Του Κωνταντίνου Μάγνη
… H κατάθλιψη έχει αυτό το κοινό με το κρύωμα. Το μικρόβιο το έχουν όλοι πάνω τους. Αλλά θα νοσήσουν υπό ειδικές συνθήκες. Ή, θα το γλυτώσουν, χάρη σε ορισμένες τυχαία ανεπτυγμένες δεξιότητες. Για πολλούς, οι πυκνές υποχρέωσεις είναι μια ασπίδα. Δεν σε προλαβαίνει ο βράχος. Αλλά δεν είναι πανάκεια. Στις αργίες και στις άδειες ή στη σύνταξη, τρελαίνονται και τρελαίνουν τους γύρω. Ή χάνονται, σαν τον δύτη, ενώ είναι δίπλα σου. Άλλοι θωρακίζονται μέσα από τη δημιουργικότητα. Ίσως γλιτώνουν την κατάθλιψη, αλλά το στρες τους έχει τινάξει το μυοσκελετικό και τα όργανα στον αέρα. Άλλοι πάλι πίνουν και καπνίζουν, και μπορεί να σωθούν, μπορει να πάνε από το ποτό και από το κάπνισμα, αλλά μπορεί να πάθουν και κατάθλιψη παρέα.
Δεν υπάρχει φάρμακο;
Ισως μόνο ένα: Να αναπτύξεις την πεποίθηση, πως, τίποτα, τίποτα, τίποτα, τίποτα, μα τίποτα, δεν είναι εν τέλει σπουδαίο. Και, κυρίως, δεν είμαι σπουδαίος εγώ.
Στις δυσκολίες της ζωής, κουνάω τους ώμους και συνεχίζω. Δεν είναι τόσο δύσκολο, ίσως. Δύο ώμους, θέλει, όχι τίποτα περισσότερο.
www.pelop.gr