Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου
Η ελλαδική πολιτική κονίστρα ταλανίζεται από το 1974 και εντεύθεν από μια ιδεολογική κυριαρχία των κεντροαριστερών ιδεών. Δυνάμεις αδράνειας εμφορούμενες από τις ανωτέρω ιδέες συνιστούν την κύρια πλάι στην ένδεια αξιόλογου πολιτικού δυναμικού τροχοπέδη για τη φυγή της χώρας προς τα εμπρός. Η ιδεολογική αυτή μονοκαλλιέργεια ναρκοθετεί εκ των προτέρων την εφαρμογή κεντροδεξιών πολιτικών, ακόμα και όταν ο εξουσιαστικός κομματικός φορέας της κεντροδεξιάς, η Νέα Δημοκρατία, εξασφαλίζει την εκλογική πλειοψηφία. Τούτο πιστοποιείται ξεκάθαρα με το ραγδαίο εκλογικό φυλλορρόισμα του ευρέως πλειοψηφικού ρεύματος της Νέας Δημοκρατίας στις αρχές της δεκαετίας του `90, αλλά και με την ιδεολογικά τελματωμένη και πολιτικά λεηλατημένη κυβερνητική θητεία της κεντροδεξιάς που ολοκληρώθηκε με την εκλογική συντριβή της 4ης Οκτωβρίου 2009. Μέσα από αυτό το πρίσμα η ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία της εκλογής του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας από τα μέλη της είναι ιδιαιτέρως κρίσιμη. Θα καθορίσει τις μακροπρόθεσμες στρατηγικές επιλογές του ιδεολογικοπολιτικού χώρου της κεντροδεξιάς, θα αποκαταστήσει την ευθεία σχέση ανάμεσα στην πολιτική βούληση της βάσης και τις πολιτικές επιλογές του κόμματος και ίσως εξασφαλίσει την ανατροπή των κυρίαρχων ιδεολογικοπολιτικών ισορροπιών.
Η ανάδειξη του Κώστα Καραμανλή στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας το 1997 ήταν μια επιλογή υπέρβασης της αδιέξοδης σύρραξης στους κόλπους του κόμματος μεταξύ του ρεύματος που θεοποιούσε τις αυτορυθμιζόμενες αγορές και ενός δεύτερου που υποστήριζε μετριοπαθείς παρεμβάσεις του κράτους στην οικονομία και αναφερόταν σε διαχρονικές αξίες όπως η πατρίδα και η εθνοκεντρική παιδεία. Επεβλήθη γενικό ιδεολογικό σιωπητήριο. Ο σκοπός διττός: αφενός να επουλωθούν οι ενδοκομματικές πληγές και αφετέρου να εξευμενιστεί η εγχώρια αριστερόστροφη δημοσιογραφική και πνευματική νομενκλατούρα. Επελέγη η προβολή οικουμενικών και αποδεκτών από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων αξιών (αξιοκρατία, εξυγίανση της λειτουργίας του κράτους, κοινωνική δικαιοσύνη, πρόοδος) και μιας διαχειριστικής λογικής της πολιτικής. Η ιδεολογία του Μεσαίου Χώρου και του Κοινωνικού Κέντρου αν και ρηξικέλευθη στη σύλληψη της και με σαφείς αναφορές στην ιστορική διαδρομή και στην πολιτική σκέψη κορυφαίων φυσιογνωμιών της παράταξης όπως του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και του Παύλου Μπακογιάννη ήταν απλώς μια σημαία ευκαιρίας που δεν αξιοποιήθηκε για τη διαμόρφωση διακριτής ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας. Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα αντικατέστησαν τη μάχη των ιδεών και των αρχών… Στο ραντεβού της με την εξουσία το 2004 η Νέα Δημοκρατία πήγε δίχως ιδεολογική πυξίδα. Και τούτο απέβη δίκοπο μαχαίρι… Άτολμη, χωρίς πολιτική βούληση και όραμα απεμπόλισε τάχιστα τη ριζοσπαστική και δημιουργική διάθεση που επέδειξε σε μεμονωμένες περιπτώσεις και ανέστειλε πρόωρα τον όποιο δειλό μεταρρυθμιστικό βηματισμό της. Παράλληλα συνθηκολόγησε με την κυρίαρχη κεντροαριστερή κουλτούρα, συμβιβάστηκε με την παρακμή, κατέφυγε μέσα σε πέντε χρόνια σε δύο διαλύσεις βουλών, αγνοώντας πως «για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού η χώρα έχει ανάγκη εξίσου σταθερών κυβερνήσεων και σταθερών κοινοβουλίων» (Παναγιώτης Κανελλόπουλος) και παραδόθηκε αμαχητί στη διαφθορά και στα σκάνδαλα…Οι εκλογικές νίκες δεν συνιστούν επομένως όπως η ιστορική εμπειρία ξεκάθαρα διδάσκει ικανή και αναγκαία συνθήκη για την προώθηση κεντροδεξιών πολιτικών. Απαιτείται ιδεολογική αντεπίθεση του κεντροδεξιού χώρου…
