Του Δρ. Π. Κ. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής και Ψυχοθεραπευτικής Κλινικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από ένα αχαλίνωτο και αδυσώπητο κυνήγι της επιτυχίας και της ατομικής προβολής, δίχως αναστολές αισθητικών αντιλήψεων ή ηθικού περιεχομένου. Η Πάτρα μια πόλη εγκαταλελειμμένη από το δήθεν εθνικό κέντρο, ταλανιζόμενη από μια ατέρμονη μεμψιμοιρία και εγκλωβισμένη σε διαχειριστικές λογικές του παρελθόντος «πληγώθηκε» πλείστες φορές τα τελευταία χρόνια από τέτοιες συμπεριφορές. Είδε «επιτυχημένους», που συχνά έλκουν και την καταγωγή τους από τούτη τη γωνιά του Ιονίου, να καταφθάνουν στη πόλη δήθεν για να συνεισφέρουν με την τεχνογνωσία και τις περγαμηνές τους, στην πράξη όμως για να υπηρετήσουν τα οικονομικά συμφέροντα τους και να εμπλουτίσουν περαιτέρω τα βιογραφικά σημειώματα τους. Τους είδε να την αγνοούν προκλητικά, να την αρνούνται εμφαντικά ή ακόμα και να την χλευάζουν δίχως αιδώ όταν η «δουλειά» είχε πλέον τελειώσει, συνήθως με πολλαπλά οφέλη για τους ίδιους, αλλά με ζημιές ή στην καλύτερη περίπτωση με πενιχρά κέρδη για την πόλη…
Το καταθλιπτικά άγονο αυτό περιβάλλον έσπασε τούτες τις μέρες ένας μη Πατρινός… Ο κ. Κ. Αλέξης Αλάτσης, που εκλήθη όταν τα τύμπανα του πολέμου είχαν αρχίσει να σημαίνουν την ώρα της μάχης να αντικαταστήσει τον ρίψασπη κ. Θάνο Μικρούτσικο ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οργανισμού της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης το 2006, επιστρέφει ευλαβικά στη πόλη που τον τίμησε και της προσφέρει ταπεινά –σε πείσμα του ήθους των καιρών μας- ένα αντίδωρο… Τακτοποιεί συνειδητά μια εκκρεμότητα, όπως ο ίδιος την χαρακτήρισε… Είναι πεπεισμένος πως η Πάτρα έχει το κοινό, το πολιτιστικό δυναμικό και την θεατρική κουλτούρα και παιδεία για να παρακολουθήσει πρώτη σε όλη την Ελλάδα την πρεμιέρα της παράστασης «Δίψα» της Sarah Kane που φέρει την μεταφραστική και σκηνοθετική υπογραφή του… Αλήθεια πόσοι από του αργυρώνητους κορυφαίους πατρινής ή μη καταγωγής που μετακλήθηκαν τα τελευταία χρόνια και τιμήθηκαν από την πόλη με αξιώματα και τίτλους εκδήλωσαν τέτοια αισθήματα έναντι της πόλεως και περιποίησαν τους πολίτες της με τέτοια τιμή;
Ο κ. Αλάτσης έκανε τη διαφορά. Διαφορά στο ήθος, στην ευαισθησία, στην ανθρώπινη ποιότητα, της οποίας η τέχνη παραμένει συστατικό στοιχείο, όπως ο ίδιος τονίζει. Δικαίωσε στην πράξη την θέση του νομπελίστα Orhan Pamuk πως ο παλμός των πόλεων γίνεται αισθητός μόνο μέσα από τον ενθουσιασμό της προσέγγισης τους με το βλέμμα του εξωτερικού παρατηρητή, μιάς και η σχέση των ντόπιων με την πόλη βασίζεται στην στατικότητα των αναμνήσεων… Ο κ. Αλάτσης έσπασε μια παράδοση αγνωμοσύνης και ράγισε καίρια το παραμορφωτικό κάτοπτρο της μιζέριας και της χαμηλής αυτοεκτίμησης που ταλανίζει τις υγρές ψυχές των Πατρινών. Μοιάζει να κρίνεται ταιριαχτός του βαριού, στυφού και υγρού αέρα της πόλεως (Παναγιώτης Κανελλόπουλος). Τον ευχαριστούμε!