Μια Αιρετική Προσέγγιση: H Πολυκομματικότητα της Κεντροδεξιάς ως Πλεονέκτημα

Του Δρ. Π. K. Αλεξόπουλου, Ιατρού της Ψυχιατρικής Kλινικής του Τεχνικού Πανεπιστημίου του Μονάχου

Η επιτυχία του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού (ΛΑΟΣ) στις εκλογές για την ανάδειξη των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τον περασμένο Ιούνιο θορύβησε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και δημιούργησε ένα αίσθημα ανησυχίας και αβεβαιότητας στα στελέχη και στους οπαδούς της. Η άνοδος των εκλογικών ποσοστών του ΛΑΟΣ οδήγησε στην άμεση λήψη μέτρων για τον έλεγχο και περιορισμό της λαθρομετανάστευσης που τείνει να εξελιχθεί σε μάστιγα και πληγή ολόκληρων περιοχών της χώρας (π.χ. περιοχή Ηρώων Πολυτεχνείου στη Πάτρα και Αγίου Παντελεήμονος στην Αθήνα κλπ). Τα μέτρα επιδοκιμάστηκαν από την μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας σύμφωνα με τις δημοσκοπίσεις και τις διαπιστώσεις των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Τι θα συνέβαινε όμως εάν ο κομματικός σχηματισμός του ΛΑΟΣ δεν συμμετείχε στις εκλογές, ή εάν δεν είχε ποτέ συγκροτηθεί; Θα μπορούσαν να ληφθούν οι αποφάσεις που ελήφθησαν βάσει του εκλογικού αποτελέσματος των ευρωεκλογών, προκειμένου να κινητοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός και να αρχίσει να εμπεδώνεται ένα αίσθημα ασφάλειας;

Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό ταλανίζεται από μια κραυγαλαία ανισορροπία και μια ιδεολογική μονοκαλλιέργεια που δυναμιτίζει a priori την εφαρμογή κεντροδεξιών πολιτικών στρατηγικών όπως το ραγδαίο εκλογικό φυλλορόϊσμα του φιλελεύθερου πλειοψηφικού ρεύματος των αρχών της δεκαετίας του `90 και η παρούσα ιδεολογικά λαφυραγωγημένη και πολιτικά αποδεκατισμένη κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας πιστοποιούν. Η κεντροδεξιά στην Ελλάδα εκφράστηκε από το 1974 και εντεύθεν μέσω του κόμματος εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας που λόγω ακριβώς αυτού του χαρακτηριστικού του παραπαίει ανάμεσα σε τακτικισμούς και θέσεις ανάλαφρες, συγκεχυμένες και άχρωμες προκειμένου να διευρύνει την εκλογική του επιρροή και να ενισχύσει την προοπτική κατάληψης της εξουσίας, καθώς και μέσω βραχύβιων κομματικών σχηματισμών που είτε αρνήθηκαν να αποδεχθούν αδήριτες ιστορικές πραγματικότητες (Εθνική Παράταξη, ΕΠΕΝ), είτε δημιουργήθηκαν για να υπηρέτησαν τις αρχηγικές φιλοδοξίες των ηγετών τους (ΔΗΑΝΑ, ΠΟΛΑΝ), δίχως να αποκτήσουν ποτέ αυτόνομο και διακριτό πολιτικό λόγο και στίγμα. Αντίθετα η κεντροαριστερά εκπροσωπείται στο κοινοβουλευτικό στερέωμα διαχρονικά τουλάχιστον απο δύο πέραν του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος εξουσίας του συγκεκριμένου χώρου, ιδεολογικά και πολιτικά διακριτούς κομματικούς σχηματισμούς. Η Ανανεωτική Αριστερά, το κομμουνιστικό κόμμα και τελευταίως οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζουν δυναμικά και καθαρά τις θέσεις τους, προβάλλουν δίχως ενδειασμούς την ιδεολογία τους και παρεμβαίνουν στην πολιτική ζωή δίχως τις δεσμεύσεις που δημιουργεί η εξουσιαστική αντίληψη της πολιτικής πράξης. Διαχέουν κατ’αυτό τον τρόπο στην κοινωνία αριστερές αντιλήψεις και διευρύνουν την επιρροή των αριστερών ιδεών, προωθούν μια αριστερή θέαση του κόσμου, διευκολύνοντας εν τέλει την εξουσιαστική έκφανση του χώρου -το ΠΑΣΟΚ- να εφαρμόσει τις πολιτικές του ερχόμενο στην εξουσία έχοντας εξασφαλίσει κοινωνική συναίνεση…

