Τις τελευταίες εβδομάδες τα μέσα μαζικής ενημερώσεως κατακλύζονται από άναρθρες κραυγές καταδίκης και συχνά λοιδωρίας του σύγχρονου πολιτικού δυναμικού. Οι πολιτικές συζητήσεις μονοπωλούνται από κορώνες απαξίωσης , σχεδόν δαιμονοποίησεως των πολιτικών και των κομμάτων… Βαθιά πίκρα προξενούν οι δίχως αιδώ και δημοκρατικό ήθος όψιμες καταγγελίες της ηθικής και των χειρισμών της πολιτικής ηγεσίας καθώς και ο χαιρέκακος σχολιασμός των αδιεξόδων που αυτή αντιμετωπίζει και καλείται να διαχειρισθεί. Πώς άραγε προέκυψε αυτή η πολιτική ηγεσία; Πως αναδείχθηκε το παρόν πολιτικό προσωπικό; Επεβλήθη από ξένες δυνάμεις ή μέσω αντιδημοκρατικών παρεμβάσεων εξωθεσμικών παραγόντων; Φυσικά όχι, μιας και η Ελλάδα είναι μια σταθερή κοινοβουλευτική δημοκρατία εδώ και 36 έτη. Οι πολίτες προσερχονται τακτικά- τα τελευταία χρόνια ίσως πολύ συχνά- στις κάλπες για να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, οι ενεργοί πολίτες των κομματικών σχηματισμών συμμετέχουν σε ανοιχτές διαδικασίες αναδείξεως προέδρων και κομματικών ηγεσιών, ενώ οι μη κυβερνητικές οργανώσεις παρεμβαίνουν δυναμικά και ανεμπόδιστα στις εξελίξεις… Πως κατέστει δυνατό η συντριπτική πλειονότητα των κατηγορηθέντων πολιτικών για σκάνδαλα, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και για διαφθορά, που σήμερα συγκεντρώνει την μήνη των πολιτών, να επανεκλεγεί πολλαπλώς και πανηγυρικώς (βλ. Α. Τσοχατζόπουλος, Γ. Παπαντωνίου, Ε. Στυλιανίδης); Πως οδηγηθήκαμε στην ιδιότυπη και διεθνώς πρωτότυπη ασυλία των πολιτικών; Ποιός δικαίωσε άραγε εκλογικά το 1993 την σχεδόν αρχετυπική στάση του Ανδρέα Παπανδρέου να θέσει – ως γενάρχης μιας ολόκληρης πολιτικής σχολής εν Ελλάδι- εαυτόν υπεράνω της Δικαιοσύνης, πλήττοντας με τον τρόπο αυτό το κύρος ενός από τους πυλώνες της Δημοκρατίας; Πως κατέστη κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτός ο βιασμός κάθε έννοιας δικαίου και ισοπολιτείας που ελλοχεύει στο φασιστικής νοοτροπίας σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», το οποίο κοσμεί ηχητικά τις δεκάδες διαδηλώσεις που πλημμυρίζουν καθημερινά τη χώρα εδώ και περίπου 35 χρόνια; Ποιος συνόδευε την πολιτική ηγεσία όλα αυτά τα χρόνια στο αργεντίνικο τανγκό για δύο της διαφθοράς, της οικονομικής εγκληματικότητας, της αναξιοκρατίας, του εύκολου πλουτισμού, της ασέβειας έναντι των θεσμών, της ελαστικής ηθικής, της αντιπαραγωγικής εργασιακής συμπεριφοράς; Ο όψιμος θυμός των πολιτών είναι υποκριτικός και καταμαρτυρά κάτι βαθύτερο…
Ξεγυμνώνει την ελλειμματική δημοκρατική παιδεία μας … Αποκαλύπτει την άγνοια του ρόλου και του χρέους του πολίτη στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Συνιστά αποστροφή του βλέμματος από την αλήθεια, ότι στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν ανεύθυνοι… Η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης θώπευσε και θωπεύει ακόμα και σήμερα τα ταπεινά ένστικτα των πολιτών και προβάλλει την ευκολία. Εστιάζει στα δικαιώματα του ψηφοφόρου – οπαδού για να ικανοποιήσει την πολιτική φιλαρέσκεια ενός λαού, που στη συντριπτική πλειονότητα του κάνει τις πολιτικές επιλογές του αποκλειστικά βάσει του βραχυπρόθεσμου οικονομικού συμφέροντος του… Η μεταπολιτευτική κουλτούρα υποβάθμισε την καίρια και κομβική σημασία των υποχρεώσεων των πολιτών έναντι της πατρίδος στα πλαίσια μιας Δημοκρατίας. Η εκπλήρωση των υποχρεώσεων αυτών συνιστά εχέγγυο για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατικής πολιτείας, την πρόοδο και την προκοπή του τόπου… Η δράση του ενεργού πολίτη απορρέει και εμφορείται από πατριωτισμό, από αίσθημα ευθύνης έναντι της πόλεως, αλλά και των μελλοντικών γενεών… Η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης φαλκίδευσε επομένως κατ’ ουσία την έννοια της Δημοκρατίας… Διέστρεψε την ηθική της όψη… Είναι σήμερα απογοητευτική η απουσία έστω υποψίας του συστατικού ρόλου αρχών και αξιών όπως το μέτρο, η μεσότητα, η αγάπη για την πατρίδα, η αποφυγή της κατάχρησης της ελευθερίας και η μετριοπάθεια στη διαμόρφωση δημοκρατικής αισθητικής και συμπεριφοράς… Οι άναρθρες κραυγές, ο θυμός και η καταδίκη μετά βδελυγμίας μιας πολιτικής τάξης, που επανειλημμένως επανεξελέγη μέσα από ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, προκαλούν θυμηδία, πληρώνουν τον τηλεοπτικό χρόνο και κερδίζουν τις εντυπώσεις στα πλαίσια συζητήσεων στην «αγορά». Δυστυχώς δεν συμβάλλουν όμως στο γόνιμο διάλογο. Δεν επικουρούν την διαδικασία διαμόρφωσης αισθήματος ευθύνης και αγωνιστικού φρονήματος. Δεν συνεισφέρουν στην εμβάθυνση και ποιοτική αναβάθμιση της δημοκρατικής συνείδησης και κυρίως δεν ιχνηλατούν το μονοπάτι προς την αναγκαία δημοκρατική επανάσταση, πρωτίστως ήθους και συμπεριφοράς, που απαιτούν τα κελεύσματα των καιρών… «Η ηθική γραμμή δεν είναι μόνον ηθική, αλλά είναι και η πιο σκόπιμη… Αληθινά μπροστά πας μόνο με τον ίσιο δρόμο…» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος)
“Πελοπόννησος”, 21 Ιουνίου 2010
“Η Γνώμη”, 21 Ιουνίου 2010