Καθώς η κρίση βαθαίνει και το οικονομικό, πολιτικό και κυρίως ηθικό τέλμα μιας αποπροσανατολισμένης και αυτιστικής ιθύνουσας τάξης γιγαντώνεται, η αμηχανία των πολιτών επιτείνεται και εξαπλώνεται. Οι ελπίδες της επιστροφής στα χρόνια της αθωότητας, της σπατάλης και της ελαφρότητας εξανεμίζονται. Φως στο βάθος της σήραγγας δυστυχώς δεν φαίνεται… Είμαστε μάλλον τέκνα μιας μεγάλης ιστορικής καμπής που θα ορίζει πλέον όλη της ζωή μας. Οι δράσεις, οι σχεδιασμοί, τα όνειρα και τα έργα μας δεν είναι δυνατό να ξεφεύγουν πλέον από τον ίσκιο της κρίσης που σκεπάζει την εποχή μας.
Το αίσθημα του αδιεξόδου επιτείνεται και μεγιστοποιείται όμως από της εξόφθαλμη και απροσχημάτιστη ανεπάρκεια και αδυναμία των ιθυνόντων να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Εγκλωβισμένοι στις αυταπάτες και στην οκνηρία με την οποία κυβέρνησαν την πατρίδα τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και πιθανόν στις ανειλημμένες υποχρεώσεις τους έναντι ξένων κέντρων εξουσίας αδυνατούν να κατανοήσουν τον ιστορικό ρόλο τους σήμερα που η βίαιη επέμβαση του ιστορικού παράγοντα δίνει έναν ξεχωριστό τόνο. Η κυβερνώσα –όχι μόνον πολιτική- «συντεχνία» βρέθηκε ανέτοιμη να αντιμετωπίσει τις φουρτούνες. Ξεπερνιέται από τον ρου της ιστορίας και καταλείπει στους πολίτες ένα περιβάλλον σύγχυσης, αοριστίας, αδυναμίας και αβεβαιότητας.
Σε αυτό το πλαίσιο αναζητούνται εναγωνίως η ελπίδα, το όραμα, οι δυνάμεις που θα αρθρώσουν λόγο καινοτόμο και θα ηγηθούν της πορείας προς την αναγέννηση, προς την έξοδο των πολιορκημένων… Ο παρών ορίζοντας της πολιτικής ζωής είναι όμως έρημος και σκοτεινός. Η απελπισία και τα ιστορικά προηγούμενα ίσως οδηγούν -σε αυτή τη φάση υπόκωφα, ανεπαίσθητα, «υποδερμικά»- τους πολίτες να στρέφουν το βλέμμα και τις ελπίδες τους σε εξωθεσμικούς παράγοντες, προκειμένου να δώσουν αυτοί τη λύση. Σε αυτό το σημείο εντοπίζεται μάλλον η κορυφαία πρόκληση της εποχής μας: Η συνειδητοποίηση και η κατανόηση της αναγκαιότητας της εμβάθυνσης της δημοκρατίας, του πολιτεύματος του Μέτρου και της μεσότητας, στο οποίο δεν υπάρχουν αδιέξοδα… Αυτή είναι η λύση και η διέξοδος… Η εμβάθυνση της δημοκρατίας θα χειραφετήσει τις νέες δυνάμεις της πατρίδας…
Στην Ελλάδα από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν θεμελιώθηκε και εμπεδώθηκε πρώτη φορά στην ιστορία της Ελληνικής πολιτείας μια εύρυθμη και λειτουργική δημοκρατία, η οποία με εξαίρεση ίσως τα κρίσιμα χρόνια στα τέλη τις δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 δεν ταλανίστηκε από οριακές καταστάσεις και βαθιές κρίσεις. Σήμερα είναι αντιμέτωπη με τον αδιέξοδο εαυτό της. Καλείται να τον υπερβεί έχοντας εμπιστοσύνη στην ωριμότητα και στα έως σήμερα επιτεύγματα της. Παρά τις περί του αντιθέτου κραυγές και φωνασκίες το έως πρότινος στεγανοποιημένο και απροσπέλαστο σύστημα κρατικής και αυτοδιοικητικής εξουσίας αρχίζει να παρουσιάζει ρωγμές. Η συσσωρευμένη λαϊκή οργή και ο φόβος της πλήρους ανατροπής οδηγούν βαθμιαία σε κατάρρευση την περιχαρακωμένη και άκαμπτη αυτάρκεια των κρατικών και κομματικών κατεστημένων και των εγκαθέτων τους. Τα στεγανά με αργούς ρυθμούς αίρονται. Ασφυκτικά και δυσκίνητα πλαίσια σπάνε, με σκοπό να παραχθεί έργο! Μια πρωτόγνωρη ώσμωση ιδεών και ανθρώπων εκκολάπτεται. Η ευελιξία ως χαρακτηριστικό των κρατικών μανδαρίνων κάνει τα πρώτα της βήματα, προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση εν είδη χάρτινου πύργου του έως προ λίγων μηνών κραταιού συστήματος εξουσίας. Η εξέλιξη αυτή είναι εξόχως ενδιαφέρουσα και ίσως αναδεικνύει τα υγιή αντανακλαστικά της Δημοκρατίας μας. Το αμήχανο σύστημα εξουσίας προσφέρει ακουσίως και έχοντας το πιστόλι στον κρόταφο σήμερα ζωτικό χώρο σε νέες αναδυόμενες δυνάμεις, ικανές να εκφράσουν θεληματικά και πεισματικά τη ανάγκη για μια ειρηνική επανάσταση, για «κοινωνική απελευθέρωση ως αίτημα δημοκρατίας και αριστοκρατίας υπό την έννοια της ανάδειξης των αρίστων» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος). Η κινητικότητα σε αυτό το επίπεδο είναι πρωτοφανής για την Ελληνική Δημοκρατία. Απαιτείται όμως και η συνέργια των ενεργών πολιτών. Οι νέες δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας είναι αναγκαίο να υπερβούν τώρα της αδράνεια τους και να ξεπεράσουν το μέτριο εαυτό τους, να βγουν μπροστά, να εκμεταλλευτούν τις περιστάσεις… Η παρούσα περίοδος είναι χρυσή ευκαιρία τόσο για την εγκοίτωση νέων ιδεών και αρχών όπως η αυτοπειθαρχία, η αγωνιστικότητα, η παραγωγικότητα, η επιδίωξη της αριστείας, ο αλληλοσεβασμός, όσο και για τη συγκρότηση ευέλικτων και παραγωγικών νέων δομών προόδου και ανασυγκροτήσεως, που θα αποτελέσουν εφαλτήρια για την εκ νέου ανάδυση του φιλελεύθερου και ριζοσπαστικού πνεύματος του Γένους των Ελλήνων. Ίσως πιστοποιεί στη πράξη πως η Δημοκρατία μας έχει την ενάργεια και την δυναμική να ανανεώνεται, να αναμορφώνεται, να μετεξελίσσεται, να ανοίγει δρόμους ελπίδας και δημιουργίας… Ο χρόνος θα δείξει…
“Πελοπόννησος”, 30 Απριλίου 2011