Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου
Κυκλοφόρησε μια σεμνή έκδοση για τη διαδρομή του Αιγιαλέως παιδιάτρου Γιώργου Σπηλιόπουλου που τίμησε με την παρουσία του τα βουλευτικά έδρανα και λάμπρυνε με το ήθος, τη σκέψη και τη δράση του τη μεταπολεμική Αριστερά. Παρά τις δομικές και υφολογικές αδυναμίες της, η έκδοση «Γιώργος Σπηλιόπουλος- ο γιατρός των φτωχών» προβάλλει το έργο ενός ιατρού που στήριξε την ελληνική οικογένεια σε καιρούς στέρησης και ένδειας και στάθηκε με σοφία και νηφαλιότητα πάνω από κομματικές ακρότητες, υπηρετώντας τα προτάγματα της μετεμφυλιακής ελληνικής Αριστεράς.
Είναι αξιοσημείωτο πως οι εντυπώσεις για μια ιστορική περίοδο δε διαμορφώνονται αποκλειστικά από τα γεγονότα, αλλά και από τους ανθρώπους που έδρασαν καταλυτικά στο εκεί και στο τότε, από το ήθος, τη διαδρομή, τα πάθη, τις αδυναμίες τους, από το στίγμα που άφησαν στη συλλογική μνήμη. Αναθερμαίνει και συντηρεί το μύθο μιας φωτεινής προσωπικότητας της Αριστεράς η παραπάνω έκδοση, όπως έκαναν και κάνουν και άλλες σχετικές εκδόσεις. Συνιστά τακτικό πλεονέκτημα για το συγκεκριμένο χώρο η συνεχής προσπάθεια ανάδειξης της ιστορικής διαδρομής ανθρώπων που αγωνίστηκαν στους κόλπους της Αριστεράς, αφού οι πόλεμοι της μνήμης αποτελούν ένα από τα πεδία στα οποία κρίνεται και θεμελιώνεται η ιδεολογική κυριαρχία. Η προβολή φωτισμένων προσωπικοτήτων απαλύνει τα ιστορικά αποτυπώματα που αφήνουν οι ακρότητες, οι βιαιότητες και ο τυφλός φανατισμός που συνιστούν δυστυχώς αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας. Με αυτό τον τρόπο εξωραϊζονται ιστορικές διαδρομές και αυξάνεται η έλξη και η γοητεία που ασκεί η ιστορική διαδρομή ενός πολιτικού χώρου.
Σε αντίθεση με την Αριστερά, ο χώρος της (Κεντρο-) Δεξιάς μόνο περιφερικά, εάν όχι και περιθωριακά, επιδόθηκε σε αντίστοιχες ενασχολήσεις. Αξίζει μνείας η απογοήτευση περευρεθέντος στην παρουσίαση βιβλίου της Τατιάνας Αβέρωφ πριν περίπου δυο χρόνια στην Πάτρα για την αδιαφορία της τοπικής Νέας Δημοκρατίας για μια εκδήλωση που εν τοις πράγμασι αναφερόταν στον ευπατρίδη Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, πρώην πρόεδρο του κόμματος. Η Νέα Δημοκρατία μοιάζει «βολεμένη» (ή και «μουδιασμένη») κάτω από το βαρύ ίσκιο του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αγνοώντας ίσως το ρόλο που παίζει η ανάδειξη ενός μωσαϊκού φωτισμένων πολιτικών προσωπικοτήτων στους πολέμους της μνήμης. Μόνον έτσι όμως αποκτά ανθρώπινο πρόσωπο (-α) (με ανατάσεις, πτώσεις, μίση και πάθη) το ιστορικό αφήγημα μιας παράταξης. Μόνον έτσι δύναται να εμπεδωθεί στη μνήμη η πολυμορφία της ιστορικής διαδρομής του χώρου της (Κέντρο-) Δεξιάς, ενός χώρου που δυστυχώς συχνότατα τις τελευταίες δεκαετίες αποτυπώνεται μονολιθικά και μονοδιάστατα.
“Πελοπόννησος”, 17 Σεπτεμβρίου 2016