Category Archives: Χωρίς κατηγορία

Το Στίγμα της ημέρας, γράφει ο Σ. Χολιαστής

Ο Τσακαλώτος λέει ότι το Σύμφωνο Σταθερότητας είναι ένας μόνιμος ζουρλομανδύας. Λύστε μας, λοιπόν. Μας περιμένει ο στρατός στο Βατερλώ για τη μάχη…

Κωνσταντίνος Μάγνης

Πελοπόννησος, 30 Δεκεμβρίου 2016

…The gossip-mill, he thinks, turning day and night, grinding reputations. The community of the righteous , holding their sessions in corners, over the telephone, behind closed doors. Gleeful whispers. Schadenfreude. First the sentence, then the trial…

… When did a sheep last die of old age? Sheep do not own themselves, do not own their lives. They exist to be used, every last ounce of them, their flesh to be eaten, their bones to be crushed and fed to poultry. Nothing escapes, except perhaps the gall bladder, which no one will eat. Descartes should have thought of that. The soul, suspended in the dark, bitter gall, hiding…

… Βut he is too depressed to act. Let it all go to hell, he thinks, and sinks into a chair and closes his eyes…

… A life of a superannuated scholar, without hope, without prospect: is that what he is prepared to settle for?…

… You behave as if everything I do is part of the story of your life. You are the main character, I am a minor character who doesn’t make an appearance until halfway through. Well, contrary to what you think, people are not divided into major and minor. I am not  minor. I have a life of my own, just as important to me as yours is to you, and in my life I am the one who makes the decisions…

… “How humiliating” he says finally. “Such high hopes, and to end like this”. “Yes, I agree, it is humiliating. But perhaps that is a good point to start from again. Perhaps that is what I must learn to accept. To start at ground level. With nothing. Not with nothing but. With nothing. No cards, no weapons, no property, no rights, no dignity”. “Like a dog”. “Yes, like a dog”…

Σαν παιδί και λιγάκι αργότερα σαν άγουρος έφηβος συνήθιζα να περνάω από το ιατρείο του στην Ερμού για τα κάλαντα κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Μετά, όταν η μπογιά μου στα κάλαντα είχε πια παρέλθει, η επίσκεψη μου στο ιατρείο για τις εόρτιες ευχές έγινε συνήθειο με χαρακτήρα  εθίμου. Αργότερα, κατά τα χρόνια της αποδημίας στην κεντρική Ευρώπη, όπου και εάν βρισκόμουν, στο σπίτι, στο νοσοκομείο ή σε εκδρομή σε αγαπημένους φίλους φρόντιζα πριν τις 12 το μεσημέρι της παραμονής των Χριστουγέννων να του τηλεφωνώ στο ιατρείο ή τα τελευταία έτη, όταν τα σημάδια του χρόνου δυσκόλευαν πια τις μετακινήσεις του, στο σπίτι. Το τηλεφώνημα ξεκινούσε δίχως χαιρετισμό, με το “εθιμικό” ερώτημα της ημέρας: “Να τα πούμε;”. Φέτος τα πράγματα είναι αλλιώς… Ούτε κάλαντα, ούτε τηλεφώνημα, ούτε ευχές, μόνο  σιωπές και απουσία… Έτσι είναι οι άνθρωποι, έτσι είναι ο χρόνος, έτσι τα όρια της επίγειας ζωής μας… Χαιρετίσματα πολλά Μπάρμπα- Γιάννη…

…Ομιλείτε περί πραγμάτων, σπανίως περί προσώπων και ουδέποτε δια τον εαυτό σας…

Κωστής Στεφανόπουλος

Μια έμμεση απάντηση στο φίλο και συνάδελφο ΚΓ

Απόσπασμα από τη συνέντευξη της κ. Αθηνάς Κακούρη στην Κρίστυ Κουνινιώτη που δημοσιεύθηκε στην “Πελοπόννησο της Κυριακής” της 4ης Δεκεμβρίου 2016

Κρίστυ Κουνινιώτη: Πότε και με ποιά αφορμή αρχίσατε να ασχολείστε με το θέμα των “δύο Βήτα”;

Αθηνά Κακούρη: Πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, ξαναδιαβάζοντας τυχαία τα σχετικά με το κίνημα του 1935 έφθασα στην περιγραφή του Βενιζέλου στην Κρήτη: Καβαλημένος σε έναν μαντρότοιχο, όλος ζωντάνια και ορμή, παρακινούσε τους οπαδούς του να ξεσηκωθούν για να καταλάβουν την εξουσία. “Ο αγών θα είναι μακρύς…” έλεγε με ενθουσιασμό.  Η σκηνή αυτή με πάγωσε. Μιλούσε ένας άνθρωπος στην ηλικία μου πια. Μιλούσε επίσης ο αρχηγός μιας μεγάλης παράταξης μιας χώρα, η οποία είχε γνωρίσει μέσα σε δεκαπέντε χρόνια μια εικοσαριά στρατιωτικά κινήματα…, της Ελλάδας που βρισκόταν στην άκρη μιας Ευρώπης έτοιμης να εκραγεί, ενώ η ίδια ήταν οικονομικά μισοκατεστραμμένη, με εκατοντάδες δυστυχείς πρόσφυγες, και πολεμικά απαρασκέυαστη. Της χρειαζόταν τώρα και άλλη εσωτερική σύγκρουση;