Εφόσον «η μακροπρόθεση κυριαρχία επιτυγχάνεται στο ιδεολογικό επίπεδο, στο πεδίο της διανόησης και της ηθικής» (Antonio Gramsci) η ελληνική κεντροδεξιά έχει σήμερα μια χρυσή ευκαιρία να ξεφύγει από το ιδεολογικό περιθώριο στο οποίο βρίσκεται εδώ και δεκαετίες εγκλωβισμένη. Για πρώτη φορά ένα κόμμα στα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, το οποίο παρότι συγκροτήθηκε για να στεγάσει έναν αποδιοπομπαίο τράγο του συγκρητικού ιδεολογήματος του Μεσαίου Χώρου, έχει σφυρηλατήσει –παρά τις ενίοτε στα όρια του λαϊκισμού και της γραφικότητας παρεμβάσεις του επικεφαλής του- ένα σαφές ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα με ελκυστικά για ένα τμήμα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας χαρακτηριστικά. Όπως το παράδειγμα της λήψης των μέτρων για τον εξορθολογισμό της διαχείρησης της ανθρωπιστικής κρίσης της λαθρομετανάστευσης πιστοποιεί, ο ΛΑΟΣ που πρόσκαιρα ίσως προκαλέσει εκλογική ζημιά στη Νέα Δημοκρατία δύναται μέσω του καθαρού και αιχμηρού πολιτικού λόγου του να συμβάλλει στη προώθηση δεξιών θέσεων και να ενισχύσει τις ελκτικές δυνάμεις του μαγνητικού πεδίου του κεντροδεξιού χώρου μέσω της προβολής –έμμεσης και άμεσης- των βαθύτερων -πέραν του οικονομισμού- δεξιών αρχών και αξιών: Πίστη στην υπερβατικότητα, στο ιδεώδες του ηρωϊσμού και στην ετερότητα-ιδιοπροσωπεία του ανθρώπου, των κοινοτήτων, των εθνών. Η λάμψη και η καθαρότητα των αξιών της κεντροδεξιάς νοηματοδοτεί σε μια εποχή πνευματικής ένδοιας και αδιέξοδου υλισμού την ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή και υπερβαίνει την αυτιστική λογική της περιχαράκωσης της πολιτικής σκέψης και πράξης στην προώθηση διαχειριστικών μοντέλων της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Μόνον μετά την εδραίωση της κυριαρχίας στο πεδίο των ιδεών και της ηθικής θα καταστεί εφικτή η εφαρμογή από τη Νέα Δημοκρατία κεντροδεξιών πολιτικών και αποφάσεων στην καθημερινή πολιτική πράξη, διότι τότε θα έχει εξασφαλιστεί η κοινωνική συναίνεση. Υπό αυτό ακριβώς το πρίσμα η σημερινή συγκυρία είναι μια ιστορική πρόκληση ανατροπής των υφισταμένων ιδεολογικών συσχετισμών, ικανή να οδηγήσει -εάν αντιμετωπιστεί επιτυχώς και με μακρόπνοη στρατηγική- τη χώρα σε μια νέα τροχιά αντάξια της ιστορικής πορείας και των πεπρωμένων του γένους «Ζούμε μια στιγμή απελευθέρωσης της πολιτικής όρασης και της πολιτικής συνείδησης από ποικίλες και για χρόνια καλλιεργημένες δουλείες. Και ο πολιτικός κόσμος οφείλει να αξιοποιήσει αυτήν τη στιγμή για μια συνολική αναβάθμιση της πολιτικής μας ζωής. Η κοινωνική και η γενικότερη ανάπτυξη θα χωλαίνει όσο η πολιτική μας ζωή βαδίζει με άνισα ανεπτυγμένα μέλη…» (Παύλος Μπακογιάννης).

“Πρωϊνή Γνώμη” Πατρών, 7 Σεπτεμβρίου 2009