Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου
Οι ημέρες της έξαψης που πυροδότησε ο θάνατος του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ξεγύμνωσαν όλες τις παθολογίες και τις συλλογικές φαντασιώσεις του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που συγκροτήθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Ο φόνος ενός νέου, τον οποίο η αδιαλείπτως κραυγάζουσα δήθεν ανανεωτική αριστερά τοποθετεί πλέον δίπλα στον Παπαφλέσσα και στον Αθανάσιο Διάκο, λειτούργησε ως άλλοθι για την έναρξη ενός progrom λεηλασιών και καταστροφής. Οι δυνάμεις της τάξεως διετάχθησαν από την δημοκρατικά προ δεκαπέντε μηνών εκλεγμένη κυβέρνηση να αυτοκαταργηθούν για να μην προκληθεί περαιτέρω το δημόσιο αίσθημα. Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία έκλεισαν εν ριπή οφθαλμού. Τηλεοπτικοί αστέρες διαγκωνίστηκαν δίχως αιδώ να εξωραΐσουν την εικόνα ακραίων στοιχείων που κατέστρεφαν ότι βρέθηκε στο διάβα τους -μεταξύ άλλων και τα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος- για να αντλήσoυν λιθάρια για τη μαινόμενη μάχη με την αστυνομία. Δήμαρχοι παρενέβησαν για να αφεθούν ελεύθεροι από την Αστυνομία οι ανήλικοι ή ενήλικοι που λίγα λεπτά πριν παρέδιδαν την πόλη στις φλόγες. Ενεργοί πολίτες που πάσχισαν να προασπίσουν τις περιουσίες, τους κόπους τους και το δικαίωμα τους στην κοινωνική ειρήνη και στη δημιουργία καθυβρίσθηκαν με σκαιότητα ως μέλη της «Χρυσής Αυγής».
Η υπόλοιπη Ευρώπη ανησύχησε με τις εν Ελλάδι εξελίξεις. Αγνοώντας τις εμμονές του κυριάρχου ιδεολογικού ρεύματος στη χώρας μας παρακολούθησε αποσβολωμένη τα γεγονότα. Αναρωτήθηκε για τα αίτια της ελληνικής έκρηξης. Η κεντρική Ευρώπη αγνοεί την ελληνική ιδιαιτερότητα. Αγνοεί ότι στην Ελλάδα τα σχολειά και τα πανεπιστήμια «καταλαμβάνονται» εθιμοτυπικώς τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο, ότι έκνομες με πολιτική χροιά συμπεριφορές κατά κανόνα δεν τιμωρούνται, ότι τα Εξάρχεια ή τα πανεπιστήμια είναι χώροι μη ελεγχόμενοι από την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, ότι εν τέλει κομματικές και συντεχνιακές μειοψηφίες αυθαιρετούν έναντι των κανόνων λειτουργίας μιας σύγχρονης ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας δίχως συνέπειες εδώ και πολλά χρόνια. Εντός αυτού του πλαισίου εμπεδωμένων συμπεριφορών και σε μια ατμόσφαιρα σκανδάλων, αποσύνθεσης και επερχόμενης οικονομικής κρίσης αρκούσε ο φόνος ενός εφήβου από όργανα της τάξεως για να παραδοθεί η χώρα στη φωτιά, τη καταστροφή και τον παραλογισμό…
Ο ηλεκτρονικός και έντυπος τύπος κατακλύσθηκε από ερμηνείες και απόπειρες νοηματοδότησης του progrom. Η προσέγγιση των γεγονότων του καθηγητή των πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Yale των ΗΠΑ κ. Στάθη Καλύβα στο International Herald Tribune είναι καίρια και εξόχως ουσιαστική: «Οι ταραχές αποτελούν σύμπτωμα έντονου πολιτιστικού προβλήματος, όχι κοινωνικού. Από τα μέσα τις δεκαετίας του ‘70 η ανυπακοή του πολίτη εκλαμβάνεται ως δικαιολογημένη, σχεδόν πάντα». Ο γνωστός συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης σημειώνει σε συνέντευξη του στη Sueddeutsche Zeitung: «Υπάρχει ένα είδος ανοχής έναντι αυτού του είδους της βίας. Αυτό σχετίζεται και με τη φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών. Η εξέγερση άφησε τόσο βαθιά ίχνη, ώστε ακόμα και ώριμοι πολίτες αντιμετωπίζουν με κατανόηση τις βιαιότητες αναρχικών ομάδων. Πολλοί από αυτούς που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου βρίσκονται σήμερα στο πολιτικό και οικονομικοκοινωνικό προσκήνιο. Πολλοί λοιπόν πιστεύουν πως και οι σημερινοί νεολαίοι επιβάλλεται να αντιδράσουν…».
Τούτες τις μέρες της οργής εκφράστηκε εντόνως η αγωνία για το μέλλον και αναζητήθηκαν πιθανές διέξοδοι. Μαγικές λύσεις και συνταγές δυστυχώς δεν υπάρχουν. Νέοι εμπνευσμένοι πολιτικοί ταγοί και νέες ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις δεν συνιστούν λύση, διότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν θα κατορθώσουν να διέλθουν με επιτυχία διαμέσου των συμπληγάδων της παρακμής… Πρωτίστως η χώρα χρειάζεται να κερδίσει τη μάχη με το αυτονόητο. Να απαλλαγεί από τις εμμονές και τις παρωπίδες της… «Οι καιροί είναι δύσκολοι. Ελευθερία χωρίς κράτος δεν είναι δυνατό να υπάρχει, παρά μόνον εις την έρημον. Κράτος, εξ άλλου, χωρίς ελευθερίαν, είναι το πτωχότερο κατασκεύασμα της ιστορίας. Φροντίσατε όλοι να διατηρήσωμεν άθικτα και το κύρος του κράτους και το μέγα αγαθό της ελευθερίας…»(Παναγιώτης Κανελλόπουλος)… Εν τω μεταξύ το όχημα της βαυαρικής αστυνομίας συνεχίζει να παραμένει σταθμευμένο έναντι του ελληνικού προξενείου του Μονάχου για την αποφυγή επανάληψης όσων γραφικών και φαιδρών διαμείφθηκαν στο προξενείο του Βερολίνου… Ας είναι…
“Γνώμη” Πατρών, 21 Δεκεμβρίου 2008