Αξιότιμε κ. Διευθυντά,
αναφέρθηκε ευστόχως στο φύλλο της 11ης Οκτωβρίου πως ο Δημήτριος Γούναρης “φρόντισε” να εξοφληθεί το ποσό των 200.000 δραχμών υπέρ του Δημοσίου που τού επιδίκασε το έκτακτο στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε θάνατο. Το ποσό δεν εξοφλήθηκε όμως από χρήματα του γενάρχη της ελληνικής Κεντροδεξιάς, ούτε ο ίδιος είχε προβλέψει κάτι τέτοιο στη διαθήκη του, μιας και όταν τη συνέταξε δεν είχε ακόμα μεταφερθεί στις φυλακές Αβέρωφ, όπου ανακοινώθηκε στους κατηγορουμένους η απόφαση του στρατοδικείου. Το χρέος ξεπληρώθηκε από τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη που επίσης βάδιζε στο θάνατο ως ένοχος εσχάτης προδοσίας. Λίγο πριν τη μεταφορά τους από τις φυλακές Αβερώφ ενώπιον του εκτελεστικού αποσπάσματος ο Πρωτοπαπαδάκης θυμήθηκε πως ο φίλος και συναγωνιστής του Γούναρης ήταν πένης και δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει την αποζημίωση που του είχε επιδικάσει το έκτακτο στρατοδικείο. Προκειμένου να μη θιγεί η αξιοπρέπεια του Γούναρη, άλλαξε ο Πρωτοπαπαδάκης τη διαθήκη του, ούτως ώστε να πληρωθεί η αποζημίωση από τη δική του περιουσία, παρότι σε λίγα λεπτά και οι δυο θα έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος! Άλλοι καιροί, άλλα ήθη…
Χρήζουν ίσως ιδιαίτερης μνείας τα λόγια του Δημητρίου Γούναρη στο κελί των φυλακών Αβέρωφ στον παλιό συνεργάτη του Χαρ. Βοζίκη: “Έχω τη συνείδηση μου ήσυχη. Έκανα τον απολογισμό μου. Επεσκόπησα όλο το παρελθόν μου. Εύρον ότι ως πολιτικός έπραξα ό,τι ηδυνήθην δια την πατρίδα μου. Εύρον ότι ως άνθρωπος ουδένα εν γνώσει έχω αδικήσει”…
Με τιμή
Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλος
Ψυχίατρος
“Πελοπόννησος”, 13 Οκτωβρίου 2016