Αξιότιμε κ. Χριστόπουλε,
σας γράφω σχετικά με το άρθρο σας στη «Σημερινή» της 9ης Μαΐου 2009 με τον τίτλο «Νέο λιμάνι, Φλωράτος, Λαδόπουλος, οράματα», αλλά και όσα με ακρίβεια τομών επιδέξιου χειρούργου επισημαίνετε στο βιβλίο σας «Μισές Αλήθειες» σχετικά τις χαμένες ευκαιρίας της Πάτρας μας. Θεωρώ τις διαπιστώσεις σας εξόχως εύστοχες. Το πρόβλημα είναι πως παραμένουν δυστυχώς διαπιστώσεις και δεν μετουσιώνονται σε πράξη και δράση, πολιτική και κοινωνική. Δεν μιλάω φυσικά σε επίπεδο προσωπικό. Αναφέρομαι στη διάσταση διαπιστώσεων και πολιτικών επιλογών, στη διχασμένη, -σχεδόν σχιζοφρενική- πολιτική συμπεριφορά των σκεπτόμενων πολιτών τούτης της πόλης που κινούνται στον (ευρύτερο) χώρο του ΠαΣοΚ και παραμένουν όμηροι μιας δημοτικής παράταξης, χαρακτηριζόμενης από ένδεια οραμάτων, πολιτική νωθρότητα και διαχειριστική αναποτελεσματικότητα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την πόλη στο μαρασμό και στην παρακμή. Δυστυχώς αυτοί οι πολίτες –όλοι εμείς- έως σήμερα δεν κατορθώσαμε να υπερβούμε τις κομματικές παρωπίδες μας … Σε τούτο το σημείο είναι ίσως κρίσιμος ο ρόλος των σκεπτόμενων προοδευτικών λειτουργών του τοπικού τύπου… Οι διαπιστώσεις και οι συμπεριφορές Επιμηθέως δυστυχώς δεν διαλέγονται με το παρόν και το μέλλον…δημιουργούν απλώς πικρία και απογοήτευση… Είναι καιρός να σκεφτούμε και να δράσουμε ως Προμηθείς, να στηρίξουμε την κρίσιμη ώρα τις δημιουργικές προτάσεις…τα ανοιχτά μυαλά… τους ανθρώπους με όραμα, όρεξη για δουλειά και ρεαλιστικές λύσεις. Να συμπαραταχθούμε μαζί τους όχι μόνο τη πρώτη Κυριακή των δημοτικών εκλογών, και στη συνέχεια να επιστρέφουμε έστω και με βαριά καρδιά στο κομματικό μας μαντρί, αλλά και την κρίσιμη και ουσιαστική Κυριακή του δεύτερου γύρου… Διαφορετικά μετά από κάποια χρόνια θα μπορούμε να ερμηνεύσουμε- αποκωδικοποιήσουμε τι εννοούσε ο κ. Α. Φούρας με το όνομα του συνδυασμού του «Πρωτεύουσα Πόλη»: Η αντιδραστικότητα της σημερινής δημοτικής αρχής (εγκατάλειψη του Λαδόπουλου, δημιουργία προσκομμάτων στα πολλαπλά αναπτυξιακά σχέδια του ΟΛΠΑ, απουσία οράματος για το μέλλον της πόλεως) απειλεί να οδηγήσει την πόλη σε μια οικονομική και κοινωνική ερημοποίηση, αφού η απουσία αναπτυξιακών οραμάτων και η αντιπαλότητα έναντι της ιδιωτικής επιχειρηματικής πρωτοβουλίας συνεπάγεται τη μετοικεσία των δυναμικών Πατρινών στην Αττική και την επιστροφή τους στη γενέθλια πόλη μόνο για αναψυχή και περίπατο στην απέραντη πανέμορφη παραλία της που θα έχει κάτι από την ατμόσφαιρα που συναντά κανείς στο πάλαι ποτέ πολύβουο, αλλά σήμερα γαλήνιο και ρομαντικό λιμάνι του Γαλαξιδίου…
Αξιότιμε κ. Χριστόπουλε,
λόγω εργασιακών υποχρεώσεων ζω εδώ και κάποια χρόνια στο Μόναχο. Μια πόλη που έως τις αρχές τις δεκαετίας του ʼ70 ήταν μια απόμερη πόλη του Γερμανικού Νότου. Τα έργα που έλαβαν χώρα με αφορμή του Ολυμπιακούς αγώνες έδωσαν μια πρώτη ώθηση ανάπτυξης. Οι πολιτικές στρατηγικές επιλογές (κόμβος επιστήμης, γνώσης και τεχνολογίας) της τοπικής ηγεσία που αγκαλιάστηκαν και εγκολπώθηκαν από τον τοπικό τύπο και τον πνευματικό και επιχειρηματικό κόσμο οδήγησαν σε αλματώδη οικονομική ανάπτυξη, η πνευματική και καλλιτεχνική δραστηριότητα άνθησε στη συνέχεια και σήμερα το Μόναχο είναι η πιο ελκυστική κοινωνικά, επιστημονικά, καλλιτεχνικά και οικονομικά πόλη της Γερμανίας- μακράν του Βερολίνου που αναζητά εναγωνίως ταυτότητα, της Φρανκφούρτης, της Κολωνίας και του Αμβούργου… Ίσως να συνιστά το Μόναχο ένα πρότυπο αναπτυξιακής πορείας για την Πάτρα Αποστολική Πόλη και για την Πάτρα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης…
Στις επόμενες δημοτικές εκλογές το δίλημμα για την Πάτρα δεν θα είναι Αριστερά ή Δεξιά, ούτε καν Πρόοδος ή Συντήρηση, αλλά Τέλμα και Παρακμή ή Αναγέννηση…Από την επιλογή στρατοπέδου θα κριθούμε όλοι…όχι από τις διαπιστώσεις πάνω στα ερείπια…
Με τιμή και ειλικρινή αγωνία…
“Σημερινή”, 19 Μαϊου 2009