Η εκλογή της νέας ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας συνιστά κομβική εξέλιξη για το μέλλον της κεντροδεξιάς στη Ελλάδα και συνδέεται με ένα δίλημμα: Θα συνεχίσει να λειτουργεί η Νέα Δημοκρατία σαν ένας πολιτικά ερημοποιημένος σχηματισμός που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του με όρους marketing (προϊόν που πουλάει ή δεν πουλάει) και έχει ως κύριο σκοπό την κατάληψη της εξουσίας ως καλύτερος και πιο ηθικός διαχειριστής της ακινησίας, δηλαδή ως αντί-ΠαΣοΚ, ή θα ανασκουμπωθεί ιδεολογικοπολιτικά για να επιτύχει σε συνδυασμό με τον αιχμηρό λόγο του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού του οποίου η αυτόνομη πορεία ενισχύει την αποτελεσματική διάχυση των κεντροδεξιών ιδεών, την ανατροπή του υφιστάμενου τέλματος, την άρση των αδιεξόδων που δημιούργησαν οι εμμονές και οι παρωπίδες της κυρίαρχης εδώ και δεκαετίες κεντροαριστερής σκέψης; Οι υποψήφιοι για την ηγεσία αυτοπροσδιορίζονται ιδεολογικά ως οπαδοί του κοινωνικού φιλελευθερισμού. Ο ασαφής και συγκεχυμένες όρος κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι όμως πανάκια. Ίσως μάλιστα συνιστά και υπεκφυγή, ένα πουκάμισο αδειανό. Ιδίως όταν δεν συνοδεύεται από εναργή νοηματοδότηση του. Κυρίως σήμερα που οι –ισμοί έχουν πια χάσει οριστικά την θελκτικότητα τους η εμμονή στο συγκεκριμένο όρο μοιάζει με προσπάθεια να αποτραπεί η αποκάλυψη του κενού αρχών και αξιών και η προσκόλληση σε προσωπικές ή οικογενειακές στρατηγικές. Επιπλέον η βιαστική και πρόωρη εκπόνηση στο συγκεκριμένο χρόνο πολιτικά ανέξοδων διόλου ανατρεπτικών κυβερνητικών προγραμμάτων δίχως ιδεολογικό στίγμα, καθώς και οι αναφορές στο παρελθόν συνιστούν συνταγές αποτυχίας, όταν η επιτυχία ή η αποτυχία ορίζονται ως προσφορά στη πρόοδο της πατρίδας ή συμβολή στη διαιώνιση του τέλματος αντίστοιχα και όχι αποκλειστικά με όρους εκλογικών επιδόσεων…
Η διαμόρφωση και προβολή ενός συγκροτημένου ιδεολογικοπολιτικού πλαισίου αρχών και αξιών από τη Νέα Δημοκρατία έχει διττή και καταλυτική σημασία στη παρούσα φάση του ευτελισμού και της απαξίωσης του συνόλου του πολιτικού συστήματος. Δύναται αφενός να αποτελέσει το εφαλτήριο για την εξαπόλυση μιας καλά οργανωμένης επίθεσης ενάντια στην κυρίαρχη κεντροαριστερή κουλτούρα της αδράνειας που θα βασίζεται στην λάμψη, στη σιγουριά που εκπέμπουν οι αρχές της και στην κοινωνική δυναμική που δημιουργούν οι ιδέες της ιδίως στο σημερινό περιβάλλον της ασάφειας και της σύγχυσης. Αφετέρου το σαφές αυτό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο θα συνιστά το αλφαβητάρι, το έρμα της πολιτικής δράσης των στελεχών της, καθώς και πηγή έμπνευσης. Οι καιροί επιβάλλουν την δημιουργική και ρηξικέλευθη επικαιροποίηση των κεντρικών πυλώνων της κεντροδεξιάς σκέψης, δηλαδή τόσο της πίστης στην ατομική, κοινοτική και εθνική ετερότητα, στο υπερβατικό και στο ιδεώδες του ηρωισμού, όσο και της κουλτούρας της ελευθερίας στο πεδίο της οικονομίας, του πνεύματος και της κοινωνικής δράσης. Έτσι μόνο θα συγκροτηθούν ακολούθως ρεαλιστικές προτάσεις για την αναμόρφωση της εθνομηδενιστικής παιδείας μας, για το δημογραφικό πρόβλημα, για την κραυγαλέα ανισοκατανομή του πληθυσμού στη χώρα, για την ριζική ανατροπή της αντιπαραγωγικής, αντιαξιοκρατικής και συχνά ληστρικής λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου τομέα που συνιστά πιστό αντίγραφο των κρατικών δομών του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού…
Η θωράκιση της Νέας Δημοκρατίας με σαφή και διακριτή σύγχρονη ιδεολογική ταυτότητα συνιστά πρόκριμα για μια επιτυχημένη πορεία που θα στοχεύει σε πρώτη φάση στην ανατροπή της ιδεολογικής κυριαρχίας των κεντροαριστερών ιδεών και στη συνέχεια σε μια επιτυχημένη εκλογική πορεία και κυβερνητική θητεία. «Η σημερινή αδιέξοδη πραγματικότητα απαιτεί την υπέρβαση. Μία υπέρβαση που θα έχει το χαρακτήρα δημοκρατικής επανάστασης. Πολυχρησιμοποιημένος βέβαια όρος και φορτισμένος με σημασίες και από την πολύχρονη συνεκφορά με παρωχημένες ιδεολογίες, χρησιμοποιείται εδώ με την ελληνική του κυριολεξία. Δηλώνει δηλαδή την πολιτική πράξη που επιτρέπει σ’ έναν λαό υπερήφανο που η ιστορική του διαδρομή μένει ανεξίτηλη να ξαναβρεί τη φυσική γι` αυτόν όρθια στάση. Αυτή είναι η ετυμολογία του επανίσταμαι και αυτή η σημασία της επανάστασης που χρειαζόμαστε» (Παύλος Μπακογιάννης).
“Πρωϊνή Γνώμη”, 12 Νοεμβρίου 2009
“Εστία”, 20 Νοεμβρίου 2009