… Αυτά ως πρόγευμα… Τα καίρια και ουσιαστικά στην παρουσίαση του βιβλίου της Αθηνάς Κακούρη, στην αίθουσα της Φιλαρμονικής Εταιρίας Πατρών την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου στις 20:00… 

Μεταμορφώσεις

Σκαλίζοντας εχθές σχεδόν αξημέρωτα τη βιβλιοθήκη μας αναζητώντας κάποια κείμενα που θα μπορούσαν να κοσμήσουν τη ραδιοφωνική εκπομπή της ερχόμενης Τρίτης, προπαραμονής της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, “έπεσα” πάνω στην ακόλουθη δήλωση του Κωστή Στεφανόπουλου που έχει καταγραφεί σε τεύχος της ιστορικής έκδοσης “Πολιτικά Θέματα” το Δεκέμβριο του 1985.

“Υπέστητε- είπε απευθυνόμενος στον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου- οβιδιακές μεταμορφώσεις. Αρχικώς εμφανιστήκατε ως Έλληνας Σιμόν Μπολιβάρ, εθνικοαπελευθερωτής. Δεν ξέρω από τι θέλατε να μάς εθνικοαπελευθερώσετε, αλλά αυτό είναι δικός σας λογαριασμός. Εν συνεχεία μεταβληθήκατε σε έναν Άι- Βασίλη, φορτωμένο με δώρα, που τα μοιράζατε σε όλους ανεξελέγκτως. Οι ζητούντες θα ελάμβαναν. Και καταλήξατε σήμερα να μιμείστε το Θωμά τον Καππαδόκη, το γνωστό υπουργό οικονομικών του Ιουστινιανού που πρώτος εφήρμοσε αυστηρά τη λιτότητα”.

Βρήκα τη δήλωση του Στεφανόπουλου, 31 σχεδόν χρόνια μετά, χαριτωμένη και ίσως δρομοδεικτική των μεταμορφώσεων στις οποίες θα υπέβαλλαν τις επόμενες δεκαετίες οι εκάστοτε κρατούντες τον εαυτό τους  και την πολιτική ταυτότητα τους προκειμένου να μένουν πεισματικά γαντζωμένοι στη γλυκιά εξουσία… 31 χρόνια μετά…   Déjà vu and déjà vécu feelings…

Κάθε τρίτη 22:00-23:00 στον UP FM το ραδιοφωνικό σταθμό του Πανεπιστημίου Πατρών

upfm.upatras.gr ή FM 90,4

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

αναφέρθηκε ευστόχως στο φύλλο της 11ης Οκτωβρίου  πως ο Δημήτριος Γούναρης “φρόντισε” να εξοφληθεί το ποσό των 200.000 δραχμών υπέρ του Δημοσίου που τού επιδίκασε το έκτακτο στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε θάνατο. Το ποσό δεν εξοφλήθηκε όμως από χρήματα του γενάρχη της ελληνικής Κεντροδεξιάς, ούτε ο ίδιος είχε προβλέψει κάτι τέτοιο στη διαθήκη του, μιας και όταν τη συνέταξε δεν είχε ακόμα μεταφερθεί στις φυλακές Αβέρωφ, όπου ανακοινώθηκε στους κατηγορουμένους η απόφαση του στρατοδικείου. Το χρέος ξεπληρώθηκε από τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη που επίσης βάδιζε στο θάνατο ως ένοχος εσχάτης προδοσίας. Λίγο πριν τη μεταφορά τους από τις φυλακές Αβερώφ ενώπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος ο Πρωτοπαπαδάκης θυμήθηκε πως ο φίλος και συναγωνιστής του Γούναρης ήταν πένης και δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει την αποζημίωση που του είχε επιδικάσει το έκτακτο στρατοδικείο. Προκειμένου να μη θιγεί η αξιοπρέπεια του Γούναρη, άλλαξε ο Πρωτοπαπαδάκης τη διαθήκη του, ούτως ώστε να πληρωθεί η αποζημίωση από τη δική του περιουσία, παρότι σε λίγα λεπτά και οι δυο θα έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος! Άλλοι καιροί, άλλα ήθη…

Χρήζουν ίσως ιδιαίτερης μνείας τα λόγια του Δημητρίου Γούναρη στο κελί των φυλακών Αβέρωφ στον παλιό συνεργάτη του Χαρ. Βοζίκη: “Έχω τη συνείδηση μου ήσυχη. Έκανα τον απολογισμό μου. Επεσκόπησα όλο το παρελθόν μου. Εύρον ότι ως πολιτικός έπραξα ό,τι ηδυνήθην δια την πατρίδα μου. Εύρον ότι ως άνθρωπος ουδένα εν γνώσει έχω αδικήσει”…

Με τιμή

Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλος

Ψυχίατρος

“Πελοπόννησος”, 13 Οκτωβρίου 2016