Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ψυχιάτρου
Tη νύχτα της περασμένης Παρασκευής δεν κοιμήθηκα καλά… Ένιωθα πολύ μόνος… Όλη η πόλη σα να απουσίαζε… Το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα βουβάθηκαν εκεί κατά το βραδάκι… Λες και έλειπαν όλοι… Σε αντίθεση με την κατακραυγή και τις λαλίστατες καταγγελίες της εν ψυχρώ δολοφονίας του Π. Φύσσα, οι επίσης εν ψυχρώ δολοφονίες δυο ακόμα νέων ανθρώπων και ο βαρύς τραυματισμός ενός τρίτου (μάλλον αυτοί δεν έχουν όνομα, επώνυμο, μάνα, πατέρα, σύντροφο…Πιθανόν η παρουσία τους πλησίον των γραφείων της Χρυσής Αυγής έχει απορροφήσει όλες τις άλλες ψηφίδες της ταυτότητας τους…) απλώς αγνοήθηκαν… Η αντίθεση κραυγαλέα… Μα έλειπαν πράγματι όλοι; Τα διαμερίσματα στις απέναντι πολυκατοικίες φωτισμένα… Η Γούναρη πολύβουη ως συνήθως… Γιατί τότε αυτή η εκκωφαντική σιωπή; Αναρωτιόμουν για ώρες…
Σιγά σιγά οι τραγικές δολοφονίες των τελευταίων εβδομάδων και η αντιδιαμετρικά αντίθετη προσέγγιση τους από τα φλύαρα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (λες και ο θάνατος έχει χρώμα και κομματική ταυτότητα…) «έδεναν», «κούπωναν» με τα δυο μέτρα και τα δυο σταθμά και τον υποδόριο μανιχαϊσμό των κυρίαρχων ιστορικών εν Ελλάδι προσεγγίσεων: τα στρατιωτικά κινήματα και οι απόπειρες εκτροπής Βενιζελικής εμπνεύσεως ήταν απλώς εκφάνσεις της πολιτικής δράσης της «δημοκρατικής» παράταξης ενώ η δικτατορία της 4ης Αυγούστου εξισώνεται με την Απριλιανή Χούντα των Συνταγματαρχών… Η εγκατάλειψη του κραταιού Ποντιακού αντάρτικου από το Ελληνικό Κράτος επιβαλλόταν από τον πολιτικό ρεαλισμό, ενώ οι Συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου συνιστούσαν προδοσία… Η εξόντωση Κεντρώων και Δεξιών αντάρτικων σχηματισμών μεσούσης της Κατοχής από τον Άρη οφειλόταν σε προσωπικές διαφορές, ενώ οι αντεκδικήσεις των μη κομμουνιστών μετά το πέρας της ΕΑΜοκρατίας και στη συνέχεια μετά τη συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας ταυτίζονταν με το αντικομμουνιστικό μένος του μετεμφυλιακού κράτους… Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Αδόλφου ενσάρκωναν την κόλαση. Τα γκούλαγκ του Ιωσήφ ήταν απλώς ο αναγκαίος προθάλαμος του σοσιαλιστικού παραδείσου, γι΄αυτό δεν πολυμιλάμε για τα τελευταία, μιας και ναρκοθετούν τις βεβαιότητες μας, όπως οι τελευταίες δολοφονίες…
Που είναι οι λαλίστατοι διανοουμενίσκοι και οι πολυλογούντες των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων; Για την επανεκκίνηση της πατρίδας απαιτείται η αποτίναξη των βαριών ιδεολογικών πανωφοριών, αλλά και καθαρές ματιές στον καθρέπτη μας… Το τέρας των βεβαιοτήτων και των προκρούστειων λογικών είναι μέσα μας… «Κι’ ειν’ οι σιωπές οι ρίμες του θανάτου» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)
www.pelop.gr, 3 Νοεμβρίου 2013