Η προσωπικότητα του Ιωάννη Μεταξά μου ασκεί μια περίεργη έλξη εδώ και χρόνια. Αδυνατώ να προσδιορίσω με σιγουριά τα υποδόρια μαγνητικά πεδία που δημιουργούν αυτήν την έλξη.
Ίσως είναι η μοναχικότητα της πολιτικής πορείας του Μεταξά στο χώρο της Δεξιάς. Οι Λαϊκοί δεν τον κατάλαβαν ποτέ. Του χρέωναν την άρνησή του να συνδράμει την ηγεσία της παράταξης κατά την κρίσιμη Μικρασιατική εκστρατεία. Η εκλογική απήχηση των Ελευθεροφρόνων ήταν σε πείσμα των προσδοκιών και των αγώνων του αρχηγού τους πεισματικά αμελητέα. Η μοίρα του επεφύλαξε όμως μια συγκλονιστική ανατροπή σχετικά με τη δημοτικότητα του και τη μοναχική πολιτική πορεία του: Τους τελευταίους μήνες της ζωής του έτυχε πρωτόγνωρης αγάπης και παλλαϊκής αποδοχής!
Ίσως είναι η πρωτόγνωρα διαυγής γεωστρατηγική εποπτεία των εξελίξεων στην παγκόσμια πολιτική κονίστρα, δίχως συναισθηματικές παρωπίδες ή καιροσκοπισμούς. Σε αυτό το πλαίσιο τοποθετούνται τόσο η πλήρης αντίθεσή του στην απόβαση του Ελληνικού Στρατού στη Μικρασία, όσο και η επιβολή της αστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, που σήμανε το τέλος μιας περιόδου συνυφασμένης με στρατιωτικά κινήματα (σαν αυτό του 1967, που οδήγησε στην Απριλιανή Δικτατορία των Συνταγματαρχών), που ξεσπούσαν ανά εξάμηνο και η επικράτηση τους συνοδευόταν από ανηλεή διωγμό των αντιπάλων. Στο ανωτέρω πλαίσιο τοποθετείται και η ήδη από το Μάρτιο του 1939 (!) συνειδητή επιλογή της παράταξης, στο πλευρό της οποίας η Ελλάδα θα έμπαινε στον επερχόμενο μεγάλο πόλεμο, με γνώμονα την επιβίωση του Γένους.
Ίσως είναι πάλι αυτή η συστηματική αλλά και διακριτική ηθική προπαρασκευή της κοινωνίας και των ενόπλων δυνάμεων (π.χ. Γραμμή Μεταξά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, πολεμική αεροπορία) και η ήρεμη αλλά και αταλάντευτη προσήλωση στους γεωστρατηγικώς κατάλληλα οριοθετημένους στόχους, που χαρακτηρίζουν τα χρόνια της προετοιμασίας του έπους της Πίνδου. Ίσως είναι η στιβαρότητα που αποπνέει η διαχείριση των εθνικών υποθέσεων από το Μεταξά (το σταθερό και σίγουρο κράτημα του τιμονιού). Όλα τούτα επέτρεψαν την κατάλληλη στιγμή στο Δαυίδ να κατατροπώσει στο πεδίο της μάχης το Γολιάθ με τα ηθικώς πήλινα πόδια.
Ίσως είναι η λυσσαλέα αντίστασή του στις σειρήνες του λαϊκισμού και η βαθειά αντίληψη του γεωστρατηγικού βάθους του Ελληνισμού και των ορίων του. Αυτή η αντίληψη τον οδήγησε στο να συγκρατήσει και να περιορίσει την κατάλληλη στιγμή το εύρος της προέλασης του Ελληνικού Στρατού έως τα βόρεια γεωγραφικά όρια των ελληνικών κοινοτήτων της Βορείου Ηπείρου και όχι βαθύτερα στο Αλβανικό έδαφος, προκειμένου να μην ξυπνήσουν τα φαντάσματα της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Ο Θιακιώτης Εθνικός Κυβερνήτης είναι αναμφισβήτητα ένα τέκνο της εποχής του. Μιας εποχής που δονείτο από τις μάχες του ερυθρού και φαιού ολοκληρωτισμού, τη στρεβλή λειτουργία της Δημοκρατίας και φυσικά τις βαθιά διχαστικές λογικές. Ίσως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του ότι στο ιστορικό πλαίσιο των χρόνων της διακυβέρνησης του (π.χ. επιβολή δικτατορίας, αντικοινοβουλευτισμός, περιορισμός της ελευθερίας του τύπου, διωγμός των κομμουνιστών) χαλύβδωσε την ενότητα της διαιρεμένης κοινωνίας, επούλωσε εν πολλοίς τις πληγές του εθνικού διχασμού και οδήγησε το έθνος στη Νίκη και στη Δόξα.
Αυτή η ενότητα και η πανεθνική κινητοποίηση σε συνδυασμό με την ανάδειξη ενός δημοκρατικού ηγέτη με συνείδηση της ιστορικής πορείας του Γένους είναι σήμερα κεντρικά κοινωνικά αιτήματα, προκειμένου η πατρίδα να επιστρέψει σε τροχιά δημιουργίας και προκοπής! «Θα νικήσωμεν! Αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την Νίκην η Δόξα»!
www.pelop.gr, 28 Οκτωβρίου 2012
http://www.pelop.gr/?page=article&DocID=59351&srv=28