και άμεσα την ιδιοτέλεια της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, τη μονομερή και μονομανική ενασχόληση μας με το χρήμα, τα δάνεια, τα χρέη. Αυτός ο εγκλωβισμός συνιστά απόρροια της κυριαρχίας του οικονομισμού τις τελευταίες δεκαετίες και της ληστρικής αφαίμαξης του κοινωνικού σώματος τη τελευταία διετία… Το «ξετρύπωσα» την περασμένη Δευτέρα ανάμεσα σε σημειώσεις και σωρούς αποκομμάτων στην Πάτρα με θέα τον Πατραϊκό και την Παλιοβούνα…

Γερμανικές Αποζημιώσεις
Του Δημήτρη Αβραμίδη

Κοιτάζω τους πολιτικούς που μάς μιλάνε για τις γερμανικές αποζημιώσεις και που τις σχετίζουν με το μέγεθος του δημοσίου χρέους. Να πάρουμε δηλαδή από του Γερμανούς, ως κατοχική αποζημίωση, τα τριακόσια τόσα δισεκατομμύρια που χρωστάμε σήμερα και να ξοφλήσουμε μια και έξω.
Με πιάνει μια ντροπή κάθε φορά που συναντάω αυτή τη λογική. Ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός στα Καλάβρυτα. Το Δίστομο. Οι νεκροί της εθνικής αντίστασης. Οι υλικές καταστροφές. Οι νεκροί από την πείνα και τις κακουχίες. Οι άνδρες που πολέμησαν στην Αλβανία. Τι είναι όλα τούτα; Είναι λεφτά που τα ζητάμε πενήντα χρόνια μετά για να πληρώσουμε δάνεια που εμείς πήραμε και που κυρίως πήγαν στην κατανάλωση.
Πρέπει να είμαστε μια ολωσδιόλου ξεδιάντροπη γενιά. Όχι μόνο υποθηκεύσαμε το μέλλον των παιδιών μας, αλλά επιπλέον ζητάμε να εισπράξουμε εμείς τώρα, για όσα υπέστησαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Εκείνοι οι στίχοι του Ντίνου Χριστιανόπουλου μου έρχονται στο νου με κάτι τέτοια, οι στίχοι που λένε: «Καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξέρες/ γιατί το τζάκισες το χέρι σου./ Το τζάκισες για να χορεύουν σέικ/ τα κωλόπαιδα»…

H ΑNAIΔΕΙΑ, η ευτέλεια και η θλιβερή αισθητική του μικροαστού Ελληναρά αναδείχθηκαν μέσω της συνέντευξης του Αλέξη Τσίπρα στο CNN (μαντάμ Μέρκελ…). Αναδεικνύονται επίσης από τα πρακτικά των συναντήσεων των πολιτικών αρχηγών με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας… “Τιτανομαχiες” σπιθαμιαίων πολιτικών αναστημάτων, δίχως ίχνος αντίληψης της κρισιμότητας των καιρών και των διακυβευμάτων όχι τόσο για το Ελληνικό κράτος, όσο για το Γένος… Γιατί το Γένος για να ανοίξει τα φτερά του έχει ανάγκη υπερεθνικά περιβάλλοντα, έχει ανάγκη σήμερα την Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία… Το πείραμα του εθνικού κράτος δεν ευδοκίμησε στην Ελλάδα… Ίσως γιατί η ελληνική ταυτότητα -σε πείσμα των εγχώριων κηρύκων του Διαφωτισμού- δεν είναι άμεσα συνδεδεμένη με το εθνικό κράτος… Πιθανολογώ πως θα τρίζουν τα κόκαλα του Παλαιολόγου, του Πατροκοσμά, του Μακρυγιάννη, του Παπαναστασίου, του Δραγούμη, του Σεφέρη, του Βενιζέλου, του Θεοτοκά, του Γούναρη, του Κανελλόπουλου, του Καραμανλή, του Γεωργίου Παπανδρέου, του Μεταξά, του Γεωργίου Φραντζή, του Τσάτσου, του Ηλιού, του Παλαμά, του Καβάφη, του Σοφούλη και τόσων άλλων με την κατάντια της ηγέτιδας τάξης των Ελλήνων… Η Ελλάδα που δημιούργησε ο “Μεγάλος που ακόμα ζει και μας οδηγεί” προελαύνει… προς τον Άδη και την ευτέλεια… Καλό δρόμο Συνέλληνες…