Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου
Όταν στις 23 Φεβρουαρίου 1997 ο κ. Κώστας Καραμανλής ξεκινούσε από τη Πάτρα την πορεία που θα τον οδηγούσε στην πρωθυπουργία και θα αναδείκνυε την παράταξη του σε πλειοψηφικό ρεύμα –τουλάχιστον εκλογικά-, διακόπηκε στην εκδήλωση που οργανώθηκε από την εταιρία Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης πριν προλάβει καλά- καλά να αρχίσει την ομιλία του από έναν ευσταλή γέροντα που σηκώθηκε από τη θέση του και όρθιος φώναξε δυνατά απευθυνόμενος στον κ. Καραμανλή και επευφημούμενος από ένα θυελλώδες ακροατήριο: «Πάρε το σπαθί σου και κόψε το γόρδιο δεσμό»… Από τότε πέρασαν σχεδόν δώδεκα χρόνια. Ο γόρδιος δεσμός μένει ακόμα εκεί και οι κόμποι του δυστυχώς πολλαπλασιάστηκαν… Η ηγεσία της κεντροδεξιάς παράταξης συμβιβάστηκε και έστρεψε το βλέμμα της μακρυά από τα διλήμματα των γόρδιων δεσμών, προσεγγίζοντας τα πολιτικά ζητήματα και τα προβλήματα της χώρας αποκλειστικά με όρους επικοινωνιακούς. Στις δομές της και στους κόλπους της παρεισέφρησαν τα τελευταία χρόνια και κυριαρχούν πλέον στοιχεία της λεγόμενης ευκαιριακής δεξιάς, δηλαδή ο παράνομος πλουτισμός των ολίγων, η κατάχρηση εξουσίας σε βάρος των πολλών πέρα και έξω από κάθε ιδεολογική τοποθέτηση και η συνθηκολόγηση με τον αριστερό λαϊκισμό της μεταπολιτευτικής κουλτούρας που συχνά υποθάλπει- θωπεύει τον αριστερό εξτρεμισμό.
Η Ελλάδα βιώνει τις τελευταίες εβδομάδες ένα progrom βίας και οριστικής απώλειας της μάχης με το αυτονόητο. Ο λαϊκισμός της αριστεράς δεν διστάζει να καλύψει πολιτικά με –διακριτικότητα και εξαιρετική διπλωματική μαεστρία πάντα- εξτρεμιστικές πρακτικές προκειμένου να διευρύνει την εκλογική της απήχηση. Το ΠαΣοΚ απλώς καιροφυλαχτεί και καιροσκοπεί απροκάλυπτα προκειμένου να επισπεύσει την επιστροφή του στην εξουσία. Η κυβερνώσα παράταξη παραπαίει. Λαφυραγωγημένη ιδεολογικά, εξουδετερωμένη ηθικά και εξαντλημένη πολιτικά παραδίδεται άνευ όρων στο μένος του αριστερού εξτρεμισμού και στην αλλοτρίωση των αρχών και των προτεραιοτήτων μιας δημοκρατικής πολιτείας. Αντί να προβληθεί λυσσαλέα και ανυποχώρητη αντίσταση στις παρανοήσεις, στη διαστροφή της πραγματικότητας και να καταδειχθεί η απόλυτη απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων, αντιμετωπίζονται οι προετοιμαζόμενοι για πολίτες στα πλαίσια της σχολικής κοινότητας μαθητές ως μαθητικό κίνημα, οι βάνδαλοι των καταστροφών απολαμβάνουν μια διεθνώς πρωτότυπη, εξόχως ιδιότυπη και εκτός κοινής λογικής ασυλία, οι αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης προκαταλαμβάνονται προκλητικά και δίχως αιδώ από το σύνολο της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας…
Το κοινωνικό κέντρο, που η κυβερνώσα παράταξη φιλοδόξησε κάποτε να εκφράσει, νιώθει τούτες τις μέρες της οργής, πολιτικά εγκαταλελειμμένο και βαθιά απελπισμένο… Η επικοινωνιακή αντίληψη αντιμετώπισης των κρίσεων, που κατατρέχει την ελληνική κεντροδεξιά, την έχει ολοκληρωτικά εγκλωβίσει και πολιτικά ευνουχίσει. Η ενδεχόμενη επιλογή της καταγγελίας του αριστερού εξτρεμισμού και η ιδεολογική αντίδραση στον αδιέξοδο αριστερό λαϊκισμό τη φοβίζει, διότι ενέχει τον κίνδυνο κομματικού επαναπατρισμού των συμπαθούντων τον ΣυΡιζΑ οπαδών του ΠαΣοΚ, ενώ παράλληλα θα προκαλέσει την μήνη της αριστερής διανόησης που κυριαρχεί