Σαν παιδί και λιγάκι αργότερα σαν άγουρος έφηβος συνήθιζα να περνάω από το ιατρείο του στην Ερμού για τα κάλαντα κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Μετά, όταν η μπογιά μου στα κάλαντα είχε πια παρέλθει, η επίσκεψη μου στο ιατρείο για τις εόρτιες ευχές έγινε συνήθειο με χαρακτήρα εθίμου. Αργότερα, κατά τα χρόνια της αποδημίας στην κεντρική Ευρώπη, όπου και εάν βρισκόμουν, στο σπίτι, στο νοσοκομείο ή σε εκδρομή σε αγαπημένους φίλους φρόντιζα πριν τις 12 το μεσημέρι της παραμονής των Χριστουγέννων να του τηλεφωνώ στο ιατρείο ή τα τελευταία έτη, όταν τα σημάδια του χρόνου δυσκόλευαν πια τις μετακινήσεις του, στο σπίτι. Το τηλεφώνημα ξεκινούσε δίχως χαιρετισμό, με το “εθιμικό” ερώτημα της ημέρας: “Να τα πούμε;”. Φέτος τα πράγματα είναι αλλιώς… Ούτε κάλαντα, ούτε τηλεφώνημα, ούτε ευχές, μόνο σιωπές και απουσία… Έτσι είναι οι άνθρωποι, έτσι είναι ο χρόνος, έτσι τα όρια της επίγειας ζωής μας… Χαιρετίσματα πολλά Μπάρμπα- Γιάννη…
