Του Π. Κ. Αλεξόπουλου
Ιατρού της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου
Τούτη την ώρα της ελεύθερης πτώσης της Ελλάδας της ευδαιμονίας και του υπερκαταναλωτισμού στη αμείλικτη πραγματικότητα του σύγχρονου ραγδαίως μεταβαλλόμενου κόσμου μοιάζει να πλησιάζει επιτέλους η ανατροπή του αξιακού συστήματος της Μεταπολίτευσης, του συστήματος της φαυλότητας, της αναξιοκρατίας, της ακινησίας, του φασισμού των οργανωμένων συντεχνιών και μειοψηφιών και της αντιδραστικότητας του αριστερού λαϊκισμού… Το σύστημα αυτό βάσισε την επιβολή του σε ένα μύθο και σε μια αντιδημοκρατική στρατηγική: ο μύθος ήταν η ανιστόρητη προσέγγιση πως η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 οδήγησε στη πτώση της Απριλιανής δικτατορίας. Στο μύθο αυτό στηρίχθηκε η γενιά του Πολυτεχνείου για να επιβάλλει την «ηθική» της αντιδημοκρατικής στρατηγικής της, που περιελάμβανε την δημιουργία μιας ιδεολογικής μονοκαλλιέργειας, ιδεολογικοπολιτικό σιωπητήριο, φίμωση και εξουδετέρωση όσων φωνών πίστεψαν και πιστεύουν σε μια ανοιχτή, δημοκρατική, φιλελεύθερη και αξιοκρατική κοινωνία. Η ιδεολογική αμηχανία που ακολούθησε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και ο εγκλωβισμός σε διαχειριστικές-αντιπαραγωγικές λογικές ακινησίας, οκνηρίας, δειλίας και ποπολισμού οδήγησαν στην υιοθέτηση από την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου ενός διεθνώς πρωτότυπου και ταυτόχρονα εξόχως αμοραλιστικού κοινωνικού μοντέλου: Αφενός κατασπατάληση κοινοτικών κονδυλίων για την ικανοποίηση καταναλωτικών αναγκών και όχι επένδυση τους στην αναμόρφωση της παραγωγικής δομής της χώρας και στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της και αφετέρου διανομή δανεικών από τις μελλοντικές γενιές στην τωρινή!!! Έφθασε η στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου να αποκαλυφθεί επιτέλους το έγκλημα εναντίον των Ελλήνων του μέλλοντος και η ηθική γύμνια της γενιάς που επιβλήθηκε ιδεολογικοπολιτικά στην Ελλάδα από το 1974 και εντεύθεν. Η καταφυγή για μια ακόμα φορά στην εύκολη λύση του λαϊκισμού και του φανατισμού έναντι των ξένων ή των κερδοσκόπων δεν θα αποδώσει σε βάθος χρόνου, διότι η ηθική κυριαρχία της γενιάς του Πολυτεχνείου πνέει πλέον τα λοίσθια…
Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Οι καιροί μεταβατικοί. Τούτες τις ώρες της παρακμής, της απαισιοδοξίας και του τέλματος οι ενεργοί πολίτες αναζητούν το γνήσιο και το αληθινό. Επιστρέφουν με ευλάβεια στην ενάργεια και την ηθική δυναμική των πηγών. Ψηλαφούν στοιχεία της Ελληνικότητας με καίρια σημασία για το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον. Προετοιμάζονται για να δικαιώσουν στην πράξη την επισήμανση του Albert Camus «Οι Έλληνες είναι ένας από τους λαούς τους οποίους η Ευρώπη των βαρβάρων θα έχει αύριο ανάγκη για να δημιουργήσει και πάλι πολιτισμό…». Ανατρέχουν στο έργο της Γενιάς του `30, αλλά και στον Παπαδιαμάντη, στο Ίωνα Δραγούμη, στον Παλαμά και στον Καβάφη, στα Συναξάρια, στη «Φιλοκαλία», στο Θουκυδίδη, στον Όμηρο. Εμπνέονται από την Ηθική του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Δημητρίου Γούναρη, του Γρηγόρη Αυξεντίου, του Αλέξανδρου Κορυζή, του Λεωνίδα. Αναβαπτίζονται στην οικουμενική αντίληψη του Ρωμαίικου του Ισοκράτη, του Μεγαλέξανδρου, των Κολλυβάδων, του Αλέξανδρου Υψηλάντη, του Ρωμανού του Μελωδού, των Φωτιστών των Σλαύων, της τέχνης της Μακεδονικής και Κρητικής σχολής… Επιστρέφουν στις πηγές του Γένους. Αντλούν δύναμη. Συναισθάνονται τη σημασία του να είσαι Έλληνας. Παράλληλα παρακολουθούν την πτωτική τροχιά. Αρνούνται όμως πεισματικά τις λογικές των αδιεξόδων. Οργανώνουν τα μετερίζια της αντίστασης. Σχεδιάζουν την δημοκρατική αναγέννηση. Προσμένουν καρτερικά την Άνοιξη, τη λάμψη το Φωτός της Αναστάσεως, με την πίστη πως «αν ξαναγεννηθούμε…θα το επιτύχουμε επικυρώνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό μας και την Ευρώπη» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος).
“Πρωϊνή Γνώμη” Πατρών, 4 Απριλίου 2010