μεταπολιτευτικά σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικοκοινωνικού συστήματος… Επιλέγεται και προκρίνεται λοιπόν για μια ακόμα φορά ο συμβιβασμός… Ο συμβιβασμός αυτός διαιωνίζει όμως τον φαύλο κύκλο της αδυναμίας της παράταξης να εφαρμόσει τις πολιτικές για τις οποίες επελέγη από το εκλογικό σώμα, αφού η κυρίαρχη αριστερή διανόηση της παρακμής και των παρωπίδων αφήνεται να συνεχίζει ανενόχλητη το παρανοϊκό παιχνίδι της με τις παραληρηματικές ιδέες και ψευδαισθήσεις της (αστυνομικό κράτος, καταπάτηση των πολιτικών δικαιωμάτων, επίτευξη της προόδου μόνο διαμέσου εξεγέρσεων και επαναστάσεων) … Κατ’ ουσία ναρκοθετείται η ανάδυση νέων δυναμικών και υγιών κοινωνικών και πνευματικών δυνάμεων στα πλαίσια μιας σύγχρονης, δημοκρατικής, ανοιχτής κοινωνίας… Κατ’ ουσία προδίδονται και εγκαταλείπονται στο έλεος της καταστροφής και του ιδεολογικού παραλογισμού οι δυνάμεις του κοινωνικού κέντρου που συνιστούν φορείς δημιουργίας και κοινωνικής εξελίξεως… Δυστυχώς αποδεικνύεται πως η «Νέα Δημοκρατία» αντιμετωπίζει το χώρο του κοινωνικού κέντρου ως σημαία ευκαιρίας. Η επίκληση του συνιστούσε μάλλον ένα ακόμα επικοινωνιακό τέχνασμα, μια ακόμα επικίνδυνη –στη κόψη του επισφαλούς- σχοινοβασία πάνω από το απόλυτο ιδεολογικό κενό που σφραγίζει την απολιτική της ταυτότητα…
Δώδεκα χρόνια μετά την παραίνεση του γέροντα προς τον κ. Κώστα Καραμανλή στη Πάτρα, ο πρωθυπουργός έχει το πιο κρίσιμο ραντεβού του με την ιστορία… Καλείται να δράσει καίρια και γνήσια πολιτικά, με κεντρικό σκοπό όχι τόσο την νίκη στις επόμενες εκλογές, αλλά κυρίως την ανατροπή του αξιακού συστήματος της Μεταπολίτευσης, του συστήματος της φαυλότητας, της αναξιοκρατίας, της ακινησίας, του φασισμού των οργανωμένων συντεχνιών και μειοψηφιών και της αντιδραστικότητας του αριστερού λαϊκισμού. Μόνο με τον τρόπο αυτό θα μετουσιωθεί μια μελλοντική εκλογική νίκη της κεντροδεξιάς σε πολιτική δράση και μεταρρυθμιστική πρακτική ικανή να οδηγήσει σε μια ανοιχτή κοινωνία της δημιουργίας, της αλληλοπεριχώρησης και της ελευθερίας. Η μακροπρόθεσμη κυριαρχία επιτυγχάνεται στο ιδεολογικό επίπεδο, στο πεδίο της διανόησης και της ηθικής (Antonio Gramsci), όχι τόσο στους εκλογικούς στίβους. Διαφορετικά θα συνεχιστεί το αδιέξοδο της αδυναμίας εφαρμογής κεντροδεξιών πολιτικών λόγω των κυρίαρχων ιδεολογικών δυνάμεων αδράνειας και των μεταπολιτευτικών αγκυλώσεων… Η ιδεολογική ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς και η αναβάπτιση της στα νάματα της δημοκρατικής ευαισθησίας του Δ. Γούναρη, του πατριωτισμού του Ι. Δραγούμη, της στρατηγικής σκέψης του Ι. Μεταξά, του πάθους για την ενότητα και της ανεξάντλητης μαχητικότητας του Π. Κανελλόπουλου, της αταλάντευτης αποφασιστικότητας του Κ. Καραμανλή και του οράματος της υπέρβασης των διαχωριστικών γραμμών του Π. Μπακογιάννη θα ρίξουν επιτέλους φως στο ερεβώδες σκοτάδι που σκιάζει σήμερα το χώρο μεταξύ της πολιτικής ιδεολογίας και της πραγμάτωσης των ιδεών («Between the idea and the reality falls the shadow» T.S. Elliot), και δύνανται να δημιουργήσουν συνθήκες υπερβάσεως του τέλματος. «Είναι τα βλέφαρα μου διάφανες αυλαίες, όταν τα ανοίγω βλέπω μπροστά μου ότι κι αν τύχει, όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ότι ποθώ…» (Ανδρέας Εμπειρίκος).
«Πρωινή Γνώμη» Πατρών, 4 Ιανουαρίου 2009