Μια εβδομάδα και κάτι μετά την ιφιγενοποίηση της Κύπρου στο βωμό του ενιαίου νομίσματος και των ανίερων σκοπιμοτήτων των διεθνών τοκογλύφων έρχεται η επέτειος της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ ως ανελέητος “φουνταριστός” της μνήμης να τρυπήσει τα δίχτυα της κατήφειας, της παραίτησης και της απαισιοδοξίας. Τα δίχτυα που εδώ και σχεδόν τέσσερα χρόνια υφαίνει ο αργός θάνατος της Ελλαδικής οικονομίας και μαντάρησε αστραπιαία όπου απαιτήθηκε η συμφωνία ολετήρας του Κυπριακού τραπεζικού συστήματος…
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=snGu0qonpl0]
Μνήμη ΕΟΚΑ… 58 χρόνια μετά από εκείνη την αυγή που ακούστηκε στην Κύπρο το προσκλητήριο του Διγενή σε αρραβώνα Ελευθερίας … Προσκλητήριο σε αγώνα αυτοδιάθεσης και δυναμικού παρόντος στην ιστορική συνέχεια του Γένους… σε πείσμα των αντικειμενικών δεδομένων και των δήθεν ιστορικών εθισμών τοπικού χαρακτήρα… Σε τούτο το σημείο εντοπίζεται η «εκρηκτική» επικαιρότητα του μηνύματος του αντάρτικου του ’55-’59… Ειδικά σήμερα που αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας, δειλά εκκινεί να υποπτεύεται -όχι σε επίπεδο ιδεολογικό ή συνθηματολογικό- πως σε πείσμα των τριάντα τόσων χρόνων κάλπικης ευμάρειας και κίβδηλου ευδαιμονισμού συνεχίζει να σηκώνει στις πλάτες του την άκαυτη βάτο της μνήμης της Πίνδου και του Άθωνος… Άλλωστε τι “επιγενετικές” επιδράσεις να έχουν τριάντα χρόνια σε μια πορεία 35 και βάλε αιώνων μεταξύ σφύρας και άκμονος;…
“Δεν είμαστε σε σταυροδρόμι, είμαστε μπροστά σε μία αβυσσαλέα μαύρη τρύπα. Ο δρόμος είναι υποχρεωτικά ή πάνω ή κάτω. Απορρίψτε το έρμα και ετοιμαστείτε για κάθετη απογείωση. Ο φοίνικας που θα αναγεννηθεί από τις τέφρες αυτού τού ηθικά ετοιμόρροπου συστήματος πρέπει να έχει, και θα έχει, πλατειές και δυνατές φτερούγες…” (Χρίστος Γούδης)