Η κρίση που ταλανίζει την πατρίδα μετά από δεκαετίες εφησυχασμού, ψευδεπίγραφης και κίβδηλης ευημερίας με δανεικά από τις Βρυξέλλες και τις επόμενες γενιές έχει δημιουργήσει ένα κλίμα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και φόβου. Η ανεργία καλπάζει. Η ζωή όπως την συνηθίσαμε έως σήμερα, δηλαδή έρμαιο των σειρήνων της αγοράς, του υλισμού και του ηδονισμού, μεταλλάσσεται γοργά. Επιθυμίες παραμένουν ανεκπλήρωτες ή απωθούνται. Οι κρατικές δομές και οι θεσμοί, όπως η δικαιοσύνη και τα σώματα ασφαλείας που χρόνια ξέφτιζαν και καρκινοβατούσαν, σήμερα καταρρέουν σε ένα περιβάλλον γενικής ανυποληψίας, σκανδάλων και ηθικού εκμαυλισμού. Ο άνθρωπος γίνεται λιγότερο σίγουρος για την προσωπική του ταυτότητα. Φοβάται περισσότερο τα γηρατειά. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο ο χρόνος ως λειτουργία της συνείδησης και ως εμπειρία αποκτά νέες διαστάσεις. Δεν σπαταλιέται πλέον τόσο εύκολα. Καθίσταται υπερτροφικός, διαστέλλεται, γίνεται δυσκίνητος, βαρύς. Ρέει βασανιστικά αργά. Στοιχειώνει ζωές και ψευδαισθήσεις. Η αλλαγή τούτη στην εκτίμηση της διάρκειας του χρόνου φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα μιας απεγνωσμένης, έσχατης προσπάθειας του ανθρώπου να υπερασπιστεί την ακεραιότητα του κόσμου του από τις απειλητικές εσωτερικές και εξωτερικές πραγματικότητες (Πέτρος Χαρτοκόλλης). Άλλωστε στα ακραία όρια της αλλαγής –σαν αυτά που σήμερα βιώνουμε– υλοποιείται ο ίδιος ο χρόνος με τρόπο ολοφάνερο που κάνει την παρουσία του αυταπόδεικτη.
Η υπομονή και η καρτερία υιοθετούνται ως απαραίτητες στρατηγικές για την αντιμετώπιση του άγχους που γεννά το αβέβαιο και δυσοίωνο μέλλον. Συμπεριφορές και προσωπικότητες σμιλεύονται στο καμίνι της κρίσης. Παρότι οι δυνάμεις της αδράνειας και της ακινησίας είναι ακόμα κραταιές, η αδυσώπητη πραγματικότητα θα οδηγήσει βαθμιαία στην επανεμφάνιση στις σκηνές της ζωής μας του μέτρου, της ισορροπίας, και της μεσότητας, που θα νοηματοδοτήσουν πρωτόγνωρα και καινοτόμα το χρόνο μας. Κοσμοθεωρίες και συστήματα αξιών θα αναδομηθούν, προκειμένου το Γένος να διέλθει επιτυχώς τη παρούσα στενωπό της κρίσης και της ιστορίας. Η αγωνιστικότητα, η παραγωγικότητα, η δημιουργικότητα, η φιλοπονία, η επιδίωξη της αριστείας, η εργατικότητα και το φιλότιμο θα αναδειχθούν επώδυνα και πάλι ως αρετές των Ελλήνων. Σ’αυτή την πορεία ο χρόνος θα καταστεί εργαλείο ενδοσκόπησης, σχεδιασμών και δράσης των ενεργών δημοκρατικών πολιτών. Εργαλείο χρήσιμο και κρίσιμο στη κοπιώδη πορεία στο δυσπρόσιτο και χορταριασμένο μονοπάτι στο χείλος του γκρεμού και στη κόψη του επισφαλούς της κρίσης της ιστορίας, στο φωτεινό μονοπάτι που οδηγεί στην αναγέννηση της πατρίδος και στην ανοιχτή κοινωνία του μέλλοντος…
Π. Κ. Αλεξόπουλος
Μόναχο-Πάτρα
“Πελοπόννησος”, 9 Απριλίου 2011
“Νέα Ευθύνη”- Περιοδικό Ελυεθερίας και Γλώσσας, Τέυχος 5/ Μαϊος-Ιούνιος 2011