Θυμάμαι πριν από χρόνια μια φλεβαριάτικη Τσικνοπέμπτη. Σκαστός με το τρένο από Νυρεμβέργη για Μόναχο.
Η άφιξη απρόσμενη. Έκπληξη…
Το μάτι πίσω από το «μάτι» της θύρας
Το καινούργιο «άγνωστο» πανωφόρι
Η δυσπιστία σου έναντι του οπτικού ερεθίσματος
Το δάκρυ σου
Η αγκαλιά ως το τώρα…
Φωτογραφία της μνήμης σχεδόν καρμπόν του σήμερα: Πορεία με στροφές κλειστές…
Μόνο που στο πεδίο τώρα υπάρχει και ένας ακόμα παίκτης…
Ατίθασος, παιγνιώδης, απρόβλεπτος… ως παιδί…
Θυμήσου
ακούμπα στο 2
νιώσε
στηρίξου στο 2
άκου
καρτέρα οχυρωμένη στο 2
υπόμεινε και επέμεινε
Πέτα ψηλά! Για το στόχο σου
Το 2 της ενότητας, γέννημα θρέμμα της τήξης των μονάδων… Σκαρί γερό!
