Του Γιώργου Βλαντή
Ἀπ᾽ τὰ σοκάκια τῆς Ρώμης σχηματίζεσαι
Γδυτὴ ἀχλύ, παλίμψηστη ὑπόσχεση
Μαρμαρυγὴ μαρμάρου ποὺ μαργεύει
Κὶ ἀνακαλεῖς
Γραφὲς πυρωμένες σὲ Τριτώνων κονίαμα
Βράδια μὲ κρῆνες καὶ λυτὰ ὑδροχρώματα
Βράδια ψηφιδωτὰ τοῦ Trastevere
Σ᾽ ἕνα ποτήρι κρασὶ ἀποστάζονται ὄνειρα
Κρουστὰ καὶ στικτά, σὰν τονισμοὶ τῶν φιλιῶν σου
Πορφυρὰ καὶ γαιώδη, τῆς αἰθρίας ἀφῆς σου ἀνάγλυφα
Ἰντερμέδια ἰάσμων στὴν παραφορὰ τῶν βοστρύχων σου
Ψηλαφῶ τὴ βαριὰ σκιὰ τῆς ποταμίσιας κοίτης
ὅπου διαβιοῦν πνοὲς σταλμένες ἀπ᾽ ἀγγέλους
κὶ ἀπ᾽ τὶς ροὲς τῶν λόφων τῶν ἀεὶ ἑωθινῶν σου
Ἀνεβαίνω τὶς σκάλες ποὺ ἐκτυλίσσονται ὡς κισσὸς
μὲς στὰ λατινικά σου θραύσματα
Καὶ ξάφνου τὸ εὔρωστο κενό
Morieris κὶ ἐσὺ
ἂν καὶ μόνο νὰ ζεῖς αἰώνια ἀντέχεις
ἂν καὶ μόνο πληθυντικὰ
Μόνο καταμεσὶς τοῦ ἥλιου έρωτεύεσαι
Πηγὲς ποὺ εἶσαι, σᾶς καλῶ
Ἀργὰ ἕνα βράδυ τοῦ ἅπαξ μας Αὐγούστου
Μὲς στὸ πεντάγραμμο παλαίφατου ὀνείρου
Ὀνείρου ποὺ αἱμορροεῖ σὰν ἀνεμόεσσα μνημοσύνη
Πηγὲς ποὺ εἶσαι μὲ ἀκοῦς
Τοξεύεις πρὸς τὴ θάλασσα καὶ γνέφεις σιωπηλή
Τὸ μέλλον σου πορεύεται αδέκαστα στὰ μάρμαρα
Ὁ ἔρωτας στὸ Λάτιο συντίθεται ὡς πόλη
Εἶναι ὁ Αὔγουστος ὁ ἅπαξ
Αὐτὸς ποὺ σὲ κάθε φιλὶ ἐκ νέου μᾶς ὁρίζει
Καὶ τῶν ἀόρατων συνοικιῶν τὰ μυστικὰ συνάζει
Ἐνὼ τὴ μουσικὴ κεντοῦν μαζί σου ἡλίανθοι καὶ κύματα
Τανύσματα κίτρων κὶ ὡσεὶ πανσέδων αγγίγματα
Πελαγοδότες βόστρυχοι μὲς στὴν παραφορά σου