Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου
Όσο η ώρα εκλογής του νέου προέδρου της Νέας Δημοκρατίας πλησιάζει, πυκνώνουν και οι φωνές που καλούν του υποψηφίους για το συγκεκριμένο θώκο να παρουσιάσουν τις θέσεις τους σχετικά με την ιδεολογική ταυτότητα του κόμματος και την κατεύθυνση (προς τα δεξιά ή προς το κέντρο) των προσπαθειών διεύρυνσης της επιρροής του. Στο πλαίσιο αυτού του δυστυχώς βραδέως εξελισσόμενου διαλόγου δεν είναι λίγοι εκείνοι που εισηγούνται τη διεμβόλιση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) ως διέξοδο και νικηφόρα προοπτική μετά την εκλογική και ίσως ηθική και πολιτική συντριβή στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου. Η συγκεκριμένη στρατηγική είναι όμως κοντόφθαλμη, ιδεολογικά αμυντική-φοβική και όπως η πορεία της κεντροδεξιάς παράταξης τις τελευταίες δεκαετίες πιστοποιεί πολιτικά αδιέξοδη και ατελέσφορη.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό ταλανίζεται από μια κραυγαλαία ανισορροπία και μια ιδεολογική μονοκαλλιέργεια που δυναμιτίζει a priori την εφαρμογή κεντροδεξιών πολιτικών στρατηγικών όπως το ραγδαίο εκλογικό φυλλορόϊσμα του φιλελεύθερου πλειοψηφικού ρεύματος των αρχών της δεκαετίας του `90 και η ιδεολογικά λαφυραγωγημένη και πολιτικά αποδεκατισμένη κυβερνητική θητεία με επικεφαλής τον κ. Κώστα Καραμανλή πιστοποιούν. Η κεντροδεξιά στην Ελλάδα εκφράστηκε από το 1974 και εντεύθεν μέσω του κόμματος εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας που λόγω ακριβώς αυτού του χαρακτηριστικού του παραπαίει ανάμεσα σε τακτικισμούς και θέσεις συγκεχυμένες και άχρωμες προκειμένου να διευρύνει την εκλογική του επιρροή και να ενισχύσει την προοπτική κατάληψης της εξουσίας, καθώς και μέσω βραχύβιων κομματικών σχηματισμών που είτε αρνήθηκαν να αποδεχθούν αδήριτες ιστορικές πραγματικότητες (Εθνική Παράταξη, ΕΠΕΝ), είτε δημιουργήθηκαν για να υπηρέτησαν τις αρχηγικές φιλοδοξίες των ηγετών τους (ΔΗΑΝΑ, ΠΟΛΑΝ), δίχως να αποκτήσουν ποτέ αυτόνομο και διακριτό πολιτικό λόγο και στίγμα. Αντίθετα η κεντροαριστερά εκπροσωπείται στο κοινοβουλευτικό στερέωμα διαχρονικά τουλάχιστον απο δύο πέραν του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος εξουσίας του συγκεκριμένου χώρου, ιδεολογικά και πολιτικά διακριτούς κομματικούς σχηματισμούς. Η Ανανεωτική Αριστερά, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τελευταίως οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζουν δυναμικά και καθαρά τις θέσεις τους, προβάλλουν δίχως ενδειασμούς την ιδεολογία τους και παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή δίχως τις δεσμεύσεις που δημιουργεί η εξουσιαστική αντίληψη της πολιτικής πράξης. Διαχέουν κατ’αυτό τον τρόπο στην κοινωνία αριστερές αντιλήψεις και διευρύνουν την επιρροή των αριστερών ιδεών, προωθούν μια αριστερή θέαση του κόσμου, διευκολύνοντας εν τέλει την εξουσιαστική έκφανση του χώρου -το ΠΑΣΟΚ- να εφαρμόσει τις πολιτικές του ερχόμενο στην εξουσία έχοντας εξασφαλίσει κοινωνική συναίνεση…
Εφόσον «η μακροπρόθεση κυριαρχία επιτυγχάνεται στο ιδεολογικό επίπεδο, στο πεδίο της διανόησης και της ηθικής» (Antonio Gramsci) η ελληνική κεντροδεξιά έχει σήμερα μια χρυσή ευκαιρία να ξεφύγει από το ιδεολογικό περιθώριο στο οποίο βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη. Για πρώτη φορά ένα κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο παρότι συγκροτήθηκε για να στεγάσει έναν αποδιοπομπαίο τράγο του συγκρητικού ιδεολογήματος του Μεσαίου Χώρου, έχει σφυρηλατήσει –παρά τις ενίοτε στα όρια του λαϊκισμού και της γραφικότητας παρεμβάσεις του επικεφαλής του- ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα με ελκυστικά για ένα τμήμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας χαρακτηριστικά.
Ο ΛΑΟΣ που πρόσκαιρα ίσως προκαλεί εκλογική ζημιά στη Νέα Δημοκρατία δύναται μέσω του καθαρού και αιχμηρού πολιτικού λόγου του να συμβάλλει στη προώθηση δεξιών θέσεων και να ενισχύσει τις ελκτικές δυνάμεις του μαγνητικού πεδίου του κεντροδεξιού χώρου μέσω της προβολής –έμμεσης και άμεσης- των βαθύτερων -πέραν του οικονομισμού- δεξιών αρχών και αξιών: Πίστη στην υπερβατικότητα, στο ιδεώδες του ηρωϊσμού και στην ετερότητα-ιδιοπροσωπεία του ανθρώπου, των κοινοτήτων, των εθνών. Η λάμψη και η καθαρότητα των αξιών της κεντροδεξιάς νοηματοδοτεί σε μια εποχή πνευματικής ένδοιας και αδιέξοδου υλισμού την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή και υπερβαίνει την αυτιστική λογική της περιχαράκωσης της πολιτικής σκέψης και πράξης στην προώθηση διαχειριστικών μοντέλων της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας.
Μόνον μετά την εδραίωση της κυριαρχίας στο πεδίο των ιδεών και της ηθικής θα καταστεί εφικτή η εφαρμογή από τη Νέα Δημοκρατία κεντροδεξιών πολιτικών και αποφάσεων στην καθημερινή πολιτική πράξη, διότι τότε θα έχει εξασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση. Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα η σημερινή συγκυρία είναι μια ιστορική πρόκληση ανατροπής των υφισταμένων ιδεολογικών συσχετισμών, ικανή να οδηγήσει -εάν αντιμετωπιστεί επιτυχώς και με μακρόπνοη στρατηγική- τη χώρα σε μια νέα τροχιά αντάξια της ιστορικής πορείας και των πεπρωμένων του γένους «Ζούμε μια στιγμή απελευθέρωσης της πολιτικής όρασης και της πολιτικής συνείδησης από ποικίλες και για χρόνια καλλιεργημένες δουλείες. Και ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αξιοποιήσει αυτήν τη στιγμή για μια συνολική αναβάθμιση της πολιτικής μας ζωής. Η κοινωνική και η γενικότερη ανάπτυξη θα χωλαίνει όσο η πολιτική μας ζωή βαδίζει με άνισα ανεπτυγμένα μέλη…» (Παύλος Μπακογιάννης).
‘Εστία’, 23 Οκτωβρίου 2009